Ήταν μια σφιχτή αγκαλιά που την περίμενα πολλά χρόνια.
Συγκινηθήκαμε κι οι δυο μας.
Κολλημένες σαν μαγνητάκια, δυσκολευτήκαμε να ξεκολλήσουμε, να καθίσουμε και να τα πούμε... εν ολίγοις και επί της ουσίας.
Δεν βρήκα παρόμοια φωτογραφία, για να στολίσω την ανάρτηση.
Είναι ήδη, από μόνη της στολισμένη.
"ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ", Ειρήνη... Θα σε θυμάμαι. Κι ότι δεν προλάβουμε να πούμε εδώ, όταν έρθω κι εγώ, θα έχει απαντηθεί ήδη, από μόνο του. Κουράγιο και δύναμη στα παιδιά σου. Θα την χρειαστούν. Λυπήθηκα. Ήταν και ξαφνικό...
Ούτε ΑΑχ! δε θα πω!
Κιχ!
Ουδεμία σχέση με έρωτα.
Έτυχε να πω, "ΑΧ!" σήμερα!
Ουδεμία σχέση με μαύρη καρδιά!
Θυμήθηκα τον τίτλο, τ' αναζήτησα, σκεφτόμενη ότι δεν ήταν λογικό το "ΑΧ!" μου... (σήμερα)
τα λόγια μιλάνε περί έρωτος, τρέχα γύρευε.
"Όταν είδα πως θα φύγεις, κόντεψα να τρελαθώ, μα δε μπόρεσα να κλάψω και να παραπονεθώ..."
ναι, δεν ήταν λογικό!
...Μα μετά... και κλάμα η δικιά σου... δε ξανάγινε!
Ευτυχώς, ήμουνα μόνη μου!
Μα που βρέθηκε τόσο ποτάμι;
Πόσα ρέματα συναντήθηκαν μαζί;
Σκουπιζόμουν... και δεν με πίστευα!
Όλα ΚΑΛΑ, κατέληξε στην θάλασσα!
"Καθάρισα" και εσωτερικά, έπρεπε!
Πάει καιρός που είχα "μπουκώσει".
Λογική, λογική, μα αν πιέσεις πολύ το συναίσθημα, μπορεί και να πνιγείς, απ' το ίδιο το ποτάμι σου...
"Τόσο κλάμα, παιδάκι μου, σε Καλό μου! Ούτε, όταν πήγες φαντάρος!" είπα στο τηλέφωνο.
Ήταν που μου το είπε απότομα, κι έφυγε! Έπρεπε να προλάβει το λεωφορείο!
"Γειά σου ρε, μάνα, αλάνι!", μου είπε πάλι. Το σλόγκαν του, μια ζωή!
Πάμε να φέρω το άσμα, αν και θυμήθηκα και τίτλο δεύτερου...
Βίκυ Μοσχολιού - ούτε αχ! δε θα πω / Α. Πάνου
Απότομα - Μαίρη Λίντα & Gadjo Dilo [Live στο Ηρώδειο]
Υγ. Πάμε ν' αλλάξω και φόντο, έρχονται Χριστούγεννα, αλλάζει ο καιρός, αλλάξαν και τα (νόμιζα) δεδομένα προγράμματά μου, οπότε, λιγοστεύουν και οι υποχρεώσεις μου, εφόσον θα λείπουν όλα τα παιδιά, προσαρμοζόμαστε... ήδη αργήσαμε, είχαμε κακομάθει!
"ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΚΟΣΜΕ!"
Με παρέα ή όχι, υγεία να έχουμε κι οι αγαπημένοι μας, είτε κοντά, είτε μακριά, να περνούν ΚΑΛΑ και να είναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ!
...Ζοριζόμαστε λιγάκι, εμείς οι γονείς, ειδικά οι μαμάδες, αλλά... είπαμε: ΛΟΓΙΚΗ!
Ε, κι άμα.... συγκινηθούμε και λιγάκι, ντροπή δεν είναι!
Το ποίημα του Ζαν Ρισπέν,πάντα θα με συγκινεί..και θα με κάνει να δακρύζω..Το ποίημα που αποτυπώνει ακριβώς την έννοια της Μάνας ....
"Η καρδιά της μάνας" Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι, αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη -Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου, της μάνας σου να φέρεις την καρδιά για να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.. Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει και πέφτει ο νιος κατάχαμα, με δαύτη. Κυλάει ο γυιος και η καρδιά κυλάει και την ακούει να κλαίει και να μιλάει Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει: -Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!
***
Σχ. Το θυμήθηκα σήμερα. Λίγη σημασία έχει το γιατί.
27 τα χρόνια, λέει....
Κι όμως, πάντα, Παρούσα!
Μαζί, κι όλοι οι άλλοι.
Κοίταξα Ψηλά.
Ο Σωτήρας Φωτίζονταν από έναν χρυσό Σταυρό!
Όχι, δεν ήταν αντηλιά ηλιοβασιλέματος, ούτε εστίαση κάποιου ηλεκτρικού προβολέα.
"Κάτι" άλλο ήταν, ΑΝΩΤΕΡΟ, μετά το κατάλαβα, κι ήταν πνευματικό δικαίωμα, δικό μου, σίγουρα, μα όχι σαν αυτό... της φωτογραφίας... που πέτυχα και μ' έκανε να χαμογελάσω... μάννα!
Ζανζιμπάρ
Εκεί που υπάρχουν όλα των ειδών "πλούτη", όλων των ειδών την "φτώχεια", (εκτός της μίζερης αγάπης), εκεί που οι άνθρωποι χαμογελούν, αγκαλιάζονται, κι είναι ευτυχισμένοι, με ό,τι έχουν!
***********
Τί θα γίνει με τα Φόντα μας; Μη μιλάς, ντιπ! Κάτσε εκεί που είσαι! Ακόμα είμαστε στην Ζανζιμπάρ, κι εκεί κάνει ζέστα, πολύ!
Επειδή την έχω παραμελήσει...
Επειδή ξέρω, είδα, (κάπου γράφει: ανυπομονώ να σου πω "Χρόνια Πολλά"), επειδή έχω την μύγα... που λένε, κι επειδή της χρωστάω κάποιες στιγμές μου, κι επειδή πριν λίγο τις βρήκα (θέλει πολύ ψάξιμο για να βρω άκρη, με κάποιες χιλιάδες φωτογραφίες και εκατοντάδες φακέλους, μέρες ψάχνω, ώρες ατελείωτες), πάμε στο ψητό.
Εσείς, φυσικά, δεν θυμάστε, μια φωτογραφία των Φόντων μου,ΕΔΩ, η Λαμπρινή ίσως θυμάται ΜΟΝΟ, μια ακόμα εκκρεμότητα, απέναντί της...
Της έχω εξηγήσει πως ήρθε πολύ αργά στη ζωή μου, κι ο τρόπος... (ορμώμενος ιντερνετικός), βάζει αναγκαστικά ένα "πάγωμα", ένα "φρενάρισμα", θα το έλεγα κι αλλιώς.
Γνωρίζοντάς την από κοντά, ταυτόχρονα γνώρισα και την μαμά της.
Φυσικά, τις συμπάθησα και τις δυο, την Λαμπρινή για τον αυθορμητισμό της και τα πολυποίκιλα ταλέντα και γνώσεις της και την μαμά της, δεν το συζητάω, ΛΑΤΡΕΥΩ μαμάδες, και ειδικά τις μαμάδες παλαιάς κοπής!
Να μην τα πολυλογώ, η κόρη έμοιασε της μαμάς, που δεν πάει πουθενά, χωρίς δώρα!...
Μάζευα, μάζευα, μάλωνα, ώσπου κατάφερα να πείσω την κόρη:
"Όχι άλλα δώρα, με πνίγουν, με υποχρεώνουν, κ.λ.π. ΣΤΟΠ!"
...Στην τελευταία μας συνάντηση, πάλι:
"Όχι, εγώ, η μαμά!"
Άχ! Αυτή η μαμά!...
Και πώς να την προσβάλλεις;
Νά 'ναι γερή και να παραμείνει για ΠΟΛΛΑ - ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, ακόμα, έτσι ΟΡΘΙΑ, ΥΓΙΗΣ, και γεμάτη ΖΩΝΤΑΝΙΑ!
...Κι η κόρη (η πονηρή, που βάζει την μαμά μπροστά, μη την μαλώσω...), ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της εύχομαι σε ΟΛΑ τα όνειρά της, με πάντα βάση την ΚΑΛΗ ΥΓΕΙΑ, φυσικά!
Πάμε:
Εκεί που σμίγουν οι στιγμές με τις μαμάδες και τις κόρες...
Πριν τις 10 Σεπτέμβρη 2018 (νομίζω, μετά άρχιζαν τα μήλα, δεν υπήρχαν χέρια βοηθείας...)
Τα παλιά τα χρόνια στα χωριά, δεν είχαν ντουλάπες. Έτσι, αναγκάζονταν οι νοικοκυρές, να κάνουν θηκιαστές για τα σκεπάσματα κ.λ.π. και να έχουν μπαούλα, ή κρεβάτια με θήκες σαν μπαούλα.
Τώρα, δύσκολα θα δεις θηκιαστή, ακόμα και σε χωριό, εκτός αν πρόκειται για κάποια θηκιαστή παραδοσιακού γάμου, για να φανούν τα προικιά της νύφης. (Φανταστείτε όμως, ένα δωμάτιο ΕΚΘΕΣΗ, με καρφιτσωμένα και κολλαρισμένα τα κεντήματα στον τοίχο... κ.λ.π.)
... Η περίπτωσή μου, ουδεμία σχέση είχε όμως, με τα ανωτέρω...
Σύντομα, γάμος θα γινόταν, ο γαμπρός ερωτεύτηκε και την Ζαγορά, μαζί με τη νύφη, αλίμονο, ΑΝ ή πεθερά, του χάλαγε χατήρι...
Έτσι, ξεκίνησα να βάλω τάξη σ' ένα ΧΑΟΣ, ανάμεσα σε κλειστές σακούλες με καθαρά ρούχα, (σκεπάσματα κ.λ.π.) που μετέφερα απ' τον Βόλο, ανάμεσα σε βρεμένα και μουχλιασμένα απ' την προηγούμενη πλημμύρα του Φλεβάρη, στο χωριό.
...Καθαρά με καθαρά, άπλυτα με άπλυτα, κ.λ.π.
Κουβέρτες με κουβέρτες, σεντόνια με σεντόνια, πετσέτες με πετσέτες, κ.λ.π.
Νέο σπίτι, ντουλάπες γιοκ, δε φτάνει η σύνταξη για το δάνειο, δε χωράει το σπίτι άλλα "ενθύμια",
για τα σκουπίδια εσύ,
για χάρισμα εσύ,
για την σκάφη εσύ, για βάση, εσύ,* για μόστρα, εσύ,**
κάπως έτσι... μπήκα σε μια σειρά και σουλουπώθηκε το σπίτι, (μέσα, άσε τα έξω!) όσο κι αν κατέρρευσα εγώ και θύμωνα, όχι με την βροχή, αλλά μ' εκείνο το αυλάκι που λείπει, ΕΔΩ και προκαλεί στα σπίτια της γειτονιάς μας, διαρκείας ζημιές.
Ε, κάπου εκεί, κάποιο βράδυ, πολύ πριν την τελική τάξη, κουρασμένη μεν, μα πολύ συγκινημένη, κράτησα κάποιες φωτογραφίες, ευτυχώς, γιατί μετά, δεν προλάβαινα, ούτε αυτό!
Αυτές χρωστούσα στην Λαμπρινή, ως επανάληψη του θέματος "ΘΟΚΟΣ".
Πάμε μετάφραση:
για βάση, εσύ,*
Είναι ένα χρυσό τραπεζομάντηλο, δώρο της μαμάς της Λαμπρινής, "για το χωριό... για το γάμο... ξέρω, θα το χρειαστείς!...", όπως μου είχε πει. Μήνες πριν, χωρίς καν, να την καλέσω!
(Δεν είχα το δικαίωμα, ούτε την οικονομική άνεση, άλλωστε, έμειναν ήδη πολλοί συγγενείς μας, φίλοι και συγχωριανοί στην απ' έξω, παρεξηγήθηκαν αρκετοί, μα όσοι βάλουν κάτω τη λογική και σκεφτούν, σίγουρα με καταλαβαίνουν, κι αν όχι, δεν μπορώ να απολογηθώ άλλο γι' αυτό, το βρίσκω μάταιο.)
Εν ολίγοις... το ΤΙΜΗΣΑ ιδιαίτερα και το χρειάστηκα (ένα απ' τα πολλά) το ΧΡΥΣΟ δώρο της Κυρά Ευγενίας, της μαμάς της Λαμπρινής!
Την "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" από καρδιάς και "ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ", εύχομαι και στην κόρη της! για μόστρα, εσύ,**
Θα σταθώ και στο περιτύλιγμα... που ήταν το πρώτο δικό μου προικί, που μου είχε αγοράσει με τις οικονομίες της η μάννα!
(Έχω μια φωτογραφία... αν την πετύχω κάποια στιγμή, θα την φέρω εδώ, εις ανάμνησιν της τότε, χαράς μου, να το στρώσω και να φωτογραφηθώ σ' αυτό... κάπου στα 16;)
Αυτά, εν ολίγοις, πριν με πάρουν τα ζουμιά...
Γιορτάζω κιόλας, θα χτυπήσουν τηλέφωνα, σε λίγα λεπτά, σίγουρα θα καταφθάσει και η αγάπη της Λαμπρινής, θα την φέρω, ευκαιρία να με βοηθήσει και στο λινκ, που τόση ώρα, δεν πρόλαβα να κάνω!
Υγ. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε, απ' τις πρόχειρες θηκιαστές και θηκιαστούλες, ανά δωμάτιο, ακόμα και η διπλανή ξύλινη καρέκλα, παράδειγμα, χαρίστηκε!
Όσα λιγότερα πράγματα έχει ένα σπίτι, τόσο πιο εύκολα "ελέγχεται" από δουλειές και δεν γίνεσαι σκλάβος των πραγμάτων, χάνοντας χρόνο και ουσιαστικές στιγμές της ζωής.
Το * και το ** όμως, παραμένουν, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ!
Ενώνουν μαννάδες παλαιάς κοπής, με κόρες σύγχρονης εποχής, για να θυμίζουν πως τα δώρα με στερήσεις και κόπους, είναι αληθινή αγάπη, ενώνει ανθρώπους, ενώνει στιγμές, ακόμα κι αν λείπουν από κοντά σου, για όποιον λόγο!
Υγεία και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Λαμπρινή, για τις σημερινές ευχές σου!
Σε πρόλαβα, άραγε;
Θα δείξει!
*******************
Όσο κι αν έτρεχα, δε θα την προλάβαινα...
Ευχήθηκε πολύ νωρίς, απλά, δεν το είχα πάρει χαμπάρι!
τώρα είδα... δυστυχώς χάσανε 11-9... αλλά δεν πειράζει... έχουμε μέλλον φέτος θα πάμε Ευρ ώπη... διότι πέρσι ήμασταν τρίτες στην Ελλάδα!!!...
οπότε... έχουμε και να πάμε στο εξωτερικό...
ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.... Και μιας και τα λέμε... :) = χαμόγελο... Χρόνια σου πολλά και καλά... για αύριο... με υγεία και φέτος... γ ιαγιά... να γίνεις!!!.... και πάντα χαρές... να βλέπεις...
φιλιά
καληνύχτα... καλή αυριανή...
***
Την Λαμπρινή Τζούρκα, γενικώς, θα την βρείτεΕΔΩ, μέσω του ιντερνετικού περιπτέρου της, εφ' όλης της ύλης!
φέτος θα πάμε Ευρ ώπη... διότι πέρσι ήμασταν τρίτες στην Ελλάδα!!!...
οπότε... έχουμε και να πάμε στο εξωτερικό...
ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.... Και μιας και τα λέμε... :) = χαμόγελο...
Χρόνια σου πολλά και καλά... για αύριο... με υγεία
και φέτος... γ ιαγιά... να γίνεις!!!.... και πάντα χαρές... να βλέπεις...
φιλιά
καληνύχτα... καλή αυριανή...