Εκκλησία μέσα μου
Είναι ξημερώματα Κυριακής 2 Νοέμβρη 2008
και είμαι στο Νοσοκομείο Βόλου. Προσέχω τον πεθερό, παππού και πατέρα Τάσο.
Έχω τόσα πολλά να πω!
Είχα καιρό που έλεγα πως πρέπει κάπου να καταγράψω τα θαύματα που έχω βιώσει στη ζωή μου, ή άκουσα από τρίτους, συγγενείς ή φίλους, αλλά δεν το ξεκινούσα. Ίσως γιατί δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω. Και τώρα δεν ξέρω. Είναι τόσα πολλά και ιδίως τα τελευταία χρόνια.
Εδώ και μέρες είπα πως θα τα γράψω. Μάλιστα σκέφτηκα κι ένα ειδικό μλπογκ. Τόσα άνοιξα! Ένα με θέμα τα θαύματα, γιατί όχι;
Είναι αλήθεια πως ζούμε σε μια εποχή που αν μιλήσει κανείς για θαύματα και θρησκείες, ο άλλος τον περνάει για τρελό ή για θρησκόληπτο, γι’ αυτό το αποφεύγει. Εγώ τώρα, μετά από όλα όσα μου έχουν συμβεί, νιώθω πως έχω χρέος να τα πω, κι ας με πουν όπως θέλουν.
Για το τρελός… θα μπορούσα!
Για το θρησκόληπτος, με τίποτα!
Θυμάμαι αυτή τη λέξη δεν την ήξερα. Την έμαθα όταν με κατηγόρησε κάποιος για θρησκόληπτη, όταν εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο «Γράμμα στη μάννα με δύο ν», τον Οκτώβρη του 1998.
Ήταν γνωστός, διάβασε το βιβλίο μου και μου είπε:
«Έχω διαβάσει τρεις φορές το βιβλίο σου εγώ κι άλλες δυο φορές η γυναίκα μου και ακόμα είμαστε πολύ προβληματισμένοι!»
«Προβληματισμένοι; Γιατί; Τι δεν καταλάβατε και το ψάχνετε τόσο;»
«Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα, αν θα επιτρέψουμε στον γιο μας να το διαβάσει!»
«Γιατί; Τι το ακατάλληλο έχει το βιβλίο μου που μιλάει για την μάννα μου και τη ζωή μου;» τον ρώτησα τελείως, μα τελείως, ξαφνιασμένη.
«Γιατί, δυο πράγματα συμβαίνουν με σένα και θέλω να μου λύσεις την απορία: ή είσαι πολύ αδικημένη στη ζωή σου ή είσαι θρησκόληπτη!»
Κουφάθηκα. Αδικημένη στη ζωή μου ήμουνα και είμαι ακόμα. Το νιώθω συχνά, κι άλλοι άνθρωποι μπορεί να το νιώθουν αυτό. Δεν μπορούσα να το δεχτώ σαν λόγο που θα έκανε κακό στον γιο του. Πες ότι είμαι ψυχοπαθής. Κινδυνεύει ο γιος του απ’ τα δικά μου ψυχολογικά προβλήματα τόσο πολύ, διαβάζοντας ένα βιβλίο;
Του είπα: «Αδικημένη νιώθω, αλλά θρησκόληπτη, δεν καταλαβαίνω, ούτε τι θα πει!»
«Έλα τώρα! Όλο για θεούς και εκκλησίες μιλάς! Δεν μου λες, πας κατηχητικό ακόμα;»
Κουφάθηκα. Εγώ πορωμένη με την θρησκεία, από πού κι ως πού; Καθώς τελείωσα το σχολείο, πήγαινα στην εκκλησία Χριστούγεννα και Πάσχα, σε γάμους, βαφτίσεις, κηδείες και μνημόσυνα. Κι αυτό, όχι γιατί άλλαξα, αλλά επειδή στην αρχή ήμουνα νειάτο και τα νειάτα μόνο εκκλησία δεν πάνε, μετά οικογένεια, δυο παιδιά πάνω στον χρόνο, δουλειά, μια Κυριακή μου έμενε να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ. Πόσο μάλλον για κατηχητικό!
Του τα είπα.
«Τότε, πως εξηγείται» μου είπε, «τόση πίστη;»
«Δεν ξέρω», του είπα. «Ίσως η μάννα μου την είχε φυτέψει πολύ καλά μέσα μου, κι όχι με λόγια, αλλά με τον τρόπο της και την κουβαλάω μαζί μου και χωρίς να πηγαίνω εκκλησία. Τι να σου πω! Δεν μου το έχει ξαναπεί κανένας!»
Να μην τα πολυλογώ, αν και πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε, δεν ξέρω αν τελικά άφησε τον γιο του να διαβάσει το βιβλίο μου, ούτε πόσες φορές το ξαναδιάβασε ακόμα για να καταλήξει σε κάποια απόφαση.
Ήθελα να πω από τώρα, ότι δεν είμαι ούτε θρησκόληπτη, αλλά ούτε και σωστή Χριστιανή, όπως απαιτούν οι κανόνες της εκκλησίας. Δεν καμαρώνω, ούτε και ντρέπομαι γι’ αυτό. Ανήκω στο μέσο όρο των Ελλήνων πιστεύω, που δεν είναι τυπικοί με τους κανόνες της Εκκλησίας, αλλά που πάντα κουβαλούν την πίστη σταθερά μέσα τους. Κάνω τον σταυρό μου, κάνω το καλό, ανάβω το κεράκι μου σε όποια εκκλησία βρω μπροστά μου, προσεύχομαι όταν το νιώσω κ.λ.π. κ.λ.π.
Είπα, ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά, αυτό συμβαίνει. Ίσως φταίει και η δουλειά μας και τα άστατα ωράριά μας, αλλά επειδή αν ήθελα, θα μπορούσα και να ξυπνάω πρωί ή να μην κοιμάμαι καθόλου, για να πάω στην εκκλησία την Κυριακή, αλλά, το βλέπω αλλιώς το θέμα. Ξέρω ότι είναι δικαιολογίες. Γενικώς, δεν μ’ αρέσει το πρόγραμμα και το πρωινό ξύπνημα. Αφού κοιμάμαι στις 5 ή και 7, πώς να ξυπνήσω το πρωί;
Ξέρω πάντως πως, νιώθω γαλήνια μέσα στην εκκλησία. Πολλές φορές μου φέρνει συγκίνηση, έως και δάκρυα όταν είμαι εκεί. Μ’ αρέσει και όταν η εκκλησία είναι άδεια από ανθρώπους, γιατί συγκεντρώνομαι πιο εύκολα και δεν παρεξηγούν οι άλλοι το πρόχειρο ντύσιμό μου.
Αυτά, περί θρησκοληψίας!
Εξηγούμαι απ’ την αρχή.
Α, ναι! Και στα θρησκευτικά στο σχολείο, όσο και στο κατηχητικό, ήμουνα αυτή που εξηγούσα τις απορίες των άλλων και έβγαζα πάντα την ουσία και το δίδαγμα.
Έμφυτο; Πες το κι έτσι. Πάντως, δεν διάβαζα.
Πάμε λοιπόν λίγο στην αρχή, μετά να έρθω στο σήμερα, αυτό με καίει και αυτά τα τελευταία μαζεμένα θαύματα θέλω να καταγράψω και συν το χρόνο τα υπόλοιπα.
πηγήκαι είμαι στο Νοσοκομείο Βόλου. Προσέχω τον πεθερό, παππού και πατέρα Τάσο.
Έχω τόσα πολλά να πω!
Είχα καιρό που έλεγα πως πρέπει κάπου να καταγράψω τα θαύματα που έχω βιώσει στη ζωή μου, ή άκουσα από τρίτους, συγγενείς ή φίλους, αλλά δεν το ξεκινούσα. Ίσως γιατί δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω. Και τώρα δεν ξέρω. Είναι τόσα πολλά και ιδίως τα τελευταία χρόνια.
Εδώ και μέρες είπα πως θα τα γράψω. Μάλιστα σκέφτηκα κι ένα ειδικό μλπογκ. Τόσα άνοιξα! Ένα με θέμα τα θαύματα, γιατί όχι;
Είναι αλήθεια πως ζούμε σε μια εποχή που αν μιλήσει κανείς για θαύματα και θρησκείες, ο άλλος τον περνάει για τρελό ή για θρησκόληπτο, γι’ αυτό το αποφεύγει. Εγώ τώρα, μετά από όλα όσα μου έχουν συμβεί, νιώθω πως έχω χρέος να τα πω, κι ας με πουν όπως θέλουν.
Για το τρελός… θα μπορούσα!
Για το θρησκόληπτος, με τίποτα!
Θυμάμαι αυτή τη λέξη δεν την ήξερα. Την έμαθα όταν με κατηγόρησε κάποιος για θρησκόληπτη, όταν εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο «Γράμμα στη μάννα με δύο ν», τον Οκτώβρη του 1998.
Ήταν γνωστός, διάβασε το βιβλίο μου και μου είπε:
«Έχω διαβάσει τρεις φορές το βιβλίο σου εγώ κι άλλες δυο φορές η γυναίκα μου και ακόμα είμαστε πολύ προβληματισμένοι!»
«Προβληματισμένοι; Γιατί; Τι δεν καταλάβατε και το ψάχνετε τόσο;»
«Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα, αν θα επιτρέψουμε στον γιο μας να το διαβάσει!»
«Γιατί; Τι το ακατάλληλο έχει το βιβλίο μου που μιλάει για την μάννα μου και τη ζωή μου;» τον ρώτησα τελείως, μα τελείως, ξαφνιασμένη.
«Γιατί, δυο πράγματα συμβαίνουν με σένα και θέλω να μου λύσεις την απορία: ή είσαι πολύ αδικημένη στη ζωή σου ή είσαι θρησκόληπτη!»
Κουφάθηκα. Αδικημένη στη ζωή μου ήμουνα και είμαι ακόμα. Το νιώθω συχνά, κι άλλοι άνθρωποι μπορεί να το νιώθουν αυτό. Δεν μπορούσα να το δεχτώ σαν λόγο που θα έκανε κακό στον γιο του. Πες ότι είμαι ψυχοπαθής. Κινδυνεύει ο γιος του απ’ τα δικά μου ψυχολογικά προβλήματα τόσο πολύ, διαβάζοντας ένα βιβλίο;
Του είπα: «Αδικημένη νιώθω, αλλά θρησκόληπτη, δεν καταλαβαίνω, ούτε τι θα πει!»
«Έλα τώρα! Όλο για θεούς και εκκλησίες μιλάς! Δεν μου λες, πας κατηχητικό ακόμα;»
Κουφάθηκα. Εγώ πορωμένη με την θρησκεία, από πού κι ως πού; Καθώς τελείωσα το σχολείο, πήγαινα στην εκκλησία Χριστούγεννα και Πάσχα, σε γάμους, βαφτίσεις, κηδείες και μνημόσυνα. Κι αυτό, όχι γιατί άλλαξα, αλλά επειδή στην αρχή ήμουνα νειάτο και τα νειάτα μόνο εκκλησία δεν πάνε, μετά οικογένεια, δυο παιδιά πάνω στον χρόνο, δουλειά, μια Κυριακή μου έμενε να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ. Πόσο μάλλον για κατηχητικό!
Του τα είπα.
«Τότε, πως εξηγείται» μου είπε, «τόση πίστη;»
«Δεν ξέρω», του είπα. «Ίσως η μάννα μου την είχε φυτέψει πολύ καλά μέσα μου, κι όχι με λόγια, αλλά με τον τρόπο της και την κουβαλάω μαζί μου και χωρίς να πηγαίνω εκκλησία. Τι να σου πω! Δεν μου το έχει ξαναπεί κανένας!»
Να μην τα πολυλογώ, αν και πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε, δεν ξέρω αν τελικά άφησε τον γιο του να διαβάσει το βιβλίο μου, ούτε πόσες φορές το ξαναδιάβασε ακόμα για να καταλήξει σε κάποια απόφαση.
Ήθελα να πω από τώρα, ότι δεν είμαι ούτε θρησκόληπτη, αλλά ούτε και σωστή Χριστιανή, όπως απαιτούν οι κανόνες της εκκλησίας. Δεν καμαρώνω, ούτε και ντρέπομαι γι’ αυτό. Ανήκω στο μέσο όρο των Ελλήνων πιστεύω, που δεν είναι τυπικοί με τους κανόνες της Εκκλησίας, αλλά που πάντα κουβαλούν την πίστη σταθερά μέσα τους. Κάνω τον σταυρό μου, κάνω το καλό, ανάβω το κεράκι μου σε όποια εκκλησία βρω μπροστά μου, προσεύχομαι όταν το νιώσω κ.λ.π. κ.λ.π.
Είπα, ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά, αυτό συμβαίνει. Ίσως φταίει και η δουλειά μας και τα άστατα ωράριά μας, αλλά επειδή αν ήθελα, θα μπορούσα και να ξυπνάω πρωί ή να μην κοιμάμαι καθόλου, για να πάω στην εκκλησία την Κυριακή, αλλά, το βλέπω αλλιώς το θέμα. Ξέρω ότι είναι δικαιολογίες. Γενικώς, δεν μ’ αρέσει το πρόγραμμα και το πρωινό ξύπνημα. Αφού κοιμάμαι στις 5 ή και 7, πώς να ξυπνήσω το πρωί;
Ξέρω πάντως πως, νιώθω γαλήνια μέσα στην εκκλησία. Πολλές φορές μου φέρνει συγκίνηση, έως και δάκρυα όταν είμαι εκεί. Μ’ αρέσει και όταν η εκκλησία είναι άδεια από ανθρώπους, γιατί συγκεντρώνομαι πιο εύκολα και δεν παρεξηγούν οι άλλοι το πρόχειρο ντύσιμό μου.
Αυτά, περί θρησκοληψίας!
Εξηγούμαι απ’ την αρχή.
Α, ναι! Και στα θρησκευτικά στο σχολείο, όσο και στο κατηχητικό, ήμουνα αυτή που εξηγούσα τις απορίες των άλλων και έβγαζα πάντα την ουσία και το δίδαγμα.
Έμφυτο; Πες το κι έτσι. Πάντως, δεν διάβαζα.
Πάμε λοιπόν λίγο στην αρχή, μετά να έρθω στο σήμερα, αυτό με καίει και αυτά τα τελευταία μαζεμένα θαύματα θέλω να καταγράψω και συν το χρόνο τα υπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου