Δεν υπάρχει τίτλος
.....
Τι να γράψω; Πώς ν' αρχίσω; Από πού ν' αρχίσω;
Κούνησα το κεφάλι μου, να κάνει γκλου γκλου το μυαλό μου, να 'ρθει στη θέση του.
Κουφή κίνηση, άλλα την έκανα. Είναι σα να μου μίλησε η λογική και να μου έλεγε:
"Σύνελθε. Κούνα το κεφάλι σου, τώρα είσαι ξυπνητή. Τελείωσε το όνειρο."
Αναρωτιέμαι εδώ και ώρες. Είμαι ξυπνητή αλήθεια ή τώρα είμαι μέσα στο όνειρο;
Για καλό ή κακό όνειρο, δε λέω. Λέω μόνο πως είμαι συγκλονισμένη ή καλύτερα: σοκαρισμένη.
Τώρα θα μου πεις: "Λες και είναι η πρώτη φορά!"
Έλα μου, ντε! Δεν είναι! Στο ξύπνιο μου έχω δει τόσα ανεξήγητα! Στον ύπνο θα κολλήσουμε;
Πρόβλημα. Δηλώνω πρόβλημα. Σηκώνω ψηλά τα χέρια. "Παραδίνομαι", που λένε.
Αν κοιτάξω ψηλά, δεν θα δω τον Θεό, είναι σίγουρο. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Αν δεν βγω στο μπαλκόνι μου, δεν θα δω τον γείτονα, αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Ακούω όμως την "φασαρία" του. Βήματα, καρέκλες, κάτι χτυπάνε, καρφώνουν πάλι.
Αποδείξεις σε εικόνα δεν έχω, έχω όμως σε ήχο, κι αυτόν τον ακούω μόνο εγώ.
Ναι, θα μπορούσα κάτι να καταγράψω με την μηχανή, ώστε να μπορώ τουλάχιστον, κάτι να αποδείξω στους άλλους.
Ποιο το νόημα όμως;
Δεν γεννήθηκα σ' αυτόν τον κόσμο για να αποδεικνύω πράγματα στους άλλους.
Κανένας δεν γεννήθηκε γι' αυτόν τον λόγο, φαντάζομαι.
...Έτσι, δεν μπορώ να αποδείξω τι όνειρο είδα στον ύπνο μου.
Το θέμα είναι κι ότι δεν μπορώ να το πω.
Μάλλον... δεν πρέπει να το πω.
Ήταν για μένα, ήταν ολόδικό μου.
...Αυτό με συγκλόνισε. Κάποτε έψαχνα για μετάφραση στα όνειρά μου.
Τώρα.... εξελιχτήκανε. Μου λένε εν ψυχρώ: "το και το". Κι αυτό το: "το και το", ώς απλός άνθρωπος που είμαι, δεν μ' αρέσει. Να το πω καλύτερα: "δεν με βολεύει". Άνθρωπος του 2012 είμαι και όχι Αγία περασμένων αιώνων, πόσο μάλλον Παναγία!
Δεν ξέρω. Μα την αλήθεια, δεν ξέρω! Δεν ξέρω πόσο πραγματικά χάρηκε η Παναγία μας, όταν έμαθε πως θα γεννήσει τον Χριστό και πόσο οι άλλοι την πίστεψαν, τότε!
Εκείνο που ξέρω καλά είναι πως μετά, αφού κουβάλησε τον Μεγάλο Σταυρό Της, είχε αποδείξεις.
Τίποτα. Ήδη είπα πολλά και ανθρώπινα. Δεν μπορώ να κατατάξω τον άνθρωπο στο κεφάλαιο: "Αμαρτία". Δεν χωράει. Απλά, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του Σταυρό, ζει και περνάει την δική του δοκιμασία.
Εγώ πρέπει να δεχτώ την δική μου.
Εύκολο τό 'χεις;
Μέρα που είναι σήμερα.... αμάρτησα πρωί πρωί, ξεστομίζοντας γραπτώς αυτά τα λόγια;
Ήμαρτον, Παναγία μου! Μεγάλη η Χάρη Σου!
Πόσο κάτω η δική μου;
Μα.... εγώ, Παναγιά μου, άνθρωπος είμαι!
Άντε πάλι τα ίδια! Τι να Σου εξηγώ;
Θα με βόλευε ο πιο κοντός, ο πιο ελαφρύς, εύκολα πράγματα....
Ανθρώπινα και γήινα. "Βολικά", με άλλα λόγια. Να σε περνούν και απέναντι, όμως!
Γίνεται;
"Δε γίνεται!" είπε το όνειρο. "Δέξου, το!"
Δεν είπε: "Διάλεξε το καλύτερο!"
Αν μπορώ, ας κάνω κι αλλιώς!
Άλλος "ΓΡΑΦΕΙ", παιδιά! ΑΛΛΟΣ!
Υγ. Ο Σταυρός που κουβαλάμε. Το βιντεάκι είναι όλο το νόημα της ζωής μας.
Τι να γράψω; Πώς ν' αρχίσω; Από πού ν' αρχίσω;
Κούνησα το κεφάλι μου, να κάνει γκλου γκλου το μυαλό μου, να 'ρθει στη θέση του.
Κουφή κίνηση, άλλα την έκανα. Είναι σα να μου μίλησε η λογική και να μου έλεγε:
"Σύνελθε. Κούνα το κεφάλι σου, τώρα είσαι ξυπνητή. Τελείωσε το όνειρο."
Αναρωτιέμαι εδώ και ώρες. Είμαι ξυπνητή αλήθεια ή τώρα είμαι μέσα στο όνειρο;
Για καλό ή κακό όνειρο, δε λέω. Λέω μόνο πως είμαι συγκλονισμένη ή καλύτερα: σοκαρισμένη.
Τώρα θα μου πεις: "Λες και είναι η πρώτη φορά!"
Έλα μου, ντε! Δεν είναι! Στο ξύπνιο μου έχω δει τόσα ανεξήγητα! Στον ύπνο θα κολλήσουμε;
Πρόβλημα. Δηλώνω πρόβλημα. Σηκώνω ψηλά τα χέρια. "Παραδίνομαι", που λένε.
Αν κοιτάξω ψηλά, δεν θα δω τον Θεό, είναι σίγουρο. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Αν δεν βγω στο μπαλκόνι μου, δεν θα δω τον γείτονα, αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Ακούω όμως την "φασαρία" του. Βήματα, καρέκλες, κάτι χτυπάνε, καρφώνουν πάλι.
Αποδείξεις σε εικόνα δεν έχω, έχω όμως σε ήχο, κι αυτόν τον ακούω μόνο εγώ.
Ναι, θα μπορούσα κάτι να καταγράψω με την μηχανή, ώστε να μπορώ τουλάχιστον, κάτι να αποδείξω στους άλλους.
Ποιο το νόημα όμως;
Δεν γεννήθηκα σ' αυτόν τον κόσμο για να αποδεικνύω πράγματα στους άλλους.
Κανένας δεν γεννήθηκε γι' αυτόν τον λόγο, φαντάζομαι.
...Έτσι, δεν μπορώ να αποδείξω τι όνειρο είδα στον ύπνο μου.
Το θέμα είναι κι ότι δεν μπορώ να το πω.
Μάλλον... δεν πρέπει να το πω.
Ήταν για μένα, ήταν ολόδικό μου.
...Αυτό με συγκλόνισε. Κάποτε έψαχνα για μετάφραση στα όνειρά μου.
Τώρα.... εξελιχτήκανε. Μου λένε εν ψυχρώ: "το και το". Κι αυτό το: "το και το", ώς απλός άνθρωπος που είμαι, δεν μ' αρέσει. Να το πω καλύτερα: "δεν με βολεύει". Άνθρωπος του 2012 είμαι και όχι Αγία περασμένων αιώνων, πόσο μάλλον Παναγία!
Δεν ξέρω. Μα την αλήθεια, δεν ξέρω! Δεν ξέρω πόσο πραγματικά χάρηκε η Παναγία μας, όταν έμαθε πως θα γεννήσει τον Χριστό και πόσο οι άλλοι την πίστεψαν, τότε!
Εκείνο που ξέρω καλά είναι πως μετά, αφού κουβάλησε τον Μεγάλο Σταυρό Της, είχε αποδείξεις.
Τίποτα. Ήδη είπα πολλά και ανθρώπινα. Δεν μπορώ να κατατάξω τον άνθρωπο στο κεφάλαιο: "Αμαρτία". Δεν χωράει. Απλά, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του Σταυρό, ζει και περνάει την δική του δοκιμασία.
Εγώ πρέπει να δεχτώ την δική μου.
Εύκολο τό 'χεις;
Μέρα που είναι σήμερα.... αμάρτησα πρωί πρωί, ξεστομίζοντας γραπτώς αυτά τα λόγια;
Ήμαρτον, Παναγία μου! Μεγάλη η Χάρη Σου!
Πόσο κάτω η δική μου;
Μα.... εγώ, Παναγιά μου, άνθρωπος είμαι!
Άντε πάλι τα ίδια! Τι να Σου εξηγώ;
Θα με βόλευε ο πιο κοντός, ο πιο ελαφρύς, εύκολα πράγματα....
Ανθρώπινα και γήινα. "Βολικά", με άλλα λόγια. Να σε περνούν και απέναντι, όμως!
Γίνεται;
"Δε γίνεται!" είπε το όνειρο. "Δέξου, το!"
Δεν είπε: "Διάλεξε το καλύτερο!"
Αν μπορώ, ας κάνω κι αλλιώς!
Άλλος "ΓΡΑΦΕΙ", παιδιά! ΑΛΛΟΣ!
Υγ. Ο Σταυρός που κουβαλάμε. Το βιντεάκι είναι όλο το νόημα της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου