Πρόλογος Φωτοσκιάσεων
Μέρες το "παιδεύω", το "ψάχνω", το "αναλύω" το "θέμα", μα όσο καθυστερώ να το γράψω, τόσο οι φίλοι μου μπερδεύονται με μένα, κι ακόμα περισσότερο εγώ, μη ξέροντας από που ν' αρχίσω, εφόσον προέκυψε "κάτι" να αναφέρω εδώ στα μπλογκ μου.
Γενικά, είμαι άνθρωπος που προσπαθώ να κρατώ τον λόγο μου και συνήθως μιλάω με αποδείξεις, όπου αυτές μπορούν να υπάρξουν.
Είναι όμως κάποια πράγματα που δεν αποδεικνύονται, ειδικά όταν αφορά ανεξήγητα φαινόμενα ή ακόμα και "εξηγημένα" επιστημονικά και με την λογική, αλλά όταν αυτά είναι επαναλαμβανόμενα και οι συμπτώσεις υπερβολικές, ε, τότε ή το εξηγείς και περιμένεις οι άλλοι να σε καταλάβουν (πράγμα δύσκολο) ή σωπαίνεις και τα κρατάς μέσα σου, προκειμένου να σε περάσουν για τρελό ή για φαντασιόπληκτο.
Θέλω να πιστεύω πως ακόμα, πάω καλά... Έτυχε αυτές τις μέρες να έρθω σε μεγάλη επαφή με τα της Εκκλησίας και εύκολα άκουσα διάφορα, όπως:
"Δεν πας καλά!"
"Έγινες θρησκόληπτη, θρησκευόμενη και τα λοιπά!"
Έτσι λοιπόν, ψάχτηκα κι εγώ, για να δω, τι δεν πάει καλά με μένα, πέρα απ' την κακή ψυχολογία που όλοι οι Έλληνες έχουμε πια, βάση των οικονομικών, της γενικής ανασφάλειας του μέλλοντος, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Επειδή τυγχάνει να Πιστεύω αλλιώς, κουβαλώντας μια Εκκλησιά μέσα μου, από παιδί, ξέρω καλά ότι δεν είμαι σωστή Χριστιανή, κατά τους κανόνες της πίστης μας, οπότε, ούτε θρησκόλπτη είμαι, ούτε θρησκευόμενη. Ούτε παπάς το παίζω, ούτε σοφός! Απλά, συνηθίζω να εκφράζομαι όπως νιώθω και αισθάνομαι.
Έχουν συμβεί πολλά θαύματα στη ζωή μου, πολλά είναι καταγεγραμμένα και στα βιβλία μου, πολλά δε περισσότερα στα ημερολόγιά μου. Κάποια είναι γραμμένα κι εδώ στα μπλογκ μου.
(Πάμε παρακάτω, γιατί είμαι και πολυλογού.)
Αυτό που μου συνέβει αυτές τις μέρες έχει να κάνει με τις φωτοσκιάσεις μεν, πολύ μαζεμένες... δε!
Σε συνδυασμό με τις σκέψεις μου, τις προσευχές μου, τις στιγμές, τις συγκεκριμένες στιγμές, ε, δεν μπορείς να τις προσπεράσεις έτσι, ούτε να πεις εύκολα τον άλλον φαντασιόπληκτο ή τρελαμένο...
Εύχομαι να μην είναι γεμάτα τα ψυχιατρεία από τέτοιες περιπτώσεις, μα την αλήθεια, γιατί τότε πάει να πει, πως πραγματικά, χαθήκαμε!
Τότε, δεν θα υπήρχαν οι Εκκλησιές, δεν θα υπήρχαν οι Άγιοι, ούτε και η συζήτηση, φυσικά!
Λοιπόν:
Ουσία!
Από πέρυσι έλεγα πως θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο στο σπίτι μου. Δεν τα κατάφερα, όλα πήγαιναν ανάποδα. Φέτος αφού είδα ότι οι αναποδιές τελειωμό δεν έχουν, αποφάσισα να κάνω ένα Ευχέλαιο.
Περνούσα πολλές φορές έξω απ' την Εκκλησία, μα την έβρισκα κλειστή. Λογικότατον, αφού πήγαινα όταν μ' έβγαζε ο δρόμος από κει, κι όχι όταν έπρεπε και ήξερα πως η Εκκλησία είναι ανοιχτή!
Μια μέρα που την "πέτυχα", είπα στον παπά της ενορίας μου ότι "θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο!"
Προθυμότατος ο παπά - Δημήτρης μου εξήγησε ότι μπορώ να κάνω Αγιασμό, αν θέλω, όχι, εγώ ήθελα Ευχέλαιο, να το ευχαριστηθώ! Να προλάβω να συγκεντρωθώ, να γονατίσω, να προσευχηθώ!
"Πότε;" με ρώτησε ο παπάς.
"Θα σας τηλεφωνήσω, μόλις είμαι έτοιμη" του είπα και έφυγα.
Πέρασαν καναδυό μέρες, είδα ότι ποτέ δε θα ήμουνα έτοιμη, γιατί το σπίτι μου θέλει άσπρισμα μετά το κάπνισμα του τζακιού όλο το χειμώνα, άρχισα να απογοητεύομαι ότι δεν θα το κάνω ποτέ!
Σχεδόν παραιτήθηκα πάλι απ' την ιδέα.
Το είχα πει όμως σε μια φίλη μου και Πέμπτη βράδυ μου τηλεφωνεί και μου λέει:
"Κατερίνα, πότε θα το κάνεις το Ευχέλαιο; Θα 'θελα να είμαι κι εγώ εκεί, γιατί το έχω ανάγκη! Αν το κάνεις όμως Σαββατοκύριακο, εγώ θα λείπω και τα απογεύματα από βδομάδα θα είναι δύσκολο για μένα. Μόνο αύριο Παρασκευή μπορώ."
Τι να της πω; Με συγκίνησε και η δική της η ανάγκη, μα η Παρασκευή μου είχε τρεχάματα προγραμματισμένα, δεν γινόταν να αναβληθούν. Της είπα όμως:
"Έχε το νου σου στο τηλέφωνο το μεσημέρι, αν ξεμπλέξω νωρίς, αν μπορεί κι ο παπάς, αν προλάβω να ετοιμαστώ, ποτέ δεν ξέρεις!"
(Καλά! Εξηγώ πολλά! Πάμε για συνέχειες! Πρέπει, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος!)
(συνεχίζεται)
Γενικά, είμαι άνθρωπος που προσπαθώ να κρατώ τον λόγο μου και συνήθως μιλάω με αποδείξεις, όπου αυτές μπορούν να υπάρξουν.
Είναι όμως κάποια πράγματα που δεν αποδεικνύονται, ειδικά όταν αφορά ανεξήγητα φαινόμενα ή ακόμα και "εξηγημένα" επιστημονικά και με την λογική, αλλά όταν αυτά είναι επαναλαμβανόμενα και οι συμπτώσεις υπερβολικές, ε, τότε ή το εξηγείς και περιμένεις οι άλλοι να σε καταλάβουν (πράγμα δύσκολο) ή σωπαίνεις και τα κρατάς μέσα σου, προκειμένου να σε περάσουν για τρελό ή για φαντασιόπληκτο.
Θέλω να πιστεύω πως ακόμα, πάω καλά... Έτυχε αυτές τις μέρες να έρθω σε μεγάλη επαφή με τα της Εκκλησίας και εύκολα άκουσα διάφορα, όπως:
"Δεν πας καλά!"
"Έγινες θρησκόληπτη, θρησκευόμενη και τα λοιπά!"
Έτσι λοιπόν, ψάχτηκα κι εγώ, για να δω, τι δεν πάει καλά με μένα, πέρα απ' την κακή ψυχολογία που όλοι οι Έλληνες έχουμε πια, βάση των οικονομικών, της γενικής ανασφάλειας του μέλλοντος, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Επειδή τυγχάνει να Πιστεύω αλλιώς, κουβαλώντας μια Εκκλησιά μέσα μου, από παιδί, ξέρω καλά ότι δεν είμαι σωστή Χριστιανή, κατά τους κανόνες της πίστης μας, οπότε, ούτε θρησκόλπτη είμαι, ούτε θρησκευόμενη. Ούτε παπάς το παίζω, ούτε σοφός! Απλά, συνηθίζω να εκφράζομαι όπως νιώθω και αισθάνομαι.
Έχουν συμβεί πολλά θαύματα στη ζωή μου, πολλά είναι καταγεγραμμένα και στα βιβλία μου, πολλά δε περισσότερα στα ημερολόγιά μου. Κάποια είναι γραμμένα κι εδώ στα μπλογκ μου.
(Πάμε παρακάτω, γιατί είμαι και πολυλογού.)
Αυτό που μου συνέβει αυτές τις μέρες έχει να κάνει με τις φωτοσκιάσεις μεν, πολύ μαζεμένες... δε!
Σε συνδυασμό με τις σκέψεις μου, τις προσευχές μου, τις στιγμές, τις συγκεκριμένες στιγμές, ε, δεν μπορείς να τις προσπεράσεις έτσι, ούτε να πεις εύκολα τον άλλον φαντασιόπληκτο ή τρελαμένο...
Εύχομαι να μην είναι γεμάτα τα ψυχιατρεία από τέτοιες περιπτώσεις, μα την αλήθεια, γιατί τότε πάει να πει, πως πραγματικά, χαθήκαμε!
Τότε, δεν θα υπήρχαν οι Εκκλησιές, δεν θα υπήρχαν οι Άγιοι, ούτε και η συζήτηση, φυσικά!
Λοιπόν:
Ουσία!
Από πέρυσι έλεγα πως θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο στο σπίτι μου. Δεν τα κατάφερα, όλα πήγαιναν ανάποδα. Φέτος αφού είδα ότι οι αναποδιές τελειωμό δεν έχουν, αποφάσισα να κάνω ένα Ευχέλαιο.
Περνούσα πολλές φορές έξω απ' την Εκκλησία, μα την έβρισκα κλειστή. Λογικότατον, αφού πήγαινα όταν μ' έβγαζε ο δρόμος από κει, κι όχι όταν έπρεπε και ήξερα πως η Εκκλησία είναι ανοιχτή!
Μια μέρα που την "πέτυχα", είπα στον παπά της ενορίας μου ότι "θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο!"
Προθυμότατος ο παπά - Δημήτρης μου εξήγησε ότι μπορώ να κάνω Αγιασμό, αν θέλω, όχι, εγώ ήθελα Ευχέλαιο, να το ευχαριστηθώ! Να προλάβω να συγκεντρωθώ, να γονατίσω, να προσευχηθώ!
"Πότε;" με ρώτησε ο παπάς.
"Θα σας τηλεφωνήσω, μόλις είμαι έτοιμη" του είπα και έφυγα.
Πέρασαν καναδυό μέρες, είδα ότι ποτέ δε θα ήμουνα έτοιμη, γιατί το σπίτι μου θέλει άσπρισμα μετά το κάπνισμα του τζακιού όλο το χειμώνα, άρχισα να απογοητεύομαι ότι δεν θα το κάνω ποτέ!
Σχεδόν παραιτήθηκα πάλι απ' την ιδέα.
Το είχα πει όμως σε μια φίλη μου και Πέμπτη βράδυ μου τηλεφωνεί και μου λέει:
"Κατερίνα, πότε θα το κάνεις το Ευχέλαιο; Θα 'θελα να είμαι κι εγώ εκεί, γιατί το έχω ανάγκη! Αν το κάνεις όμως Σαββατοκύριακο, εγώ θα λείπω και τα απογεύματα από βδομάδα θα είναι δύσκολο για μένα. Μόνο αύριο Παρασκευή μπορώ."
Τι να της πω; Με συγκίνησε και η δική της η ανάγκη, μα η Παρασκευή μου είχε τρεχάματα προγραμματισμένα, δεν γινόταν να αναβληθούν. Της είπα όμως:
"Έχε το νου σου στο τηλέφωνο το μεσημέρι, αν ξεμπλέξω νωρίς, αν μπορεί κι ο παπάς, αν προλάβω να ετοιμαστώ, ποτέ δεν ξέρεις!"
(Καλά! Εξηγώ πολλά! Πάμε για συνέχειες! Πρέπει, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος!)
(συνεχίζεται)
Τρίτη, 29 Μαΐου 2012
Φωτοσκιάσεις - Αγία Υπομονή 1
..... (συνέχεια της προηγουμένης ανάρτησης)
Παρασκευή μεσημέρι, αφού ξεμπέρδεψα με τις εξωτερικές δουλειές μου, τηλεφώνησα στην φίλη μου να δω πως σκέφτεται.
Είδα ότι κι εκείνη το είχε ανάγκη.
Τότε τηλεφώνησα στον παππά, τελικά, Παρασκευή απόγευμα έγινε στο σπίτι μου το Ευχέλαιο και πολύ το ευχαριστηθήκαμε όλοι μας!
Μετά, κάποια στιγμή ακούω τον παπά να μιλάει στο τηλέφωνο με έναν ψάλτη και να συννενοούνται για μια αγρυπνία της Αγίας Υπομονής.
Μου φάνηκε ότι κάτι δεν κατάλαβα καλά, γι' αυτό και τον ρώτησα περισσότερα.
Έτσι έμαθα περισσότερα για Αυτή την Αγία Υπομονή!
Κουφό μου φάνηκε, το έγραψα και στο άλλο μου μπλογκ.
Έχω μιλήσει τόσο πολύ για υπομονή εδώ σ' αυτά τα μπλογκ, τόσα χρόνια, έχω φάει τόσο υπομονή στη ζωή μου, έχω πει κι έχω ακούσει τόσες φορές αυτή τη λέξη στη ζωή μου με την έννοια της υπομονής, μα για όνομα γυναίκας και μάλιστα Αγίας, δεν μπορούσα ποτέ μου να το φανταστώ!
"Δευτέρα βράδυ έχουμε αγρυπνία στην Χάρη Της στον Άγιο Νεκτάριο, να 'ρθείτε", είπε ο παππάς.
Η φίλη μου δεν θα μπορούσε, εγώ είπα πως θα πάω, γιατί μ' αρέσει η νύχτα στην Εκκλησία και φέτος δεν πήγα ούτε Μεγάλη Παρασκευή! Μόνο στην Ανάσταση, κι εκεί ήταν απ' έξω... μόνο για να πάρουμε το Άγιο Φως, να προλάβουμε την μαγειρίτσα.... μην κρυώσει!
Ότι κάνει όλος ο κόσμος, δηλαδή!
Λογικότατον;...
Δευτέρα πρωί, έπρεπε να κατέβω κάτω για δουλειές, πέρασα απ' το γραφείο του Γιάννη να του δώσω λαδάκι απ' το Ευχέλαιό μου, εκεί του είπα ότι το βράδυ θα πήγαινα στην αγρυπνία της Αγίας Υπομονής, κι εκείνος μου είπε:
"Τι σύμπτωση! Το πρωί κοιτάζαμε με μια φίλη μια εικόνα κρεμασμένη στο εισόγειο και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε για ποια Αγία πρόκειται! Φαίνονταν μόνο το: "Αγία ΥΠΟ"!
Έφυγα.
(συνεχίζεται, όσο γίνεται στα γρήγορα, γιατί έχω και τα σημερινά!)
Παρασκευή μεσημέρι, αφού ξεμπέρδεψα με τις εξωτερικές δουλειές μου, τηλεφώνησα στην φίλη μου να δω πως σκέφτεται.
Είδα ότι κι εκείνη το είχε ανάγκη.
Τότε τηλεφώνησα στον παππά, τελικά, Παρασκευή απόγευμα έγινε στο σπίτι μου το Ευχέλαιο και πολύ το ευχαριστηθήκαμε όλοι μας!
Μετά, κάποια στιγμή ακούω τον παπά να μιλάει στο τηλέφωνο με έναν ψάλτη και να συννενοούνται για μια αγρυπνία της Αγίας Υπομονής.
Μου φάνηκε ότι κάτι δεν κατάλαβα καλά, γι' αυτό και τον ρώτησα περισσότερα.
Έτσι έμαθα περισσότερα για Αυτή την Αγία Υπομονή!
Κουφό μου φάνηκε, το έγραψα και στο άλλο μου μπλογκ.
Έχω μιλήσει τόσο πολύ για υπομονή εδώ σ' αυτά τα μπλογκ, τόσα χρόνια, έχω φάει τόσο υπομονή στη ζωή μου, έχω πει κι έχω ακούσει τόσες φορές αυτή τη λέξη στη ζωή μου με την έννοια της υπομονής, μα για όνομα γυναίκας και μάλιστα Αγίας, δεν μπορούσα ποτέ μου να το φανταστώ!
"Δευτέρα βράδυ έχουμε αγρυπνία στην Χάρη Της στον Άγιο Νεκτάριο, να 'ρθείτε", είπε ο παππάς.
Η φίλη μου δεν θα μπορούσε, εγώ είπα πως θα πάω, γιατί μ' αρέσει η νύχτα στην Εκκλησία και φέτος δεν πήγα ούτε Μεγάλη Παρασκευή! Μόνο στην Ανάσταση, κι εκεί ήταν απ' έξω... μόνο για να πάρουμε το Άγιο Φως, να προλάβουμε την μαγειρίτσα.... μην κρυώσει!
Ότι κάνει όλος ο κόσμος, δηλαδή!
Λογικότατον;...
Δευτέρα πρωί, έπρεπε να κατέβω κάτω για δουλειές, πέρασα απ' το γραφείο του Γιάννη να του δώσω λαδάκι απ' το Ευχέλαιό μου, εκεί του είπα ότι το βράδυ θα πήγαινα στην αγρυπνία της Αγίας Υπομονής, κι εκείνος μου είπε:
"Τι σύμπτωση! Το πρωί κοιτάζαμε με μια φίλη μια εικόνα κρεμασμένη στο εισόγειο και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε για ποια Αγία πρόκειται! Φαίνονταν μόνο το: "Αγία ΥΠΟ"!
Έφυγα.
(συνεχίζεται, όσο γίνεται στα γρήγορα, γιατί έχω και τα σημερινά!)
Φωτοσκιάσεις - Αγία Υπομονή 2
.....
8 το βράδυ ήμουνα στην Εκκλησία. Το ηλιοβασίλεμα ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί. Η Εκκλησία φωτιζόταν ακόμα απ' το φως της ημέρας, λιγοστά καντηλάκια με λαδάκι, με κόκκινα ποτήρια αναμμένα, ίσα ίσα που τα πρόσεχες, αφού ακόμα έφεγγε η μέρα.
Στην αρχή, ο παππάς, 3 ψαλτάδες, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κι εγώ!
Κούνησα λίγο τον εγκέφαλό μου.... αλλά, μ' άρεσε! Αυτή η "μοναξιά" μες το πλήθος των Αγίων και των ψαλμωδιών, πολύ μ' άρεσε!
Την έβρισκα... που λέμε εμείς... οι νέες φουρνιές...!
Κοίταζα τα χρωματιστά τζάμια της Εκκλησίας, έβλεπα το φως του ηλιοβασιλέματος να φτάνει με κόκκινες αχτίδες μες την Εκκλησία και δεν χόρταινε το μάτι μου!
Αν μπορούσα να φωτογραφήσω, θα αναστέναζε η μηχανή μου, όπως αναστέναζε και η ψυχή μου "ψάχνοντας" στο βλέμμα των Αγίων, του Χριστού, της Παναγίας, στις υπέροχες Αγιογραφίες της Εκκλησίας που τους "ρωτούσα" για τα δικά μου...
Ένιωθα σαν παιδί που είχε κρυφτεί σ' ένα κουκλόσπιτο!( Έτσι νομίζω!)
Εν τω μεταξύ, κάποιοι πιστοί έμπαιναν, άναβαν το κεράκι τους, άλλοι έμεναν, άλλοι έφευγαν, σύνολο μέχρι τις 11 που έμεινα μέσα στην Εκκλησία, γύρω στα 25 άτομα, όλοι μαζί, μα ποτέ περισσότεροι από 10-15 μαζί με τον παππά και τους ψαλτάδες. (Γιατί μετά περίμενα απ' έξω, να έρθουν να με πάρουν για πολλή ώρα)
Αυτό μου έδινε την ευκαιρία να μετακινούμαι, να κοιτάζω τις τοιχογραφίες, να διαβάζω τα ονόματα των εικονιζομένων Αγιών και να αλλάζω θέσεις συχνά, χωρίς να ενοχλώ τους άλλους και χωρίς να με αντιλαμβάνονται - ίσως- κάποιες φορές.
Φυσικά στην αρχή, είχα τεντωμένα καλά τ' αυτιά για να καταλάβω περισσότερα για την Αγία Υπομονή απ' τις ψαλμωδίες.
Φυσικά, πήγα και κάθισα και κοντά στην Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ, του Μεγάλου Προστάτη μου τα τελευταία χρόνια, γιατί τον ένιωσα μόνο του και πολύ παραμελημένο, αν και σε κεντρικότατο σημείο δεξιά, απλά, δεν είχε φωτισμό εκεί, ούτε καντηλάκι κοντά του.
Στα πόδια του ήταν η εικόνα που έφτανα με τους τρεις Θαυματουργούς Αγίους, Άγιο Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη.
Τους ξαναασπάστηκα, χαίδεψα το σημείο του τοίχου που έφτανε το χέρι μου τον Άγιο Εφραίμ και κάποια στιγμή ξαναπήγα στο κέντρο της εκκλησίας.
Μέσ' τις τόσες σκέψεις μου, προσευχές μου, εικόνες κατάνυξης, είχα και την απορία: "Γιατί αυτή την φορά ο Άγιός μου ήταν τόσο σκοτεινός;"
Πάντα μου δίνει ένα "σημάδι" με τον τρόπο του...
Για κάποιον λόγο "σώπαινε" κι εγώ το μετέφρασα κακώς...
συνεχίζεται
8 το βράδυ ήμουνα στην Εκκλησία. Το ηλιοβασίλεμα ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί. Η Εκκλησία φωτιζόταν ακόμα απ' το φως της ημέρας, λιγοστά καντηλάκια με λαδάκι, με κόκκινα ποτήρια αναμμένα, ίσα ίσα που τα πρόσεχες, αφού ακόμα έφεγγε η μέρα.
Στην αρχή, ο παππάς, 3 ψαλτάδες, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κι εγώ!
Κούνησα λίγο τον εγκέφαλό μου.... αλλά, μ' άρεσε! Αυτή η "μοναξιά" μες το πλήθος των Αγίων και των ψαλμωδιών, πολύ μ' άρεσε!
Την έβρισκα... που λέμε εμείς... οι νέες φουρνιές...!
Κοίταζα τα χρωματιστά τζάμια της Εκκλησίας, έβλεπα το φως του ηλιοβασιλέματος να φτάνει με κόκκινες αχτίδες μες την Εκκλησία και δεν χόρταινε το μάτι μου!
Αν μπορούσα να φωτογραφήσω, θα αναστέναζε η μηχανή μου, όπως αναστέναζε και η ψυχή μου "ψάχνοντας" στο βλέμμα των Αγίων, του Χριστού, της Παναγίας, στις υπέροχες Αγιογραφίες της Εκκλησίας που τους "ρωτούσα" για τα δικά μου...
Ένιωθα σαν παιδί που είχε κρυφτεί σ' ένα κουκλόσπιτο!( Έτσι νομίζω!)
Εν τω μεταξύ, κάποιοι πιστοί έμπαιναν, άναβαν το κεράκι τους, άλλοι έμεναν, άλλοι έφευγαν, σύνολο μέχρι τις 11 που έμεινα μέσα στην Εκκλησία, γύρω στα 25 άτομα, όλοι μαζί, μα ποτέ περισσότεροι από 10-15 μαζί με τον παππά και τους ψαλτάδες. (Γιατί μετά περίμενα απ' έξω, να έρθουν να με πάρουν για πολλή ώρα)
Αυτό μου έδινε την ευκαιρία να μετακινούμαι, να κοιτάζω τις τοιχογραφίες, να διαβάζω τα ονόματα των εικονιζομένων Αγιών και να αλλάζω θέσεις συχνά, χωρίς να ενοχλώ τους άλλους και χωρίς να με αντιλαμβάνονται - ίσως- κάποιες φορές.
Φυσικά στην αρχή, είχα τεντωμένα καλά τ' αυτιά για να καταλάβω περισσότερα για την Αγία Υπομονή απ' τις ψαλμωδίες.
Φυσικά, πήγα και κάθισα και κοντά στην Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ, του Μεγάλου Προστάτη μου τα τελευταία χρόνια, γιατί τον ένιωσα μόνο του και πολύ παραμελημένο, αν και σε κεντρικότατο σημείο δεξιά, απλά, δεν είχε φωτισμό εκεί, ούτε καντηλάκι κοντά του.
Στα πόδια του ήταν η εικόνα που έφτανα με τους τρεις Θαυματουργούς Αγίους, Άγιο Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη.
Τους ξαναασπάστηκα, χαίδεψα το σημείο του τοίχου που έφτανε το χέρι μου τον Άγιο Εφραίμ και κάποια στιγμή ξαναπήγα στο κέντρο της εκκλησίας.
Μέσ' τις τόσες σκέψεις μου, προσευχές μου, εικόνες κατάνυξης, είχα και την απορία: "Γιατί αυτή την φορά ο Άγιός μου ήταν τόσο σκοτεινός;"
Πάντα μου δίνει ένα "σημάδι" με τον τρόπο του...
Για κάποιον λόγο "σώπαινε" κι εγώ το μετέφρασα κακώς...
συνεχίζεται
***
Σχόλια (περί Φωτοσκιάσεων)
Πω πω, λάθη, ορθογραφικά, συντακτικά!
Άκυρον!
Βλέπω και αναγνώστες! Δε με παίρνει η απευθείας μετάδοση!
Αφού είμαι ακόμα εκεί, ούτε σε δυο μέρες δε θα έχω φτάσει στο χθες!
Γι' αυτό πάω στο γουόρντ, κι όταν είμαι έτοιμη, τότε στον άερα!
Ίσως να μην το έκανε αυτό, ΠΟΤΕ, μία συγγραφέας! (Την τύφλα μου!)
Αυτά, μόνο μια Κατερίνα τα κάνει!
Καληνύχτα και συγγνώμη!
Δεν είχα πάρει είδηση ότι απόψε είχε κίνηση αυτό το μπλογκ!
Ευχαριστώ τους αναγνώστες που τιμούν αυτό το μπλογκ! (Δεν εννοώ τους εμφανείς αναγνώστες, που εννοείται κι αυτούς τους "Ευχαριστώ!" αλλά στα στατιστικά που βλέπω εγώ! Πολύ εξωτερικό! Έλληνες; Φλόγες Ελληνικές, παντού; Χαίρομαι! Εντός και εκτός Ελλάδος, να είστε όλοι σας καλά! Κι εκεί στην Κύπρο!)
Δεν το περίμενα, τόσο!
Τελικά, ο κόσμος πιστεύει πολύ, αλλά μάλλον "ντρέπεται" να το πει, απ' ότι φαίνεται!
Θα ήθελα να ανοίξω τα σχόλια σ' αυτό το μπλογκ, μα τώρα πια με τις αλλαγές, δεν ξέρω πως!
Δεν πειράζει!
Άλλωστε, το να σε διαβάζει κάποιος, δεν σημαίνει πως συμφωνεί και μαζί σου!
Απλά, κι εγώ έχω δικαίωμα να λέω τα δικά μου! Έτσι δεν είναι;
Και για να μην σας έχω σε αγωνία, μπορεί για τα προχθεσινά να μην έχω αποδείξεις άλλες, εκτός απ' τα αυθόρμητα γραμμένα σχόλιά μου τις συγκεκριμένες στιγμές, σήμερα όμως, κάτι απ' όσα λέω, τα κράτησε και η μηχανή μου, γι' αυτό είμαι και χαρούμενη, γιατί απέδειξα στους άλλους, πως:
"Όχι! Δε λες εύκολα τρελό έναν άνθρωπο!"
Οι φωτοσκιάσεις είναι μεν φωτοσκιάσεις, ανάλογα την οπτική γωνία και τον φωτισμό, μα όταν γίνονται συγκεκριμένες στιγμές, που εσύ σκέφτεσαι ή "κάτι" κάνεις, κι εσύ "βλέπεις" ακόμα και "κάτι" παραπάνω, ε, τότε... τουλάχιστον το σέβεσαι!
Καλημέρα!
Ήταν των Ψυχών, χθες, γι' αυτό και πιο έντονα τα μεταφυσικά σημερινά που και φυσικά δε θα τα γράψω όλα!
Καλή Κυριακή, Καλή Πεντηκοστή!
Τα ξαναλέμε!
Υγ. Οι διορθώσεις αύριο. Να με συγχωρείτε ... Δεν το κάνω για την δόξα μου. Για το Χρέος μου το κάνω. Να το ξέρετε!
Η Β μου είπε πως όταν μας συμβαίνει "κάτι" οι Άγιοι θέλουν να το λέμε!
Βρίσκω ότι έχει δίκαιο, παρόλο που κινδυνεύω να παρεξηγηθώ.
Κάποιος όμως πρέπει να κάνει την αρχή, γιατί η Πίστη δίνει Δύναμη στον άνθρωπο και ελπίδα, κάτι που μας λείπει τελευταία.
Έφυγα!
Άκυρον!
Βλέπω και αναγνώστες! Δε με παίρνει η απευθείας μετάδοση!
Αφού είμαι ακόμα εκεί, ούτε σε δυο μέρες δε θα έχω φτάσει στο χθες!
Γι' αυτό πάω στο γουόρντ, κι όταν είμαι έτοιμη, τότε στον άερα!
Ίσως να μην το έκανε αυτό, ΠΟΤΕ, μία συγγραφέας! (Την τύφλα μου!)
Αυτά, μόνο μια Κατερίνα τα κάνει!
Καληνύχτα και συγγνώμη!
Δεν είχα πάρει είδηση ότι απόψε είχε κίνηση αυτό το μπλογκ!
Ευχαριστώ τους αναγνώστες που τιμούν αυτό το μπλογκ! (Δεν εννοώ τους εμφανείς αναγνώστες, που εννοείται κι αυτούς τους "Ευχαριστώ!" αλλά στα στατιστικά που βλέπω εγώ! Πολύ εξωτερικό! Έλληνες; Φλόγες Ελληνικές, παντού; Χαίρομαι! Εντός και εκτός Ελλάδος, να είστε όλοι σας καλά! Κι εκεί στην Κύπρο!)
Δεν το περίμενα, τόσο!
Τελικά, ο κόσμος πιστεύει πολύ, αλλά μάλλον "ντρέπεται" να το πει, απ' ότι φαίνεται!
Θα ήθελα να ανοίξω τα σχόλια σ' αυτό το μπλογκ, μα τώρα πια με τις αλλαγές, δεν ξέρω πως!
Δεν πειράζει!
Άλλωστε, το να σε διαβάζει κάποιος, δεν σημαίνει πως συμφωνεί και μαζί σου!
Απλά, κι εγώ έχω δικαίωμα να λέω τα δικά μου! Έτσι δεν είναι;
Και για να μην σας έχω σε αγωνία, μπορεί για τα προχθεσινά να μην έχω αποδείξεις άλλες, εκτός απ' τα αυθόρμητα γραμμένα σχόλιά μου τις συγκεκριμένες στιγμές, σήμερα όμως, κάτι απ' όσα λέω, τα κράτησε και η μηχανή μου, γι' αυτό είμαι και χαρούμενη, γιατί απέδειξα στους άλλους, πως:
"Όχι! Δε λες εύκολα τρελό έναν άνθρωπο!"
Οι φωτοσκιάσεις είναι μεν φωτοσκιάσεις, ανάλογα την οπτική γωνία και τον φωτισμό, μα όταν γίνονται συγκεκριμένες στιγμές, που εσύ σκέφτεσαι ή "κάτι" κάνεις, κι εσύ "βλέπεις" ακόμα και "κάτι" παραπάνω, ε, τότε... τουλάχιστον το σέβεσαι!
Καλημέρα!
Ήταν των Ψυχών, χθες, γι' αυτό και πιο έντονα τα μεταφυσικά σημερινά που και φυσικά δε θα τα γράψω όλα!
Καλή Κυριακή, Καλή Πεντηκοστή!
Τα ξαναλέμε!
Υγ. Οι διορθώσεις αύριο. Να με συγχωρείτε ... Δεν το κάνω για την δόξα μου. Για το Χρέος μου το κάνω. Να το ξέρετε!
Η Β μου είπε πως όταν μας συμβαίνει "κάτι" οι Άγιοι θέλουν να το λέμε!
Βρίσκω ότι έχει δίκαιο, παρόλο που κινδυνεύω να παρεξηγηθώ.
Κάποιος όμως πρέπει να κάνει την αρχή, γιατί η Πίστη δίνει Δύναμη στον άνθρωπο και ελπίδα, κάτι που μας λείπει τελευταία.
Έφυγα!
Κυριακή, 3 Ιουνίου 2012
Φωτοσκιάσεις - Αγία Υπομονή 3
Όταν ανακατεύεσαι με πολλά, πρέπει να βρίσκεις και τρόπους να τα καταφέρνεις...
Κάπως έτσι...
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να προλάβω να κάνω όσα"πρέπει" και όσα θέλω!
(συνεχίζεται)
Κάπως έτσι...
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να προλάβω να κάνω όσα"πρέπει" και όσα θέλω!
(συνεχίζεται)
πηγή
Δευτέρα, 6 Ιουλίου 2015
Ημερολογιακό (σύνορα 5 με 6 Ιούλη 2015)
... Δε θα φέρω είδήσεις, τις μάθατε, μαθαίνετε, όπως κι εγώ, Πιστεύω...!
Κι επειδή "Πιστεύω", δε μπορώ να μην πιστέψω, πως δεν είναι "σημάδι",
το νά χάσω τα γυαλιά μου!
Υγ. Άν δεν το έγραφα, θα έσκαγα!
Είναι και ημερολόγιό μου, συνάμα...
Κι άλλα σημάδια, τι να λέω;
Τα γυαλιά, όμως, κομμένα χέρια.
Κάτι μού λέει, πως δεν θα τα βρω, κρύφτηκαν, όπως και τα σπόρια απ' τις νεροκολοκύθες που δεν έφτασαν ποτέ, εκεί που αρχικά ήθελα.
Κάτι μού λέει, να μη βιαστώ για καινούργια.
Ίσως με βοηθήσει η απώλειά τους, να "δω" καλύτερα και να απεξαρτηθώ απ' το ίντερνετ...
θα δείξει...
Έτσι κι αλλιώς, η ζωή με πάει... αλλού, της έχω εμπιστοσύνη.
Άλλωστε, από απανωτά θαύματα ζω, κάποιος λόγος θα υπάρχει γι' αυτό, δε μπορεί...
Η αγρυπνία της Αγίας Υπομονής, πριν κάποια χρόνια, Απίστευτη!...
Ποιες φωτοσκιάσεις;....
Προμηνύματα ήταν... ο επίλογος είναι που με κρατάει όρθια, ακόμα, ψυχικά!
Αγάντα μας, έχουμε κουπί, υπάρχει όμως, στεριά!
***
Υγ. Ξημερώματα 13 Μαρτίου 2016 ώρα: 2:47 Κυριακή Της Τυρινής.
Σαν σήμερα Απεβίωσε και δεν είναι καθόλου τυχαίο, που το έμαθα!
Ποιες φωτοσκιάσεις;....
Μιλούσε, τότε, εγώ, δεν ήμουνα καλή στην "μετάφραση"...!
Γι' αυτό "σώπαινε" ο Άγιος Εφραίμ, για να καταλάβω, αλλά... εύκολο είναι, νομίζεις;
Είμαι ακόμα Εκεί, χρόνια, τώρα...
Ολοζώντανη...
...Μ' αξίωνε να δω εικόνες απ' το μέλλον... αλλά...
Μεγάλη η Χάρη Της, κι ας μην την ξέρει κόσμος, ακόμα...
Θα Την μάθει, ειδικά, αν ξέρει στην ζωή του, από υπομονή!
Κι επειδή η μάννα μου... δεν έλεγε τίποτ' άλλο και δεν έκανε τίποτ' άλλο, μια ζωή, να προσθέσω κι αυτό το βιντεάκι, απ' το καλοκαίρι του 2016.
"Κάνε ένα κουράϊ"... = "Κάνε ένα κουράγιο, υπομονή"
Κι επειδή "Πιστεύω", δε μπορώ να μην πιστέψω, πως δεν είναι "σημάδι",
το νά χάσω τα γυαλιά μου!
Υγ. Άν δεν το έγραφα, θα έσκαγα!
Είναι και ημερολόγιό μου, συνάμα...
Κι άλλα σημάδια, τι να λέω;
Τα γυαλιά, όμως, κομμένα χέρια.
Κάτι μού λέει, πως δεν θα τα βρω, κρύφτηκαν, όπως και τα σπόρια απ' τις νεροκολοκύθες που δεν έφτασαν ποτέ, εκεί που αρχικά ήθελα.
Κάτι μού λέει, να μη βιαστώ για καινούργια.
Ίσως με βοηθήσει η απώλειά τους, να "δω" καλύτερα και να απεξαρτηθώ απ' το ίντερνετ...
θα δείξει...
Έτσι κι αλλιώς, η ζωή με πάει... αλλού, της έχω εμπιστοσύνη.
Άλλωστε, από απανωτά θαύματα ζω, κάποιος λόγος θα υπάρχει γι' αυτό, δε μπορεί...
Η αγρυπνία της Αγίας Υπομονής, πριν κάποια χρόνια, Απίστευτη!...
Ποιες φωτοσκιάσεις;....
Προμηνύματα ήταν... ο επίλογος είναι που με κρατάει όρθια, ακόμα, ψυχικά!
Αγάντα μας, έχουμε κουπί, υπάρχει όμως, στεριά!
***
Υγ. Ξημερώματα 13 Μαρτίου 2016 ώρα: 2:47 Κυριακή Της Τυρινής.
Σαν σήμερα Απεβίωσε και δεν είναι καθόλου τυχαίο, που το έμαθα!
Ποιες φωτοσκιάσεις;....
Μιλούσε, τότε, εγώ, δεν ήμουνα καλή στην "μετάφραση"...!
Γι' αυτό "σώπαινε" ο Άγιος Εφραίμ, για να καταλάβω, αλλά... εύκολο είναι, νομίζεις;
Είμαι ακόμα Εκεί, χρόνια, τώρα...
Ολοζώντανη...
...Μ' αξίωνε να δω εικόνες απ' το μέλλον... αλλά...
Μεγάλη η Χάρη Της, κι ας μην την ξέρει κόσμος, ακόμα...
Θα Την μάθει, ειδικά, αν ξέρει στην ζωή του, από υπομονή!
Κι επειδή η μάννα μου... δεν έλεγε τίποτ' άλλο και δεν έκανε τίποτ' άλλο, μια ζωή, να προσθέσω κι αυτό το βιντεάκι, απ' το καλοκαίρι του 2016.
"Κάνε ένα κουράϊ"... = "Κάνε ένα κουράγιο, υπομονή"
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου