Κράτημα - Μάλιστα!

Παρασκευή, 6 Ιουλίου 2012

Σκέψεις

Είναι Παρασκευή πρωί και χθες σκεφτόμουνα ότι θα μου πάρει τουλάχιστον ένα χρόνο, για να μάθω τις γιορτές και τα βιογραφικά των Αγίων, βάση του ημερολογίου και με το πως εγώ τους μαθαίνω.
Σκεφτόμουνα ότι καλοκαιριάτικα έχει πολλές γιορτές, κι εμείς, εγώ, είχα κολλήσει μόνο στις γιορτές Χριστουγέννων και Πάσχα και στις ονομαστικές της οικογένειας και φίλων!

Ναι, άργησα πολύ, μα κάποιοι Άγιοι έρχονται για κάποιον λόγο νωρίτερα στον δρόμο μου... οδηγώντας με να τους μάθω βαθύτερα.

Ο Άγιος Φανούριος και ο Άγιος Θεράπων, δίπλα του, (στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου) μου "μίλησαν" προχθές.
Ιδιαίτερα ο Άγιος Φανούριος.

Είχα πάει από νωρίς στην αγρυπνία για τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, ξέροντας απ' την αρχή πως θα φύγω ενδιάμεσα, γιατί είχα ένα σημαντικό ραντεβού και μετά θα ξαναγύριζα.

Η αλήθεια είναι πως πήγαινα στην εκκλησία φοβισμένη, μα και με περιέργεια μαζί, για το τι καινούργιο θα "έβλεπαν" πάλι τα μάτια μου.

Να πω πως απέφευγα να εστιάζω για πολύ ώρα σε ένα συγκεκριμένο σημείο τα μάτια μου;
Το έκανα.
Τι κι αν το έκανα;
"Ότι" έπρεπε ίσως να "δω", το είδα!

Θα είμαι σύντομη, γιατί κι αν "είδα", λίγα κατάλαβα....
Ίσως τα "καταλάβω" στο μέλλον.

Όλα κύλησαν χαλαρά στην πρώτη μου παρακολούθηση της αγρυπνίας από 7 και ώς 9 περίπου, εκτός απ' το ότι χρύσιζε υπερβολικά πολύ μια εικόνα αριστερά του Ιερού.

Όλα φυσιολογικά.... με τις ανταύγειες του ηλιοβασιλέματος να "χτυπούν" τις εικόνες, μα ακόμα κι όταν ο ήλιος νύσταξε, το χρύσισμα δεν σταμάτησε.

Φυσικά και πήγα κοντά να βεβαιωθώ για το ποιος Άγιος ήταν Αυτός!
Ο Άγιος Φανούριος που και οι άσχετοι με τα της εκκλησίας ξέρουν πως φανερώνει....

Δίπλα Του ο Άγιος Θεράπων που κι Αυτόν δεν τον ξέρω, μα αφού βγαίνει απ' την λέξη "θεραπεύω", σίγουρα, κάνει καλά τους ασθενείς!

Αυτά τα δυο σημάδια πήρα μαζί μου φεύγοντας την πρώτη φορά, κι όταν γύρισα, όταν οι ανταύγειες του ήλιου αντικαταστάθηκαν απ' τις κόκκινες φλόγες (που φαίνονταν σαν σπίθες - απ' τα κόκκινα ποτήρια) των καντηλιών, η ανεξήγητη "παράσταση" άρχισε, τόσο στην εικόνα του Αγίου Φανουρίου, όσο και της Παναγίας με τον Χριστό και σε αρκετές άλλες.

Σε συνδυασμό της "ταινίας" που έβλεπα σε διασκορπισμένα σημεία της εκκλησίας με τα λόγια της αγρυπνίας που άκουγα με πολύ "ανοιχτά' αυτιά, κατέληγα και σε κάποια συμπεράσματα, καλά ή κακά, δεν έχει σημασία.

Ήμουνα πολύ εξαντλημένη για να μείνω μέχρι το τέλος της αγρυπνίας (12 και μισή), κι όταν ξεκίνησα να φύγω, ενώ η σκέψη μου είχε ήδη βγει απ' τον ιερό χώρο της εκκλησίας, σκεφτόμενη το "αργά για να γυρίσω με τα πόδια μεσ' τα σκοτάδια, στην ερημιά", άκουσα τον παπά να λέει: "Δύναμις!", κοίταξα καλά, κι όπως βγήκε απ' τα σκοτάδια μέσα του Ιερού, έτσι γρήγορα ξαναμπήκε και χάθηκε για κείνο το βράδυ απ' τα μάτια μου.

Η φωνή του μ' ακολουθούσε απ' τα μεγάφωνα μετά, για αρκετή ώρα στην πορεία του δρόμου μου.

Σκοτάδια, δυο σκυλιά μεγάλα, ένας άστεγος έψαχνε στους σκουπιδοτενεκέδες, τα σκυλιά με πλησίασαν: "Φίλε, συγγνώμη! Δαγκώνουν τα σκυλιά σας;"
"Όχι, κυρία μου, μη τα φοβάστε...."

Τα φοβόμουνα.... Για αρκετή ώρα έτρεχαν πίσω μου, μ' ακολουθούσαν, με περιτριγύριζαν, με προσπερνούσαν, τόσο αυτά, όσο και ο άστεγος.

Η καρδιά μου πήγε στη θέση της όταν τρεις σπίθες φώτησαν ένα παγκάκι.
Τρεις άνθρωποι κάθονταν στα σκοτάδια, απολάμβαναν την δροσιά της πανσελήνου και κάπνιζαν.

Τότε τάχυνα με σιγουριά τα βήματά μου και έβγαλα την φωτογραφική μηχανή απ' την τσάντα μου, κοιτάζοντας περισσότερο ψηλά, παρά που πατάω...

Υγ. Γράφω γρήγορα, μα η ουσία, μένει.

!

Ανέβηκε; Γιατί; Δεν καταλαβαίνω, γρι!

Θ' ανέβει;

Η καμπάνα χτυπάει σαν τρελή!
Κι εγώ βρήκα την χαμένη ανάρτησή μου που επιμένει να μην ανεβαίνει!
Μια δοκιμή ακόμα, με νέο κόπυ.

Δυο λόγια του "απόψε" ήταν ο τίτλος.

Ναι, του "απόψε", γιατί το αύριό μας, μπορεί να το ελπίζουμε, (για να μην πω "το έχουμε σίγουρο" εμείς οι άνθρωποι), μα δεν το ξέρουμε.
Θέλω να γράψω κανά δυο λόγια για μένα, ξανά!
Θρήσκος άνθρωπος ήμουνα πάντα, μα την εκλησία την είχα μέσα μου.
Με τα ωράριά της, τους κανόνες της, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά.
Άναβα τα κεράκια μου, τα καντηλάκια απ' τα ξωκκλήσια, έταζα, έτρεχα, προσευχόμουνα, ευχαριστούσα, όλα καλά!
Όλα φυσιολογικά και για τους άλλους, κυρίως!
Προέκυψε να μου φανερωθεί στον ύπνο μου ο Άγιος Εφραίμ, να τον γνωρίσω και να κολλήσω μαζί Του!
Μέχρι κι εκεί, όλα καλά! Φυσιολογικά... εν μέρει, για τους άλλους!
Μετά το Ευχέλαιο στο σπίτι τελευταίως, προέκυψε να πάω σε τρεις αγρυπνίες!
Κουφάθηκαν, όλοι!
"Για καλόγρια πας;" με ρωτούν.
Δεν τολμώ και να πω που πήγα!
Εκεί καταντήσαμε την σήμερον ημέρα!
"Ε, ναι! Αφού δεν ξυπνάω πρωί να πάω τις Κυριακές όπως εσύ, εγώ πηγαίνω νύχτα, γιατί μ' αρέσει η ατμόσφαιρα, ο λίγος κόσμος και κυρίως γιατί είμαι εδώ και τυχαίνει να το μαθαίνω! Πού είναι το κακό;"
Ξέρω γυναίκες που πάνε χρόνια στις αγρυπνίες! Δεν γίνανε και καλόγριες! Για να γίνεις καλόγρια πρέπει να υπακούς σε ωράρια και κανόνες! Μόνο για κει, δεν κάνω!Εκείνες κοιμούνται με τις κόττες! Εγώ τότε ξυπνώ!
Λοιπόν! Πάω καλά απ' αυτή την πλευρά, μην ανησυχείτε!
Όταν έχεις οικογένεια και υποχρεώσεις, δεν πας να μονάσεις!
Το Καλό μπορείς να το κάνεις παντού!
Άλλαξαν οι καιροί.
Εκείνο που μ' ανησυχεί είναι  η δύσκολη και πολύ ύποπτη εποχή μας...
Εγώ ήμουνα στο αλλού, όπως όλος ο κόσμος.
Όμως, τελευταίως έχω πολύ προβληματιστεί με τα όσα προαισθάνομαι και βγαίνουν, με τα όνειρά μου, αλλά κυρίως με τις συμπτώσεις των αγρυπνιών και για τις φωτοσκιάσεις που επιμένουν...
Δεν είναι αυθυποβολή, ίσα ίσα που τις φοβάμαι πια και τις αποφεύγω...
Εκείνες όμως επιμένουν και θέλοντας και μη "κάτι" μου λένε.
Δεν σκοπεύω να τρελαθώ (γιατί μόνο έτσι εξηγείται στην εποχή μας, αν πεις είδα όραμα, άκουσα μια φωνή, κ.λ.π.) κυρίως δεν έχω σκοπό να τρελάνω κι εσάς!
Άγιοι υπάρχουν χιλιάδες, κάθε μέρα όλο και Κάποιος θα γιορτάζει, δεν ανέλαβα να σας ενημερώσω γι' αυτούς (ώς, τι, άλλωστε; Κι εγώ μαζί σας τους μαθαίνω, γι' αυτό και το όλο μπέρδεμα αυτού του μπλογκ)
Ωστόσο, αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε να επαγρυπνούμε, μήπως "σκάσει" κάτι κακό και εννοώ την πείνα και την δυστυχία, κι εμείς εδώ στο ίντερνετ λέμε "παραμυθάκια;"
Ας έχουμε το νου μας, κι ας ανοίξουμε καλύτερα όλοι μας τις κεραίες μας.
Είθε να βρίσκομαι εγώ σε "αρχή τρέλας"!
Τι άλλο να πω;
Ξέρω ότι ζω από απανωτά θαύματα.
Δεν μπορώ να ξέρω όμως και τον σκοπό Του!
Και να θέλω να "στρίψω" ολοταχώς, Άλλος γράφει ιστορία, κι όχι εγώ!
Ίσως επιλέγει και ανθρώπους που δεν το περιμένουν!
Ποιος να ξέρει;
Το μέλλον θα δείξει.
Ίσως εσείς καταλάβετε περισσότερα από μένα, εφόσον εγώ βάζοντας την λογική, λέω πως: "πάω για Αλτσχάιμερ!" τουλάχιστον!
Αν βάλω όμως την ψυχή που την έχω δουλέψει απ' τα 30 μου, λόγω πολλών θανάτων αγαπημένων μου ανθρώπων, λέω πως, τίποτα δεν τελειώνει εδώ και ότι η θρησκεία μας είναι ολοζώντανη, άσχετα αν εμείς την θάψαμε!
Αυτά και στον αέρα, κι ας είναι ένα χαρτί που δεν με συμφέρει... 

***
πηγή