Η Μετακόμιση μιας Αρχής... (5)

*** 

Κυριακή, Ιουλίου 15, 2007

Η Μετακόμιση μιας Αρχής... (5)

Η Αρχή έγινε.

Φτάνουμε και στο ΠΑΝΤΑ απ' τη βιασύνη μου...

Η Αρχή αυτή επιβάλλεται να μετακομίσει...

Θέλει το δικό της σταθερό χώρο.

Ίσως τον βρει στις ΣΤΙΓΜΕΣ.

Ίσως σε ένα νέο μπλογκ.

Ίσως παραμείνει στο γουόρντ να δουλευτεί... και να ψαχθεί.

Όπως και να 'χει, σε όλους απευθύνομαι!

Το απόσπασμα αυτό είναι για τους πάντες και μιλάει για το ΠΑΝΤΑ!

Το ΠΑΝΤΑ που μπορεί να κρατήσει όσο ένα πυροτέχνημα....

Με αγάπη πάντα, απ' αυτό το "πάντα" που εμείς οι άνθρωποι εννοούμε!

****************************************

«Τι κάνεις Ελπίδα μου; Πως περνάς εκεί;»
«Καλά Κυριάκο μου. Εσύ;»
«Εγώ δουλεύω».
«Το ξέρω Κυριάκο μου και νιώθω τύψεις γι’ αυτό. Σύντομα θα σε βοηθήσω πάλι».
«Να μη νιώθεις τύψεις. Να μείνεις εκεί και να περνάς καλά. Εγώ δε θα έρθω σήμερα. Δεν προλαβαίνω. Έχω ποδόσφαιρο και θα είμαι κουρασμένος».
«Να μην έρθεις. Να μείνεις εκεί να ξεκουραστείς. Κι εγώ δεν κάνω δουλειές. Το νέο σπίτι δεν τελειώνει και θέλησα λίγο να γράψω. Να ξεκουραστώ πραγματικά. Ξεκίνησα ένα νέο βιβλίο».
«Μπράβο! Και τι θέμα;»
«Πως νιώθει μια γυναίκα στα 50…»
«Δεν είσαι 50».
«Σε τρία χρόνια θα γίνω. Μέχρι να κυκλοφορήσει το βιβλίο, θα γίνω».
«Τρία χρόνια θα κάνει να βγει;»
«Τι ανησυχείς άντρα μου; Εσύ μ’ έχεις διαβάσει προ πολλού. Δε θα μάθεις τίποτα καινούργιο.»
«Κάτι θα μάθω…»
«Καλά, θα σου δώσω να το διαβάσεις πιο νωρίς, για να μ’ αγαπήσεις πιο πολύ!».
«Πάντα θα σ’ αγαπάω πιο πολύ!»

******************************************

ΠΑΝΤΑ
Πάντα, μια λέξη σφραγίδα μα και τόσο αόριστη.

Πόσο κρατάει ένα «πάντα»;

Λέξη που θρονιάστηκε στην καρέκλα της ζωής μας, τόσο εύκολα και χωρίς μάχες.

Ακούγεται και κυκλοφορεί γύρω μας σα φτερό που το παίρνει ο άνεμος.

Έχω δει πάντα που κρατούν για λίγες στιγμές, μήνες, μέρες ή και χρόνια.

Πάντα που να κρατούν πάντα, δεν έχω δει. Εκτός από κάποια σταθερά, όπως είναι της μάνας για το παιδί, μιας θρησκείας που ζει, μιας φιλίας που άντεξε, μιας αγάπης που θέριεψε. Απ’ αυτά που κρατούν αιώνια, δηλαδή.

Νομίζεις πως πάντα θα υπάρχεις, μα έρχεται ο θάνατος και τελειώνει το πάντα σου.

Νομίζεις ότι θα αγαπάς κάποιον πάντα κι έρχεται ένας άλλος στη ζωή σου κι εκεί τελειώνει. Νομίζεις πως θα θυμάσαι πάντα, μα κάποια στιγμή ξεχνάς.

Νομίζεις πως κρατάς τη νιότη και τη χαρά πάντα, μα κείνη φεύγει.

Καμαρώνεις που είσαι μπουμπούκι σε μια τριανταφυλλιά, ανοίγεις, γίνεσαι τριαντάφυλλο και μετά πάλι, γίνεσαι χώμα.

Πάντα ανακύκλωση ζωής.

Πάντα μόνο θα υπάρχουν τα βράχια, τα βουνά, οι θάλασσες, όλη η πλάση κι αυτό το πάντα πάλι δεν το ξέρεις. Ίσως κι αυτό έχει αρχή και τέλος.

Εγώ ξέρω μόνο τη δική μας την αρχή. Τότε που έψαχνα να βρω δουλειά και σε γνώρισα μέσω ενός κοινού γνωστού και θέλησες να με βοηθήσεις. Και με βοήθησες πιο ουσιαστικά. Μ’ έκανες δική σου για πάντα. Μέσω του έρωτα, του γάμου, της οικογένειας, 27 ολόκληρα χρόνια τώρα. Από τα 20. Τότε που ήρθα να πετάξω στον Βόλο και στη ζωή. Πέταγες κι εσύ και συναντηθήκαμε. Από τότε, μαζί πετάμε. Πότε με βροχές και καταιγίδες, πότε με μπουρίνια, πότε σε μαυρισμένους ουρανούς, μα και συχνά με ηλιόλουστες μέρες και βλέποντας μαζί ανατολές. Πότε κολυμπούσαμε σε ήρεμες λίμνες και θάλασσες, μα συχνά και σε αγριεμένες όπως γίνεται το Χορευτό, όταν πιάνουν τα μελτέμια και οι χειμώνες.

********************************

........................ Αφού μου άρεσες έτσι, δεν το ξαναέκοψες. Σ’ εμένα ήθελες να αρέσεις πάντα. Εμένα ήθελες να κατακτάς σταθερά και πάντα.

Πάντα; Πόσο κρατάει αυτό το πάντα;
Πάντα μέχρι τώρα; Πάντα μέχρι τότε; Πάντα μέχρι πριν λίγο καιρό;

«Μη με φιλάς πολύ! Με γρατζουνάς. Γδέρνεις το πρόσωπό μου και με πονάς», σου λέω συχνά τώρα τελευταία.

********************************

********************************

(Εννοείται ότι μετακομίζει για να δουλευτεί! Αν παραμείνουν στην ύλη! Αυτό κι αν εννοείται, πάντα!)