Σάββατο, 2 Ιανουαρίου 2010
Το δίλλημα
10:33 2/1/10
Αν και ξύπνησα από ένα άλλο παράξενο όνειρο (αφορά την μάννα και όχι τον Άγιο) κι ενώ έκλαιγα, έκλαιγα πολύ (σε καλό να μου βγει), αν και έχω πολλές δουλειές, κάθισα να γράψω την συνέχεια του τάματος της σκούπας.
Ήταν Δευτέρα πριν τα Χριστούγεννα, όταν η Βούλα μου είπε ότι θα πήγαινε Κυριακή στον Άγιο για το τάμα της και μου ζήτησε να πάω κι εγώ μαζί της. Μου είπε ότι θα πηγαίναμε πρωί και θα γυρίζαμε τ' απόγευμα.
Εκείνη τη μέρα ήμουνα βιαστική και δεν έδωσα σημασία στο πια Κυριακή εννοούσε η Βούλα. Της είπα μόνο:
"Να πάτε Βούλα μου, να κάνετε το τάμα σας και βοήθειά σας! Εγώ πήγα, κι αυτή τη φορά δεν συμπίπτουν τα τάματά μας. Εγώ όταν ξαναπάω, θέλω να σκουπίσω..."
Κι έφυγα γρήγορα.
Ούτε η Βούλα κατάλαβε πολλά, ούτε και είχα χρόνο να της εξηγήσω. Ήταν όμως σαν να της το είχα αποκλείσει, αν και δεν είπα "ΟΧΙ", ούτε όμως και "Ναι".
Τετάρτη πήγα να ψωνίσω στο μάρκετ που ήταν κοντά της. Μόλις με είδε με φώναζε απ' τον δρόμο:
"Κατερίνα, Κατερίνα, έλα σε θέλω!"
Πήγα κοντά της.
"Τι θα γίνει; Θα 'ρθεις; Βρήκα και την Λένα. Είπε δεν ξέρει. Τελευταία ώρα θ' αποφασίσει. Δεν είναι στα καλύτερά της τελευταίως".
Μέσα μου εκείνη τη στιγμή, ήμουνα σίγουρη πως η Λένα θα πάει. Για μένα όμως, δεν ήξερα. Ούτε που είχα προλάβει να το ξανασκεφτώ.
Κάπου εκεί της είπα για την σκούπα κι ότι όταν εγώ θα πάω, θέλω να έχω πολύ χρόνο μπροστά μου.
Μετά πήγα στο μάρκετ, ψώνισα και κάποια στιγμή βρέθηκα στον διάδρομο με τις σκούπες. Στάθηκα εκεί και τις κοίταζα. Όχι, δεν ήταν το δίλλημά μου αν θ' αγόραζα. Το δίλλημά μου ήταν πια να πάρω. Εγώ ήθελα ψάθινη και χωρίς κοντάρι και δεν είχε. Βρήκα φαράσι με κοντάρι και χωρίς και πήρα ένα χωρίς. Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ότι το κοντάρι σήμαινε άνεση κι εγώ στον Άγιο όταν θα πήγαινα, ήθελα να κουραστώ, να ιδρώσω, να δώσω και την ψυχή μου! Πήρα και σακούλες για τα σκουπίδια, να έχω μαζί μου όταν πάω, γιατί εκτός από σκουπίδια, θα έβρισκα και πολλά ξερά φύλλα των δέντρων.
Έτσι σκεφτόμουνα.
Μετά πήγα για δουλειά και έστειλα έναν γνωστό μου να πάει μακριά να μου βρει μια καλή ψάθινη σκούπα.
Κι εκείνος βρήκε και μου την έφερε.
Είχα έτοιμα πια τα εργαλεία μου και επειδή δεν ήταν οποιαδήποτε "εργαλεία", τα άφησα δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν ήξερα αν θα πάω μαζί με την Βούλα, εγώ πάντως τα είχα έτοιμα. Το πολύ πολύ να τα έστελνα, και όταν θα πήγαινα εγώ, θα αγόραζα άλλα.
Πήγε Πέμπτη, ξαναείδα την Βούλα, ανταλλάξαμε ευχές για τα Χριστούγεννα και τότε με ξαναρώτησε για το τι αποφάσισα, λέγοντάς μου πως την Κυριακή θα έφευγαν πρωί πρωί!
Όταν κατάλαβα πια Κυριακή εννοούσε, τρελάθηκα! Απέκλεισα το ενδεχόμενο να πάω, γιατί είχα τα παιδιά, η κόρη μου είχε έρθει από Αθήνα για την οικογένεια, δεν ήταν σωστό εγώ να λείπω, και εκτός αυτού, μπορεί να πηγαίναμε και στο χωριό.
'Άντε μωρέ! 'Ελα... Αφού πήρες και την σκούπα... Να! Θα 'ρθει και η Λαρίσα!"
"Δεν ξινίζει Βούλα μου, η σκούπα! Μια άλλη φορά! Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες για μένα."
"Καλά! Όπως νομίζεις. Θα σου τηλεφωνήσω Σάββατο, για να μου πεις!"
Η σκούπα εκεί δίπλα στο δέντρο. Μέσα στη μεγάλη σακούλα με το φαράσι, τις σακούλες, το λάδι, τα ρεσώ και ότι άλλο συμπλήρωνα κάθε τόσο, γέμιζε. Τις λειτουργιές θα τις έπαιρνε η Βούλα απ' τον φούρνο όλες μαζί, οπότε δεν τις είχα έννοια.
Σάββατο τηλεφωνηθήκαμε.
"Επτά και τέταρτο να είσαι έξω απ' το σπίτι σου!"
Παράξενο. Δεν είχα πει, ούτε ναι, ούτε όχι, ακόμα. Η οικογένειά μου δεν είχε κανένα πρόβλημα, είχε προκύψει όμως η απρόσμενη εξέλιξη της υγείας του κυρίου Γιώργου και δεν ήξερα τι να κάνω.
Το πολύ πολύ, επτά και τέταρτο να τους έδινα την σακούλα μου...
Σάββατο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Κυριακή πρωί ήμουνα στον δρόμο και τους περίμενα.
Φυσικά και ταξίδευα μαζί τους! Ήμασταν πέντε άτομα και οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί, χωρίς κίνηση κι ένας ολόλαμπρος ήλιος μας συνόδευε σε όλο μας το ταξίδι.
Αν και ξύπνησα από ένα άλλο παράξενο όνειρο (αφορά την μάννα και όχι τον Άγιο) κι ενώ έκλαιγα, έκλαιγα πολύ (σε καλό να μου βγει), αν και έχω πολλές δουλειές, κάθισα να γράψω την συνέχεια του τάματος της σκούπας.
Ήταν Δευτέρα πριν τα Χριστούγεννα, όταν η Βούλα μου είπε ότι θα πήγαινε Κυριακή στον Άγιο για το τάμα της και μου ζήτησε να πάω κι εγώ μαζί της. Μου είπε ότι θα πηγαίναμε πρωί και θα γυρίζαμε τ' απόγευμα.
Εκείνη τη μέρα ήμουνα βιαστική και δεν έδωσα σημασία στο πια Κυριακή εννοούσε η Βούλα. Της είπα μόνο:
"Να πάτε Βούλα μου, να κάνετε το τάμα σας και βοήθειά σας! Εγώ πήγα, κι αυτή τη φορά δεν συμπίπτουν τα τάματά μας. Εγώ όταν ξαναπάω, θέλω να σκουπίσω..."
Κι έφυγα γρήγορα.
Ούτε η Βούλα κατάλαβε πολλά, ούτε και είχα χρόνο να της εξηγήσω. Ήταν όμως σαν να της το είχα αποκλείσει, αν και δεν είπα "ΟΧΙ", ούτε όμως και "Ναι".
Τετάρτη πήγα να ψωνίσω στο μάρκετ που ήταν κοντά της. Μόλις με είδε με φώναζε απ' τον δρόμο:
"Κατερίνα, Κατερίνα, έλα σε θέλω!"
Πήγα κοντά της.
"Τι θα γίνει; Θα 'ρθεις; Βρήκα και την Λένα. Είπε δεν ξέρει. Τελευταία ώρα θ' αποφασίσει. Δεν είναι στα καλύτερά της τελευταίως".
Μέσα μου εκείνη τη στιγμή, ήμουνα σίγουρη πως η Λένα θα πάει. Για μένα όμως, δεν ήξερα. Ούτε που είχα προλάβει να το ξανασκεφτώ.
Κάπου εκεί της είπα για την σκούπα κι ότι όταν εγώ θα πάω, θέλω να έχω πολύ χρόνο μπροστά μου.
Μετά πήγα στο μάρκετ, ψώνισα και κάποια στιγμή βρέθηκα στον διάδρομο με τις σκούπες. Στάθηκα εκεί και τις κοίταζα. Όχι, δεν ήταν το δίλλημά μου αν θ' αγόραζα. Το δίλλημά μου ήταν πια να πάρω. Εγώ ήθελα ψάθινη και χωρίς κοντάρι και δεν είχε. Βρήκα φαράσι με κοντάρι και χωρίς και πήρα ένα χωρίς. Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ότι το κοντάρι σήμαινε άνεση κι εγώ στον Άγιο όταν θα πήγαινα, ήθελα να κουραστώ, να ιδρώσω, να δώσω και την ψυχή μου! Πήρα και σακούλες για τα σκουπίδια, να έχω μαζί μου όταν πάω, γιατί εκτός από σκουπίδια, θα έβρισκα και πολλά ξερά φύλλα των δέντρων.
Έτσι σκεφτόμουνα.
Μετά πήγα για δουλειά και έστειλα έναν γνωστό μου να πάει μακριά να μου βρει μια καλή ψάθινη σκούπα.
Κι εκείνος βρήκε και μου την έφερε.
Είχα έτοιμα πια τα εργαλεία μου και επειδή δεν ήταν οποιαδήποτε "εργαλεία", τα άφησα δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν ήξερα αν θα πάω μαζί με την Βούλα, εγώ πάντως τα είχα έτοιμα. Το πολύ πολύ να τα έστελνα, και όταν θα πήγαινα εγώ, θα αγόραζα άλλα.
Πήγε Πέμπτη, ξαναείδα την Βούλα, ανταλλάξαμε ευχές για τα Χριστούγεννα και τότε με ξαναρώτησε για το τι αποφάσισα, λέγοντάς μου πως την Κυριακή θα έφευγαν πρωί πρωί!
Όταν κατάλαβα πια Κυριακή εννοούσε, τρελάθηκα! Απέκλεισα το ενδεχόμενο να πάω, γιατί είχα τα παιδιά, η κόρη μου είχε έρθει από Αθήνα για την οικογένεια, δεν ήταν σωστό εγώ να λείπω, και εκτός αυτού, μπορεί να πηγαίναμε και στο χωριό.
'Άντε μωρέ! 'Ελα... Αφού πήρες και την σκούπα... Να! Θα 'ρθει και η Λαρίσα!"
"Δεν ξινίζει Βούλα μου, η σκούπα! Μια άλλη φορά! Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες για μένα."
"Καλά! Όπως νομίζεις. Θα σου τηλεφωνήσω Σάββατο, για να μου πεις!"
Η σκούπα εκεί δίπλα στο δέντρο. Μέσα στη μεγάλη σακούλα με το φαράσι, τις σακούλες, το λάδι, τα ρεσώ και ότι άλλο συμπλήρωνα κάθε τόσο, γέμιζε. Τις λειτουργιές θα τις έπαιρνε η Βούλα απ' τον φούρνο όλες μαζί, οπότε δεν τις είχα έννοια.
Σάββατο τηλεφωνηθήκαμε.
"Επτά και τέταρτο να είσαι έξω απ' το σπίτι σου!"
Παράξενο. Δεν είχα πει, ούτε ναι, ούτε όχι, ακόμα. Η οικογένειά μου δεν είχε κανένα πρόβλημα, είχε προκύψει όμως η απρόσμενη εξέλιξη της υγείας του κυρίου Γιώργου και δεν ήξερα τι να κάνω.
Το πολύ πολύ, επτά και τέταρτο να τους έδινα την σακούλα μου...
Σάββατο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Κυριακή πρωί ήμουνα στον δρόμο και τους περίμενα.
Φυσικά και ταξίδευα μαζί τους! Ήμασταν πέντε άτομα και οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί, χωρίς κίνηση κι ένας ολόλαμπρος ήλιος μας συνόδευε σε όλο μας το ταξίδι.
Συμπτώσεις και λύσεις...
Αγία Μητέρα - Εθελοντική εργασία - Το τάμα της σκούπας
Η ώρα πήγε 3:36 και σκέφτομαι αν προλαβαίνω να γράψω και τα άλλα... απόψε που πήρα φόρα.
Θα ξεκινήσω... και ότι προλάβω.
Τον Οκτώβριο του 2009, ξαναπήγα πάλι στο μοναστήρι. Ήμουνα Αθήνα για δουλειές, είχα και τάμα πάλι, πήγα. Δεν θα μιλήσω απόψε για όσα ένιωσα πάλι εκείνη τη φορά (έχω πάει πολλές φορές στα τρία τελευταία χρόνια), θα γράψω μόνο τι έμαθα αυτή τη φορά, για να συνδέσω την τελευταία μου επίσκεψη την τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων του 2009.
Τον Οκτώβρη έμεινα ένα ολόκληρο απόγευμα στο μοναστήρι, παρευρέθηκα και στον Εσπερινό που έκαναν οι καλόγριες και βρέθηκα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, πολύ πρωτόγνωρη για μένα. Το άλλο σημαντικό εκείνης της επίσκεψης ήταν πως πέρασε απ' το μυαλό μου η Αγία Μητέρα (που βρήκε τα οστά του Αγίου), εκεί έξω που αγόραζα εικονίτσες για δώρα και είδα και την δικιά της. Είπα από μέσα μου:" Εδώ δεν ξέρουν ακόμα τον Άγιο, τι να μάθουν την Αγία Μητέρα, την Μακαρία!" και δεν πήρα εικονίτσες δικές της. Πήρα μόνο του Αγίου Εφραίμ.
.... Πήγα προσκύνησα τον Άγιο και μόλις βγήκα απ' την κύρια εκκλησία, μου φωνάζει ένας κύριος και μου λέει σε αυστηρό τόνο, ενώ μου άνοιγε μια πόρτα:
"Περάστε να χαιρετίσετε την Αγία Μητέρα! Σας περιμένει!"
Καθόμουνα και τον κοίταζα με το στόμα ανοιχτό! Ένα κλικ έγινε μέσα μου και άρχισα να συγκινούμαι και να κλαίω...
Φυσικά πήγα στον τάφο της και μετά αγόρασα και δικές της εικονίτσες!
Εκείνο τ' απόγευμα έμαθα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπω εκεί στα κεριά, στις εισόδους κ.λ.π. είναι εθελοντές και όχι άνθρωποι του μοναστηριού!
Αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και είπα πως την επόμενη φορά που θα πάω, θα κάνω κι εγώ κάτι, για τη Χάρη αυτού του Αγίου!
Εφόσον δεν μπορούσα να γραφτώ στο πρόγραμμα όμως και η εθελοντική προσφορά μου δεν θα μπορούσε να είναι ολοήμερη, θα έβρισκα να κάνω κάτι άλλο!
Το είπα εκείνη τη στιγμή στους εθελοντές εκείνης της μέρας.
Τι όμως μπορούσα να κάνω εγώ;
"Θα πάρω μια σκούπα και θα σκουπίσω!" είπα αυθόρμητα, χωρίς καν να το σκεφτώ.
"Μα, πρέπει να ρωτήσεις τις καλόγριες, πρώτα, αν σ' αφήνουν!" μου είπε μια εθελόντρια κοπελίτσα. "Νομίζω πως πρέπει πρώτα να εξομολογηθείς!" μου είπε η κοπέλα.
Κουφάθηκα! Το βρήκα αδικαιολόγητο. Να σκουπίσω ήθελα και όχι να μπω στο Ιερό!
"Αν είναι έτσι, αν δεν μ' αφήσουν, εγώ θα σκουπίσω έξω απ' το μοναστήρι!" της είπα. 'Εγώ πάντως όταν θα ξαναέρθω, θα φέρω σκούπα!"
Και έτσι έκανα. Πριν λίγες μέρες πήγα με σκούπα, φαράσι κ.λ.π. Μόνο που δεν ήξερα ότι θα πήγαινα τόσο σύντομα! Δεν είχα υπολογίσει το προγραμματισμένο τάμα της Βούλας που έγινε λίγες μέρες νωρίτερα απ' τη γιορτή του που είναι στις 3/1 και λόγω δουλειάς, δεν μπορούσε να πάει τότε!
(Συνεχίζεται εδώ:)
Θα ξεκινήσω... και ότι προλάβω.
Τον Οκτώβριο του 2009, ξαναπήγα πάλι στο μοναστήρι. Ήμουνα Αθήνα για δουλειές, είχα και τάμα πάλι, πήγα. Δεν θα μιλήσω απόψε για όσα ένιωσα πάλι εκείνη τη φορά (έχω πάει πολλές φορές στα τρία τελευταία χρόνια), θα γράψω μόνο τι έμαθα αυτή τη φορά, για να συνδέσω την τελευταία μου επίσκεψη την τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων του 2009.
Τον Οκτώβρη έμεινα ένα ολόκληρο απόγευμα στο μοναστήρι, παρευρέθηκα και στον Εσπερινό που έκαναν οι καλόγριες και βρέθηκα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, πολύ πρωτόγνωρη για μένα. Το άλλο σημαντικό εκείνης της επίσκεψης ήταν πως πέρασε απ' το μυαλό μου η Αγία Μητέρα (που βρήκε τα οστά του Αγίου), εκεί έξω που αγόραζα εικονίτσες για δώρα και είδα και την δικιά της. Είπα από μέσα μου:" Εδώ δεν ξέρουν ακόμα τον Άγιο, τι να μάθουν την Αγία Μητέρα, την Μακαρία!" και δεν πήρα εικονίτσες δικές της. Πήρα μόνο του Αγίου Εφραίμ.
.... Πήγα προσκύνησα τον Άγιο και μόλις βγήκα απ' την κύρια εκκλησία, μου φωνάζει ένας κύριος και μου λέει σε αυστηρό τόνο, ενώ μου άνοιγε μια πόρτα:
"Περάστε να χαιρετίσετε την Αγία Μητέρα! Σας περιμένει!"
Καθόμουνα και τον κοίταζα με το στόμα ανοιχτό! Ένα κλικ έγινε μέσα μου και άρχισα να συγκινούμαι και να κλαίω...
Φυσικά πήγα στον τάφο της και μετά αγόρασα και δικές της εικονίτσες!
Εκείνο τ' απόγευμα έμαθα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπω εκεί στα κεριά, στις εισόδους κ.λ.π. είναι εθελοντές και όχι άνθρωποι του μοναστηριού!
Αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και είπα πως την επόμενη φορά που θα πάω, θα κάνω κι εγώ κάτι, για τη Χάρη αυτού του Αγίου!
Εφόσον δεν μπορούσα να γραφτώ στο πρόγραμμα όμως και η εθελοντική προσφορά μου δεν θα μπορούσε να είναι ολοήμερη, θα έβρισκα να κάνω κάτι άλλο!
Το είπα εκείνη τη στιγμή στους εθελοντές εκείνης της μέρας.
Τι όμως μπορούσα να κάνω εγώ;
"Θα πάρω μια σκούπα και θα σκουπίσω!" είπα αυθόρμητα, χωρίς καν να το σκεφτώ.
"Μα, πρέπει να ρωτήσεις τις καλόγριες, πρώτα, αν σ' αφήνουν!" μου είπε μια εθελόντρια κοπελίτσα. "Νομίζω πως πρέπει πρώτα να εξομολογηθείς!" μου είπε η κοπέλα.
Κουφάθηκα! Το βρήκα αδικαιολόγητο. Να σκουπίσω ήθελα και όχι να μπω στο Ιερό!
"Αν είναι έτσι, αν δεν μ' αφήσουν, εγώ θα σκουπίσω έξω απ' το μοναστήρι!" της είπα. 'Εγώ πάντως όταν θα ξαναέρθω, θα φέρω σκούπα!"
Και έτσι έκανα. Πριν λίγες μέρες πήγα με σκούπα, φαράσι κ.λ.π. Μόνο που δεν ήξερα ότι θα πήγαινα τόσο σύντομα! Δεν είχα υπολογίσει το προγραμματισμένο τάμα της Βούλας που έγινε λίγες μέρες νωρίτερα απ' τη γιορτή του που είναι στις 3/1 και λόγω δουλειάς, δεν μπορούσε να πάει τότε!
(Συνεχίζεται εδώ:)
πηγή
***
Σάββατο, 2 Ιανουαρίου 2010
Θυμάμαι... όσο μπορώ να περιγράψω με λέξεις
(συνέχεια από δω)
Με την ικανοποίηση απ' το εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ, με την όμορφη παρέα, με τις συχνές στάσεις μας, δεν είχα καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Όταν την έμαθα όμως, κι όταν η Βούλα μας είπε πως μιάμιση η ώρα πρέπει να είμαστε ήδη σε ταβέρνα, για να φάει ο άντρας της και να κάνει την ένεση της ινσουλίνης, τότε στεναχωρέθηκα πολύ.
Σκέφτηκα την σκούπα μου... το τάμα μου που δεν θα προλάβαινα, πως το ταξίδι μου δεν θα πετύχαινε τον σκοπό μου.
Σε τόσο λίγο χρόνο δεν θα προλάβαινα να σκουπίσω...
Και δεν ήξερα αν θα μ' άφηναν...
Και δως του στεναχώρια!
Τα κορίτσια μου έλεγαν ότι οι καλόγριες θα με άφηναν.
Η Βούλα έλεγε:" Μπορεί να σ' αφήσουν να σκουπίσεις πίσω στον τάφο της Αγίας Μητέρας της Μακαρίας".
Εγώ ήξερα μόνο πως η ώρα περνούσε, κι ακόμα δεν είχαμε φτάσει.
Φτάσαμε μία παρά είκοσι. Έξω απ' το μοναστήρι με περίμενε απ' το πρωί η Βάσω, τουλάχιστον να με δει για λίγο, αλλά το μόνο που προλάβαμε ήταν να φιληθούμε και να ανταλλάξουμε σακούλες...
Πέρασα τους πάγκους με τα αναμνηστικά δωράκια, σαν να μην ήταν εκεί, και παρόλο που φορούσα φόρεμα, όπως μου είχε πει μια καλόγρια παλιότερα, πήγα βιαστικά, φόρεσα και μια φούστα, για να μπορώ να σκουπίσω ακόμα πιο άνετα.
Το μοναστήρι αυτή τη φορά είχε πολύ κόσμο. Πήγα ν' ανάψω τα κεριά μου και είδα πως η ουρά ήταν μεγάλη. Απογοητεύτηκα. Έχανα χρόνο... Στα χέρια μου κρατούσα εκείνη τη σακούλα με την σκούπα... Την παρέα την είχα χάσει, μα ήξερα πως δεν θα έφευγαν χωρίς εμένα.
Εκεί που κοίταζα στα χαμένα, μια τα κεριά, μια τον κόσμο και δεν ήξερα τι να κάνω, με πλησίασε μία εθελόντρια μέσης ηλικίας. Κάτι με ρωτούσε για την σακούλα. Τότε της είπα για το τάμα μου και την απογοήτευσή μου γιατί έχω μπροστά μου πολύ λίγο χρόνο.
Εκείνη μ' άκουγε και με κοίταζε.
"Τουλάχιστον, αν μ' αφήνατε να σκουπίσω σ' ένα σημείο, εκεί έξω, έστω μια σκουψιά, έτσι για το καλό..." της είπα με παράπονο.
"Όχι...", μου λέει η κυρία κι εμένα μου κόπηκαν τα πόδια. Εκείνη όμως συνέχισε:
"Δεν θα σκουπίσεις εκεί έξω. Ο Άγιος σε περίμενε και θα σκουπίσεις εδώ μέσα και μάλιστα θα ξύσεις και τα κεριά απ' το πάτωμα! Έπρεπε να είχα σκουπίσει ήδη, αλλά δεν πρόλαβα. Είχε πολύ κόσμο και δεν έφυγα απ' τα κεριά. Εσένα περίμενε! Ξεκίνα λοιπόν!"
Κοίταξε την σκούπα μου. "Τι είν' αυτή; Χωρίς κοντάρι;"
Είχα πάθει σοκ. Που να βρω τα λόγια να της απαντήσω;
"Ήθελα χωρίς κοντάρι, για να κουραστώ, να ιδρώσω..."
"Α, εδώ δεν έχουμε χρόνο για τέτοια. Πάρε αυτή (και μου έδινε μια δική τους με κοντάρι), πάρε και την ξύστρα..." και έτρεξε πάλι στα κεριά.
Κοίταζα γύρω μου, σα χαμένη. Έψαχνα την ξύστρα. Δεν την έβλεπα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ένα τέτοιο μεγάλο μέγεθος, πόσο μάλλον ότι είχε και κοντάρι.
Πήγα κοντά της.
"Όχι, με την δικιά μου θα σκουπίσω, αλλά μπορώ να τ' αφήσω για λίγο, να πάω να χαιρετήσω τον Άγιο; Κι έρχομαι αμέσως! Σ' ευχαριστώ! Σ' ευχαριστώ!"
Έτρεξα σαν αλαφιασμένη έξω. Είδα την παρέα μου και την ενημέρωσα ότι φεύγοντας θα με βρουν Εκεί! Πήγα και χαιρέτισα βιαστικά τον Άγιο. Τόσα σύντομα λόγια, δεν του έχω ξαναπεί, πόσο μάλλον από κοντά!
Πήγα και στο μνήμα της Αγίας Μητέρας, της Μακαρίας.
Όχι, δεν προλάβαινα να κλάψω.
Τώρα, ενώ σε 20 λεπτά ξημερώνει ο Εορτασμός της Φανέρωσης των Ιερών Λειψάνων Του, θυμάμαι πως:
Η εθελόντρια μου είχε υποδείξει όλο τον χώρο. "Από δω. Απ' την αρχή!" μου είχε πει.
Εγώ ξεκίνησα πρώτα απ' το σημείο του πατώματος κοντά στα μεγάλα κεριά.
Με θυμάμαι να ξύνω, να ξύνω, να σκουπίζω και να είναι γεμάτο πάλι το δάπεδο!
Με θυμάμαι να είμαι σκυμμένη συνέχεια, συγκινημένη και αγχωμένη συγχρόνως, για να προλάβω να καθαρίσω όλο τον χώρο και να βλέπω μόνο πόδια ανθρώπων να προχωρούν, να μου πατάνε τα κεριά που μόλις είχα ξύσει και να τα κολλάνε παραπέρα...
Με θυμάμαι να τρέχω σε σημεία του πατώματος που μαύριζαν, σημάδι πως είχαν κερί.
Με θυμάμαι να σηκώνω κάποιες στιγμές το κεφάλι, κι ανάλογα τις σκέψεις μου, να βλέπω τις Αγιογραφίες του Αγίου Εφραίμ, που μου έδιναν απάντηση με τις κινήσεις των χεριών του, σαν: "Μπράβο, ωραία, Σ' ευχαριστώ!"
Τότε συνειδητοποίησα πως κάθε αγιογραφία είχε και διαφορετική κίνηση χεριών.
Με θυμάμαι να τον παρακαλάω να προλάβω, να καθυστερήσει λίγο την παρέα μου, να λιγοστέψει λίγο ο κόσμος, και τότε να μην βλέπω πια πόδια και να είμαι μόνη μου στον χώρο!
Κι άντε πάλι απ' την αρχή!
Κάποιες στιγμές πάλι, ένιωθα πως δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα και δως του απογοήτευση!
Κι άντε πάλι απ' την αρχή!
Κάποια στιγμή η εθελόντρια μου είπε:
"Όπου μαυρίζει θα ξύνεις. Κοίτα και στα κεριά. Πάω να φάω λίγο. Έχε τον νου σου..."
Θεέ μου, πως ένιωσα!
Πόση τιμή!...
Κάποια στιγμή, εκεί που έσβηνα κεράκια στο νερό, με προσοχή όμως, να είναι καμένα πολύ (από παράπονο δικό μου, που σε πολλές εκκλησίες δεν τ' αφήνουν να κάψουν), είδα και την Λένα να σκουπίζει με την σκούπα με το κοντάρι, χάρηκα τόσο πολύ"!
Όταν άκουσα μια φωνή να μου λέει τρυφερά:
"Πάμε Κατερίνα τώρα; Τελείωσες;", τότε σήκωσα το κεφάλι.
"Πάμε, Βούλα μου!" της είπα. Ήξερα πως για μένα, ήδη είχε καθυστερήσει την ένεση του άντρα της.
Πριν φύγω, κοίταξα κάτω. Τα μάρμαρα γυάλιζαν. Δεν έβλεπα πια, μαύρα σημάδια κεριών.
Μετά κοίταξα γύρω μου. Μια αγιογραφία μου τράβηξε την προσοχή. Το ένα χέρι του Αγίου Εφραίμ κοντά στο στήθος του, σα να μου έλεγε: "Ευχαριστώ!"
Την ίδια κίνηση έκανα κι εγώ.
"Εγώ, σ' Ευχαριστώ" του έλεγα νοερά.
Δεν προλάβαινα να χαιρετήσω πάλι το σκήνωμά του. Χαιρέτησα την εικόνα του, εκεί στον χώρο των κεριών.
Εκεί με τρόμαξε το κομμένο κεφάλι του, που ήταν κάτω... χαμηλά στην εικόνα.
Τότε θυμήθηκα πως Εκείνος θυσιάστηκε για την θρησκεία μας κι εγώ δεν είχα κάτι παραπάνω από ένα απλό σκούπισμα!
Έφυγα απ' τον χώρο των κεριών με μια μεγάλη αίσθηση πληρότητας.
Τότε είδα πως ήμουνα μούσκεμα στον ιδρώτα απ' τα μαλλιά ως τα πόδια.
Χάρηκα...
Είχα και δεύτερα ρούχα μαζί μου. Μετά όμως, δεν ήθελα ν' αλλάξω. Ήθελα να μεταφέρω σπίτι μου ζωντανό αυτό το άρωμα, που καμία σχέση με ιδρώτα δεν είχε!
Μεγάλη η Χάρη Σου, Άγιέ μου!
Υγ. Άλλες φωτογραφίες εδώ.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου