Παρασκευή 25 Μαΐου 2018

Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται

 ...Καιρό ήθελα να το κάνω. Τώρα που στενεύουν τα όρια του ελεύθερου χρόνου μου, κι αφού πέρασε και μια ολόκληρη 12 ετία, που ποτέ πια, δε θα ξαναείναι έτσι (τόσο χασομέρι...), συν τα προβληματικά ίντερνετικά χακερικά, θα "σώσω" ότι μπορώ, έτσι όπως τα θυμάμαι, κι όπως τα βρω.

Δική μου ανάγκη η "Συλλογή" Σημαντικών στιγμών,  της εδώ και έξω, ζωής μου, κ.λ.π.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ!

Το τραγούδι βοηθητικό, ως πρόλογος, αυτής της "αναδρομής" στο παρελθόν μου. 



Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον..Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας....


Στίχοι: Διονύσης Τσακνής Μουσική: Διονύσης Τσακνής Αλμπουμ: "Φταίνε Τα Τραγούδια "(1989)

 Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
 Στ' αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας ξεγράψτε με απ' τα κατάστιχά σας στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας
 Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε


ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Το Γυρίζω τις Πλάτες μου στο Μέλλον, γράφτηκε, δηλαδή απομνημονεύτηκε, περιμένοντας το ασανσέρ και ανεβαίνοντας στον όροφο του σπιτιού μιας φίλης που με φιλοξενούσε, όταν ερχόμουνα στην Αθήνα. Είχε ήδη αρχίσει η ιδιωτική ραδιοφωνία (αρχές νομίζω του 1988) σε εποχές σκανδάλων και πολιτικών ανακατατάξεων και στα μικρόφωνά της, παρήλαυναν καθημερινά, πολιτικοί και «ρήτορες» κάθε είδους. Αγαπημένη τους αναφορά το... μέλλον. Την ώρα που πάρκαρα, ερχόμενος από ένα κοπιαστικό ταξίδι 5 ωρών και ακούγοντας κάποιον από αυτούς τους «ελεύθερους» τάχα σταθμούς, μέσα σε 20 το πολύ δευτερόλεπτα, μέτρησα ίσαμε 5 φορές τη λέξη αυτή, από κάποιον επαγγελματία ομιλητή.«Να μου λείπει τέτοιο μέλλον που μας ετοιμάζετε...», σκέφτηκα και κάπου εκεί άρχισε η στιχουργία. Ανοίγοντας την πόρτα σημείωσα αμέσως το πρώτο τετράστιχο που είχα σκαρώσει. Προχώρησα με αυτόματη γραφή και στα υπόλοιπα. Έπειτα με μια κιθάρα τα πρώτα ακόρντα και στη συνέχεια, αποτύπωση της μελωδίας στο τετράδιο με το πεντάγραμμο που κουβαλούσα πάντα στη θήκη της κιθάρας. Πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να ασχοληθώ ξανά με το τραγούδι. Στα τέλη του καλοκαιριού, ετοιμάζοντας τραγούδια για την πρώτη μου δουλειά στη νεοσύστατη τότε «ΑΚΤΗ», σκάλιζα ξανά το τετράδιο με τις μουσικές μου σημειώσεις. «Σαν κάτι να λέει τούτο εδώ», σκέφτηκα και το ηχογράφησα πρόχειρα στην κασέτα με τα υπόλοιπα που είχα ξεδιαλύνει. Ανάμεσά τους το «Ώρες σιωπής» και το «Αντίσταση κατά της αρχής». Η συνέχεια γνωστή. Το άκουσαν ο Χάρης και ο Πάνος και ενθουσιάστηκαν. Έτσι τους φιλοξένησα στο δίσκο μου «φταίνε τα τραγούδια». Δυστυχώς, και το εννοώ αυτό που λέω, το τραγούδι είναι τραγικά επίκαιρο και στις μέρες μας. Ας ελπίσουμε να το «καταργήσουν» μέλλοντες καιροί. Διονύσης Τσακνής, Μαρτυρία στον Μανώλη Νταλούκα για το βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ. Σεπτέμβριος 2011.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου