Άγιος Κωνσταντίνος - Εξομολόγηση
(συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση)
Εν συντομία, γιατί στο θέμα Εξομολόγηση θα επανέλθω εκτενέστερα.:
Μέσα στο γραφείο του παππούλη ήταν μια άλλη κυρία.
Έξω καθόταν μια νεαρή κυρία με ένα μωράκι στην αγκαλιά, κλαμμένη.
Μίλησα μαζί της.
Πηγαίνει κάθε βδομάδα.
"Μα, χρειάζεται η εξομολόγηση τόσο συχνά;" την ρώτησα.
"Εμένα με βοηθάει αυτό, το να του λέω τον πόνο μου. Κι έπειτα, είναι τόσο καλός που με βοηθάει και οικονομικά. Έχω τρία παιδάκια. Πολλές φορές λυγώ. Μόνη μου..."
Κι εγώ λύγησα ακούγοντάς την.
Μετά, βγήκε η άλλη κυρία, πέρασε η νεαρή κυρία με το μωρό, βγήκε σχετικά γρήγορα και μετά ήρθε η σειρά μου!
"Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα!"
Η πόρτα άνοιξε, με Καλοδέχτηκε ο Παππούλης και Άξιος Διαμεσολαβητής του Θεού, η πόρτα έκλεισε κρατώντας μέσα το πλατύ χαμόγελό του, μια ιερή ζεστασιά με τύληξε, η "κουβέντα" άρχισε, μη κρύβωντας κανένα δάκρυ απέναντι στον επί γης, Γιατρό, γιατί έπρεπε να τα δει, να τα γιατρέψει.
"Τ' ονοματάκι σου;"
"Κατερίνα!"
"Πάμε, Αικατερίνη! Τι θα ήθελες να μου πεις;"
"Που πας κυρά μου με το χαιδευτικό;" έπρεπε να μου πει! αλλά δεν είπε!
Ευτυχώς, γιατί θα μου έκοβε την φόρα....
Έτσι κι αλλιώς, κατάλαβα κι αυτό το λάθος!
Πήγαινα για να σβήσω λάθη, μα έκανα καινούργια....
Συνήθεια, βλέπεις!
"Αικατερίνη!" με βαφτήσανε! Στο όνομα μιας Αγίας που θυσιάστηκε για τα πιστεύω της, κι εγώ δεν το σεβάστηκα, ούτε στον Ιερό Χώρο της!
...Ε, μετά....
είπα ότι βγήκε πρώτο, δεύτερο, τρίτο, ότι προλάβαινα....
Μεταξύ των άλλων, κι ότι είχα να εξομολογηθώ από μαθήτρια, τότε που μας έστελναν με το σχολείο, κι ότι έχω να κοινωνήσω από μαθήτρια μεν, αλλά κοινώνησα και μια φορά ακόμα το '92, στα 40ήμερα της μάννας, τότε όμως, χωρίς να εξομολογηθώ.
Είπαμε αρκετά. Εκείνο που με δυνάμωσε ήταν:
"Μα, ο Χριστός συγχώρεσε την Μαρία Μαγδαληνή που ήταν πόρνη και την έκανε Αγία, κι εσύ δίσταζες να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις;"
Πόσο δίκιο είχε! Και την Μαρία Μαγδαληνή την είχα ξεχάσει!
...Μετά, πριν φύγω, μου έδωσε δυο σελίδες, να τις διαβάσω με την ησυχία μου στο σπίτι και την άλλη φορά που θα ξαναπάω, να του πω, αν κάτι ξέχασα....
Τι να ξέχασα; Μια ολόκληρη ζωή, πόσα λάθη να θυμηθείς;
Τα πήρα, τα έβαλα στην τσάντα μου.
Μετά, μου λέει:
"Πάρε κι ένα ημερολόγιο απ' το Μοναστήρι της Παναγίας Γοργοϋπηκόου του Φυτόκου!"
"Παππούλη, δεν το πιστεύω!"
"Τι δεν πιστεύεις;"
"Μα, εκεί είχα τάξει να πάω, γιατί πριν λίγες μέρες που πήγα στα Γενέθλια της Παναγίας Φυτόκου, έμαθα πως υπάρχει κι Άλλη Παναγία Φυτόκου, και είναι Αυτή, η Γοργοϋπήκοη! Στο μοναστήρι! Ίσως να πήγαινα και την τούτη την Κυριακή!"
"Μα, Εκεί, λειτουργώ εγώ, κάθε Κυριακή!"
"Μα, εκεί πηγαίνει και εκκλησιάζεται η Ελένη! Μα ... αν την βρω, θα έρθω!"
Μα, τόσες συμπτώσεις!
Όλα τόσο δίπλα μου, κι εγώ δεν κατείχα γρι!
Κι η φίλη μου η γιατρίνα, παλιότερα, μου είχε μιλήσει γι' αυτό το Μοναστήρι, μα δεν είχα καταλάβει!
Κι άλλη σύμπτωση:
Μέσα σε μια ώρα μου είχαν χαρίσει δυο Ημερολόγια Αυτής της Παναγίας!
(Το κατάλαβα αργότερα, βέβαια....)
Υγ. (Διορθώσεις, μετά.)
Εν συντομία, γιατί στο θέμα Εξομολόγηση θα επανέλθω εκτενέστερα.:
Μέσα στο γραφείο του παππούλη ήταν μια άλλη κυρία.
Έξω καθόταν μια νεαρή κυρία με ένα μωράκι στην αγκαλιά, κλαμμένη.
Μίλησα μαζί της.
Πηγαίνει κάθε βδομάδα.
"Μα, χρειάζεται η εξομολόγηση τόσο συχνά;" την ρώτησα.
"Εμένα με βοηθάει αυτό, το να του λέω τον πόνο μου. Κι έπειτα, είναι τόσο καλός που με βοηθάει και οικονομικά. Έχω τρία παιδάκια. Πολλές φορές λυγώ. Μόνη μου..."
Κι εγώ λύγησα ακούγοντάς την.
Μετά, βγήκε η άλλη κυρία, πέρασε η νεαρή κυρία με το μωρό, βγήκε σχετικά γρήγορα και μετά ήρθε η σειρά μου!
"Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα!"
Η πόρτα άνοιξε, με Καλοδέχτηκε ο Παππούλης και Άξιος Διαμεσολαβητής του Θεού, η πόρτα έκλεισε κρατώντας μέσα το πλατύ χαμόγελό του, μια ιερή ζεστασιά με τύληξε, η "κουβέντα" άρχισε, μη κρύβωντας κανένα δάκρυ απέναντι στον επί γης, Γιατρό, γιατί έπρεπε να τα δει, να τα γιατρέψει.
"Τ' ονοματάκι σου;"
"Κατερίνα!"
"Πάμε, Αικατερίνη! Τι θα ήθελες να μου πεις;"
"Που πας κυρά μου με το χαιδευτικό;" έπρεπε να μου πει! αλλά δεν είπε!
Ευτυχώς, γιατί θα μου έκοβε την φόρα....
Έτσι κι αλλιώς, κατάλαβα κι αυτό το λάθος!
Πήγαινα για να σβήσω λάθη, μα έκανα καινούργια....
Συνήθεια, βλέπεις!
"Αικατερίνη!" με βαφτήσανε! Στο όνομα μιας Αγίας που θυσιάστηκε για τα πιστεύω της, κι εγώ δεν το σεβάστηκα, ούτε στον Ιερό Χώρο της!
...Ε, μετά....
είπα ότι βγήκε πρώτο, δεύτερο, τρίτο, ότι προλάβαινα....
Μεταξύ των άλλων, κι ότι είχα να εξομολογηθώ από μαθήτρια, τότε που μας έστελναν με το σχολείο, κι ότι έχω να κοινωνήσω από μαθήτρια μεν, αλλά κοινώνησα και μια φορά ακόμα το '92, στα 40ήμερα της μάννας, τότε όμως, χωρίς να εξομολογηθώ.
Είπαμε αρκετά. Εκείνο που με δυνάμωσε ήταν:
"Μα, ο Χριστός συγχώρεσε την Μαρία Μαγδαληνή που ήταν πόρνη και την έκανε Αγία, κι εσύ δίσταζες να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις;"
Πόσο δίκιο είχε! Και την Μαρία Μαγδαληνή την είχα ξεχάσει!
...Μετά, πριν φύγω, μου έδωσε δυο σελίδες, να τις διαβάσω με την ησυχία μου στο σπίτι και την άλλη φορά που θα ξαναπάω, να του πω, αν κάτι ξέχασα....
Τι να ξέχασα; Μια ολόκληρη ζωή, πόσα λάθη να θυμηθείς;
Τα πήρα, τα έβαλα στην τσάντα μου.
Μετά, μου λέει:
"Πάρε κι ένα ημερολόγιο απ' το Μοναστήρι της Παναγίας Γοργοϋπηκόου του Φυτόκου!"
"Παππούλη, δεν το πιστεύω!"
"Τι δεν πιστεύεις;"
"Μα, εκεί είχα τάξει να πάω, γιατί πριν λίγες μέρες που πήγα στα Γενέθλια της Παναγίας Φυτόκου, έμαθα πως υπάρχει κι Άλλη Παναγία Φυτόκου, και είναι Αυτή, η Γοργοϋπήκοη! Στο μοναστήρι! Ίσως να πήγαινα και την τούτη την Κυριακή!"
"Μα, Εκεί, λειτουργώ εγώ, κάθε Κυριακή!"
"Μα, εκεί πηγαίνει και εκκλησιάζεται η Ελένη! Μα ... αν την βρω, θα έρθω!"
Μα, τόσες συμπτώσεις!
Όλα τόσο δίπλα μου, κι εγώ δεν κατείχα γρι!
Κι η φίλη μου η γιατρίνα, παλιότερα, μου είχε μιλήσει γι' αυτό το Μοναστήρι, μα δεν είχα καταλάβει!
Κι άλλη σύμπτωση:
Μέσα σε μια ώρα μου είχαν χαρίσει δυο Ημερολόγια Αυτής της Παναγίας!
(Το κατάλαβα αργότερα, βέβαια....)
Υγ. (Διορθώσεις, μετά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου