Πέμπτη 31 Μαΐου 2018
ΚΑΛΟΝ ΜΗΝΑ! ΑΡΚΑΣ
ΚΑΛΟΝ ΜΗΝΑ!
ΙΟΥΝΙΟΣ μάς έφθασε...!
********
***
Συμπτώσεις. Λίγο πιο πριν, ξεχώριζα και σκεφτόμουνα:
"Άντε, να ξεχωρίσεις, την ήρα απ' το στάρι!"
Κοντά στο άλλο, με το "δε ξέρουμε να μοιράσουμε, σε δυο γαϊδούρια, άχυρο!"
Εγώ, την έπαθα!
Ίσως κι άλλοι!
ΙΟΥΝΙΟΣ μάς έφθασε...!
********
Συμπτώσεις. Λίγο πιο πριν, ξεχώριζα και σκεφτόμουνα:
"Άντε, να ξεχωρίσεις, την ήρα απ' το στάρι!"
Κοντά στο άλλο, με το "δε ξέρουμε να μοιράσουμε, σε δυο γαϊδούρια, άχυρο!"
Εγώ, την έπαθα!
Ίσως κι άλλοι!
Φανός δρόμου | Τορίνο, Ιταλία
Street Lamp | Turin, Italy
Submit your Artwork and join our artists @ https://www.artpeoplegallery.com/register/ TO BE FEATURED.#artpeople
Φανός δρόμου | Τορίνο, Ιταλία
Υποβάλετε τα έργα τέχνης σας και γίνετε μέλος των καλλιτεχνών μας @ https://www.artpeoplegallery.com/register/ για να συμμετάσχετε.# Artpeople
Υποβάλετε τα έργα τέχνης σας και γίνετε μέλος των καλλιτεχνών μας @ https://www.artpeoplegallery.com/register/ για να συμμετάσχετε.# Artpeople
Τρίτη 29 Μαΐου 2018
Ιτιά, ιτιά μοσχοϊτιά
Εκεί, στη Νομαρχία του Βόλου, πέτυχα και μια Ιτιά!
Πόσο το χάρηκα!
Είχα χρόνια να δω.
Είχα μία στον κήπο, εποχή '91.
Δε θυμάμαι πότε ξεράθηκε.
Τ' αγαπώ αυτό το δένδρο, για την ομορφιά του και για την δροσιά του!
Υγ. Να ήταν δυο; Δεν θυμάμαι. Βιαζόμουν. Στα υπόψιν και σκόρδα της!
***
***
***΄
ΙΤΙΑ
Πόσο το χάρηκα!
Είχα χρόνια να δω.
Είχα μία στον κήπο, εποχή '91.
Δε θυμάμαι πότε ξεράθηκε.
Τ' αγαπώ αυτό το δένδρο, για την ομορφιά του και για την δροσιά του!
Υγ. Να ήταν δυο; Δεν θυμάμαι. Βιαζόμουν. Στα υπόψιν και σκόρδα της!
***
ΛΕΒΕΝΤΙΚΟΣ ΤΣΑΜΙΚΟΣ(TSAMIKOS)ΙΤΙΑ ΗΛΙΟΣ ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΑΛΑΦΡΟΠΑΤΗΣ ΦΙΛΙΠΙΔΗΣ
Στίχοι:
Παραδοσιακό
Μουσική:
Παραδοσιακό
Περιοχή:
Ρούμελη
Ιτιά, ιτιά μοσχοϊτιά
μου `χεις μαράνει την καρδιά.
Ιτιά, ιτιά λουλουδιασμένη,
συ μου `χεις την καρδιά καμένη.
Ιτιά, ιτιά λουλουδιασμένη,
αχ, πώς μοσχοβολάς καημένη.
Ιτιά, ιτιά μέσα στο ρέμα,
πως σ’ αγαπώ δεν είναι ψέμα.
Ιτιά μου σε παρακαλώ,
σκύψε να κόψω τον ανθό
Στη Ρούμελη και στο Μοριά,
όλοι χορεύουν την ιτιά.
μου `χεις μαράνει την καρδιά.
Ιτιά, ιτιά λουλουδιασμένη,
συ μου `χεις την καρδιά καμένη.
Ιτιά, ιτιά λουλουδιασμένη,
αχ, πώς μοσχοβολάς καημένη.
Ιτιά, ιτιά μέσα στο ρέμα,
πως σ’ αγαπώ δεν είναι ψέμα.
Ιτιά μου σε παρακαλώ,
σκύψε να κόψω τον ανθό
Στη Ρούμελη και στο Μοριά,
όλοι χορεύουν την ιτιά.
Δευτέρα 28 Μαΐου 2018
Αυθαίρετες κατασκευές και εικόνες ντροπής στο διατηρητέο Κοιμητήριο Ταξιαρχών
Αυθαίρετες κατασκευές και εικόνες ντροπής στο διατηρητέο Κοιμητήριο Ταξιαρχών
Από τον Σεπτέμβριο του 2017, που έγινε η τελευταία καταγραφή της
«Θ» στο Κοιμητήριο των Ταξιαρχών, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει.
Οι εικόνες δεν έχουν αλλάξει και εξακολουθούν να αποτελούν ντροπή για
την πόλη και τις αρμόδιες υπηρεσίες, που το έχουν εγκαταλείψει.
Οι «λόφοι» με μπάζα από διαλυμένους τάφους βρίσκονται στη θέση τους… Χόρτα και θάμνοι που έχουν θεριέψει και καλύπτουν όλο τον χώρο. Η Εφορεία Nεωτέρων Μνημείων καταγράφει στα έγγραφά της σειρά από αυθαιρεσίες, ενώ η Διεύθυνση Υγείας είναι απούσα, σύμφωνα με τους περιοίκους, που διαμαρτύρονται για την απαράδεκτη κατάσταση. Με έγγραφά της στο Δήμο Βόλου η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων ζητάει να σταματήσουν αυθαιρεσίες και να επανέλθει το Κοιμητήριο στην κατάσταση που βρισκόταν, όταν κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο. Αρχικά σε αυτοψία της υπηρεσίας, διαπιστώθηκε ότι στο πίσω μέρος του ιερού ναού και εφαπτόμενη στο ιερό έχει κατασκευαστεί τσιμεντένια σκάλα, στην οποία έχουν εναποτεθεί οστεοθήκες. Κανένα έγγραφο δεν κατατέθηκε, για το αν ζητείται άδεια για το κατασκεύασμα και απαιτήθηκε να μεταφερθούν οι οστεοθήκες στο οστεοφυλάκιο. Οι φωτογραφίες ωστόσο, αποδεικνύουν πως η αυθαίρετη κατασκευή και τα οστεοφυλάκια σε κοινή θέα, βρίσκονται στη θέση τους.
Η Εφορεία ζήτησε να απομακρυνθεί και η μπάρα, που έχει τοποθετηθεί μπροστά στην είσοδο του Νεκροταφείου, καθώς τοποθετήθηκε χωρίς καμία έγκριση και να υποβληθεί μελέτη για τη γενική διαμόρφωση του χώρου της εισόδου, με μέτρα παρεμπόδισης της διέλευσης τροχοφόρων και παράλληλη πρόσβαση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. «Οστεοθήκες σκόρπιες και σε εξωτερικούς χώρους, χορτάρια και τετράποδα γίνονται ένα πράγμα, σωροί από χώματα και σπασμένα μάρμαρα, μνημεία που αν για λίγο ακόμα μείνουν χωρίς συντήρηση και προσοχή, θα πάψουν να υπάρχουν, σπασμένα γλυπτά και μαρμάρινες γλάστρες ατάκτως ερριμένες κι ανάμεσα σ’ όλα αυτά άνθρωποι, που έρχονται να τιμήσουν, να θυμηθούν ή και να κλάψουν.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να μας κινητοποιήσει», τόνισε ο δημοτικός σύμβουλος κ. Κ. Γαργάλας. Έχει ήδη ψηφιστεί από τον Σεπτέμβριο του 2017, ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο, η πρόταση του μηχανικού κ. Γιάννη Πολυμενίδη για παρεμβάσεις και διαμορφώσεις με συγκεκριμένο τύπο και επιλογές υλικών στην κατεύθυνση ανάδειξης του χώρου ως μουσειακού και πάρκου μνήμης, ιστορίας και περιπλάνησης, αλλά τίποτα δεν έχει προχωρήσει. Όπως επισημαίνει και ο δημοτικός σύμβουλος, «τα πάντα έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων και η Διεύθυνση Υγείας της Περιφέρειας γνωρίζουν άραγε τι συμβαίνει σε μια γωνιά, που έτσι κι αλλιώς, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να «φωνάξει» δυνατά, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει; Αν όχι, που ενδεχομένως το καταλαβαίνω σ’ έναν βαθμό, καλό θα είναι να επιληφθούν. Πριν είναι αργά, είτε για τον πολιτισμό και την ιστορία αυτού του τόπου, είτε για τη Δημόσια Υγεία», σημείωσε.
Οι «λόφοι» με μπάζα από διαλυμένους τάφους βρίσκονται στη θέση τους… Χόρτα και θάμνοι που έχουν θεριέψει και καλύπτουν όλο τον χώρο. Η Εφορεία Nεωτέρων Μνημείων καταγράφει στα έγγραφά της σειρά από αυθαιρεσίες, ενώ η Διεύθυνση Υγείας είναι απούσα, σύμφωνα με τους περιοίκους, που διαμαρτύρονται για την απαράδεκτη κατάσταση. Με έγγραφά της στο Δήμο Βόλου η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων ζητάει να σταματήσουν αυθαιρεσίες και να επανέλθει το Κοιμητήριο στην κατάσταση που βρισκόταν, όταν κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο. Αρχικά σε αυτοψία της υπηρεσίας, διαπιστώθηκε ότι στο πίσω μέρος του ιερού ναού και εφαπτόμενη στο ιερό έχει κατασκευαστεί τσιμεντένια σκάλα, στην οποία έχουν εναποτεθεί οστεοθήκες. Κανένα έγγραφο δεν κατατέθηκε, για το αν ζητείται άδεια για το κατασκεύασμα και απαιτήθηκε να μεταφερθούν οι οστεοθήκες στο οστεοφυλάκιο. Οι φωτογραφίες ωστόσο, αποδεικνύουν πως η αυθαίρετη κατασκευή και τα οστεοφυλάκια σε κοινή θέα, βρίσκονται στη θέση τους.
Η Εφορεία ζήτησε να απομακρυνθεί και η μπάρα, που έχει τοποθετηθεί μπροστά στην είσοδο του Νεκροταφείου, καθώς τοποθετήθηκε χωρίς καμία έγκριση και να υποβληθεί μελέτη για τη γενική διαμόρφωση του χώρου της εισόδου, με μέτρα παρεμπόδισης της διέλευσης τροχοφόρων και παράλληλη πρόσβαση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. «Οστεοθήκες σκόρπιες και σε εξωτερικούς χώρους, χορτάρια και τετράποδα γίνονται ένα πράγμα, σωροί από χώματα και σπασμένα μάρμαρα, μνημεία που αν για λίγο ακόμα μείνουν χωρίς συντήρηση και προσοχή, θα πάψουν να υπάρχουν, σπασμένα γλυπτά και μαρμάρινες γλάστρες ατάκτως ερριμένες κι ανάμεσα σ’ όλα αυτά άνθρωποι, που έρχονται να τιμήσουν, να θυμηθούν ή και να κλάψουν.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να μας κινητοποιήσει», τόνισε ο δημοτικός σύμβουλος κ. Κ. Γαργάλας. Έχει ήδη ψηφιστεί από τον Σεπτέμβριο του 2017, ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο, η πρόταση του μηχανικού κ. Γιάννη Πολυμενίδη για παρεμβάσεις και διαμορφώσεις με συγκεκριμένο τύπο και επιλογές υλικών στην κατεύθυνση ανάδειξης του χώρου ως μουσειακού και πάρκου μνήμης, ιστορίας και περιπλάνησης, αλλά τίποτα δεν έχει προχωρήσει. Όπως επισημαίνει και ο δημοτικός σύμβουλος, «τα πάντα έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων και η Διεύθυνση Υγείας της Περιφέρειας γνωρίζουν άραγε τι συμβαίνει σε μια γωνιά, που έτσι κι αλλιώς, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να «φωνάξει» δυνατά, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει; Αν όχι, που ενδεχομένως το καταλαβαίνω σ’ έναν βαθμό, καλό θα είναι να επιληφθούν. Πριν είναι αργά, είτε για τον πολιτισμό και την ιστορία αυτού του τόπου, είτε για τη Δημόσια Υγεία», σημείωσε.
Κυριακή 27 Μαΐου 2018
Είναι κάτι μέρες…
Είναι κάτι μέρες…
Του Γιάννη Μαντίδη
Από ποιά μέρα ν’ αρπαχτείς και ποιά μέρα ν’ αφήσεις. Εικόνες μαύρες, θλιβερές, εικόνες σαν αυτή με τον πεσμένο καταγής ηλικιωμένο δήμαρχο να δέχεται άγρια χτυπήματα αγρίων δημοτών του. Λες να μας γίνει συνήθεια να ξυλοκοπούμε τους δημάρχους; Στον Βόλο το βλέπω δύσκολο, ο Αχιλλέας άλλωστε είπε ότι θα δέρνει ο ίδιος, που ’πα να πει χωρίς «φουσκωτούς», χωρίς «φαντάρους» γιαλατζί, ούτε και γιαλατζί «ναύτες». Μπουτάρης – Μπέος σημειώσατε 2.
Η ουσία των ελληνικών ξυλοδαρμών χρειάζεται ιατρική μελέτη. Όταν οι αστυνομικοί ρώτησαν κάποιον που χτύπαγε τον δήμαρχο «για ποιο λόγο τον δέρνει;», «έτσι χωρίς λόγο»! απάντησε ο παλικαράς. «Είδα τους άλλους που δέρνανε και πήγα να δείρω κι εγώ»! Στην Ελλάδα δέρνουν οι «άνδρες». Οι γυναίκες προπονούνται για κάθε ενδεχόμενο!
Στο φοιτητικό πάρτι του Πανεπιστημίου μας φέτος δεν είχαμε ξυλοδαρμούς. Εντάξει, κάποιοι ήπιαν λίγο παραπάνω, κάποιοι έκαναν ζημιές και κάποιοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Ε, και; Παιδιά είναι, αυτά τα πάρτι θα θυμούνται όταν θα ψάχνουν, δεν θα βρίσκουν δουλειά και θα μεταναστεύουν…
Και μες στη σύγχυση να και η βράβευση του Παπαθανασίου, του Βαγγέλη. Τον χαρήκαμε στα νιάτα μας με τους «Φόρμιγξ», με τα «Παιδιά της Αφροδίτης» και χορεύαμε με την ορχήστρα του στο ΝΟΒ. Τα χρόνια πέρασαν και ο Βαγγέλης δεν έλλειψε ούτε σε ’μας, ούτε στο Σύμπαν. Κι αν δεν τον βλέπαμε, τον ακούγαμε. Τώρα γιατί έχει χρόνια να ’ρθει στον Βόλο και στην Αγριά κι ανάγκασε το Πανεπιστήμιο να τον βραβεύσει με… Skype, είναι ένα ερώτημα και όχι μόνο μουσικό…
Γίναμε διάσημοι και σαν σύγχρονοι πιστολάδες. Αυτή τη φορά ο μαθητής που σε σχολείο του Σάντα Φε (πότε ο Τραμπ θα απαγορεύσει το «μακελειό»;) «καθάρισε» με την καραμπίνα του συμμαθητές και καθηγητές του, είναι Έλληνας, γιος μεταναστών από χωριό της Καρδιτσομαγούλας! Εμείς εδώ δεν κρατάμε όπλα, μόνο με εξαιρέσεις, όπως πάντα. Κι όταν είδα τον Σαβίδη με την πιστόλα στην κωλότσεπα, «αμάν» είπα, θα «καθαρίσει» την ομάδα μου, την ΑΕΚ! Ευτυχώς δεν το ’κανε. Ίσως σε άλλο «ντέρμπυ»… Πάμε να δούμε «μπάλα» και να χαρούμε το ποδόσφαιρο και μας πιάνει πανικός…
Ας πάμε καλύτερα στην Κάτω Γατζέα, εκεί που στις 19 Μαΐου του 1823, όπως μας λέει κάθε φορά ο Κώστας Λιάπης, οι Θεσσαλομακεδόνες επαναστάτες έδωσαν μάχη νικηφόρα κατά των τούρκων του Κιουταχή. Και καταθέσαμε στεφάνια στον εξαίρετο και προσεκτικά φτιαγμένο τύμβο, που κόστισε τα μισά χρήματα από όσα η βρύση-μνημείο που στήθηκε στα Κάτω Λεχώνια, στη μνήμη των κρεμασμένων γυναικών, εκείνων που μαρτύρησαν από τους Γερμανοτσολιάδες και συνεχίζουν να «μαρτυρούν» απ’ την ανορθόγραφη γραφή κι από το σκισμένο μάρμαρο του γλύπτη. Δεν ήξερα, δε ρώτησα, συγνώμην…
Και από δω ένα αντίο στον αξέχαστο Χάρρυ Κλυνν, που όσο «σοβαρεύουμε», τόσο περισσότερο μας λείπει…
πηγή
Από ποιά μέρα ν’ αρπαχτείς και ποιά μέρα ν’ αφήσεις. Εικόνες μαύρες, θλιβερές, εικόνες σαν αυτή με τον πεσμένο καταγής ηλικιωμένο δήμαρχο να δέχεται άγρια χτυπήματα αγρίων δημοτών του. Λες να μας γίνει συνήθεια να ξυλοκοπούμε τους δημάρχους; Στον Βόλο το βλέπω δύσκολο, ο Αχιλλέας άλλωστε είπε ότι θα δέρνει ο ίδιος, που ’πα να πει χωρίς «φουσκωτούς», χωρίς «φαντάρους» γιαλατζί, ούτε και γιαλατζί «ναύτες». Μπουτάρης – Μπέος σημειώσατε 2.
Η ουσία των ελληνικών ξυλοδαρμών χρειάζεται ιατρική μελέτη. Όταν οι αστυνομικοί ρώτησαν κάποιον που χτύπαγε τον δήμαρχο «για ποιο λόγο τον δέρνει;», «έτσι χωρίς λόγο»! απάντησε ο παλικαράς. «Είδα τους άλλους που δέρνανε και πήγα να δείρω κι εγώ»! Στην Ελλάδα δέρνουν οι «άνδρες». Οι γυναίκες προπονούνται για κάθε ενδεχόμενο!
Στο φοιτητικό πάρτι του Πανεπιστημίου μας φέτος δεν είχαμε ξυλοδαρμούς. Εντάξει, κάποιοι ήπιαν λίγο παραπάνω, κάποιοι έκαναν ζημιές και κάποιοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Ε, και; Παιδιά είναι, αυτά τα πάρτι θα θυμούνται όταν θα ψάχνουν, δεν θα βρίσκουν δουλειά και θα μεταναστεύουν…
Και μες στη σύγχυση να και η βράβευση του Παπαθανασίου, του Βαγγέλη. Τον χαρήκαμε στα νιάτα μας με τους «Φόρμιγξ», με τα «Παιδιά της Αφροδίτης» και χορεύαμε με την ορχήστρα του στο ΝΟΒ. Τα χρόνια πέρασαν και ο Βαγγέλης δεν έλλειψε ούτε σε ’μας, ούτε στο Σύμπαν. Κι αν δεν τον βλέπαμε, τον ακούγαμε. Τώρα γιατί έχει χρόνια να ’ρθει στον Βόλο και στην Αγριά κι ανάγκασε το Πανεπιστήμιο να τον βραβεύσει με… Skype, είναι ένα ερώτημα και όχι μόνο μουσικό…
Γίναμε διάσημοι και σαν σύγχρονοι πιστολάδες. Αυτή τη φορά ο μαθητής που σε σχολείο του Σάντα Φε (πότε ο Τραμπ θα απαγορεύσει το «μακελειό»;) «καθάρισε» με την καραμπίνα του συμμαθητές και καθηγητές του, είναι Έλληνας, γιος μεταναστών από χωριό της Καρδιτσομαγούλας! Εμείς εδώ δεν κρατάμε όπλα, μόνο με εξαιρέσεις, όπως πάντα. Κι όταν είδα τον Σαβίδη με την πιστόλα στην κωλότσεπα, «αμάν» είπα, θα «καθαρίσει» την ομάδα μου, την ΑΕΚ! Ευτυχώς δεν το ’κανε. Ίσως σε άλλο «ντέρμπυ»… Πάμε να δούμε «μπάλα» και να χαρούμε το ποδόσφαιρο και μας πιάνει πανικός…
Ας πάμε καλύτερα στην Κάτω Γατζέα, εκεί που στις 19 Μαΐου του 1823, όπως μας λέει κάθε φορά ο Κώστας Λιάπης, οι Θεσσαλομακεδόνες επαναστάτες έδωσαν μάχη νικηφόρα κατά των τούρκων του Κιουταχή. Και καταθέσαμε στεφάνια στον εξαίρετο και προσεκτικά φτιαγμένο τύμβο, που κόστισε τα μισά χρήματα από όσα η βρύση-μνημείο που στήθηκε στα Κάτω Λεχώνια, στη μνήμη των κρεμασμένων γυναικών, εκείνων που μαρτύρησαν από τους Γερμανοτσολιάδες και συνεχίζουν να «μαρτυρούν» απ’ την ανορθόγραφη γραφή κι από το σκισμένο μάρμαρο του γλύπτη. Δεν ήξερα, δε ρώτησα, συγνώμην…
Και από δω ένα αντίο στον αξέχαστο Χάρρυ Κλυνν, που όσο «σοβαρεύουμε», τόσο περισσότερο μας λείπει…
πηγή
Bόλος: Στο αυτόφωρο 88χρονος με τη συσκευή οξυγόνου!
Bόλος: Στο αυτόφωρο 88χρονος με τη συσκευή οξυγόνου!
Πρώτη καταχώρηση: Κυριακή, 27 Μαΐου 2018, 02:32
Οι αστυνομικοί του Αστυνομικού Τμήματος Μηλεών οδήγησαν νωρίς το πρωί στα δικαστήρια με τη διαδικασία του αυτοφώρου έναν 88χρονο κάτοικο Μηλεών, για εκτέλεση καταδικαστικής απόφασης για οφειλή στο Δημόσιο.
Φεύγοντας από το σπίτι, ο ηλικιωμένος άνδρας που αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας, πήρε μαζί του και τη συσκευή για χρήση οξυγόνου...
Η σύζυγός του έκλαιγε απαρηγόρητη επί ώρες στους διαδρόμους των δικαστηρίων ύστερα από τη σύλληψη. Αστυνομικοί, δικαστικοί υπάλληλοι, δικηγόροι, εισαγγελείς δοκιμάστηκαν με τη δύσκολη κράτηση και μεταγωγή.
Η Εισαγγελία Βόλου κινητοποιήθηκε άμεσα και αντιμετώπισε με ανθρωπιά και ευαισθησία τα προβλήματα.
Η Εισαγγελία Βόλου διαβίβασε το αίτημα της αναστολής εκτέλεσης της ποινής του ηλικιωμένου στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, η οποία έκανε δεκτό το αίτημα και εξέδωσε διάταξη γύρω στις 2 το μεσημέρι. Ο ηλικιωμένος αφέθηκε τελικά ελεύθερος.
Όμως, όλο αυτό το διάστημα το ηλικιωμένο ζευγάρι παρέμενε στους διαδρόμους των δικαστηρίων, ενώ η γυναίκα με κάθε ευκαιρία επισήμανε ότι φοβάται για τη ζωή του συζύγου της. Ο 88χρονος χρειάστηκε να κάνει χρήση οξυγόνου κατά την παραμονή του στα δικαστήρια.
Η καταδίκη
Ο ηλικιωμένος είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 40 μηνών από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών για χρέη στο Δημόσιο. Είχε καταδικαστεί ερήμην, καθώς νοσηλευόταν σε Νοσοκομείο.
Ο ηλικιωμένος είχε υποβάλει έφεση τον Μάρτιο στην καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών εκπρόθεσμα, καθώς η έφεση δεν ασκήθηκε εντός δέκα ημερών από την κοινοποίηση της καταδικαστικής απόφασης, όπως προβλέπει ο ποινικός κώδικας.
Η έφεση αναμένεται ακόμη να προσδιοριστεί για συζήτηση, ενώ το αίτημα για την αναστολή εκτέλεσης της καταδικαστικής ποινής που τη συνόδευε πρόκειται να συζητηθεί την ερχόμενη εβδομάδα.
Η σύλληψη
Στο διάστημα που μεσολαβούσε μέχρι τη συζήτηση της αίτησης αναστολής, για τον 88χρονο υπήρχε η υποχρέωση εκτέλεσης της ποινής φυλάκισης, αφού η καταδικαστική απόφαση του ηλικιωμένου δεν είχε αναστολή.
Μετά λοιπόν από παραγγελία εκτέλεσης της ποινής από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, οι αστυνομικοί του Αστυνομικού Τμήματος Μηλεών όφειλαν να συλλάβουν τον ηλικιωμένο και να τον οδηγήσουν στα δικαστήρια Βόλου.
Οι αστυνομικοί μετέβησαν στην οικία του ηλικιωμένου γύρω στις 7.30 το πρωί. Ακολούθησε μεγάλος πανικός και αναστάτωση. Η σύζυγος του ηλικιωμένου προσπαθούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Ο 88χρονος δεν είχε πάρει καν τα χάπια του πριν φύγει από το σπίτι.
Όλες αυτές τις ώρες στα δικαστήρια από νωρίς το πρωί έως και τις 2 το μεσημέρι ο 88χρονος παρέμενε καθισμένος στο παγκάκι έξω από την Εισαγγελία Βόλου έχοντας δίπλα του τη σύζυγό του, η οποία ήταν σε φορτισμένη ψυχολογική κατάσταση. Η ηλικιωμένη έκλαιγε και έλεγε ότι φοβόταν για την υγεία του συζύγου της.
Οι αστυνομικοί επισήμαναν με κάθε ευκαιρία ότι ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν τη σύλληψη. Η σύζυγος του 88χρονου τηλεφωνούσε συνεχώς στο δικηγόρο της στην Αθήνα και επικαλούνταν δεινή ανάγκη. Τηλεφωνούσε σε κάθε γνωστό για να πει το πρόβλημά της. Ο 88χρονος δεν είχε χρήματα για να πληρώσει την ποινή.
Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Βόλου κινητοποιήθηκε άμεσα και αντιμετώπισε την κατάσταση με ανθρωπιά.
Πηγή: taxydromos.gr
Παρασκευή 25 Μαΐου 2018
Τρίχες
****
***
Υγ. 25/5/2018
Ναι... περί τριχών, δεν το είχα ξεχάσει. Θα το έψαχνα.
Πέμπτη, Αυγούστου 16, 2007
Τρίχες
Πενήντα είσαι εσύ τώρα Κυριάκο μου και σε νιώθω ταραγμένο κι ας προσπαθείς να κρυφτείς. Κάτι ψάχνεις. Δεν ξέρω αν θα το βρεις. Θα το νιώσω κι αυτό πριν το πεις. Θα μυρίσει ο αέρας γύρω μου, σαν τη νέα σου κολόνια. Εγώ δεν την αλλάζω. Θα έχω την παλιά, εκείνη που ξέρεις, για να μη χάσεις το δρόμο και απομακρυνθείς. Εκείνη θα σε βοηθήσει να με βρεις, όσο μακριά κι αν έχεις πάει. Τα τριαντάφυλλα, ακόμη και αποξηραμένα, μυρίζουν. Ποτέ δεν είναι άχρηστα.
«Ο πενηντάρης είναι ο άντρας της εποχής», τώρα μόλις το θυμήθηκα, μα μου ξεφεύγουν τα λόγια αυτή τη στιγμή.
Πως νιώθεις πενηντάρη μου, γιατί δε μου λες; Γιατί μ’ αφήνεις τώρα να προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια του στιχουργού κι αν άδικα προσπαθώ κι εσύ αισθάνεσαι αλλιώς; Και της Ρίτας δεν το θυμάμαι όλο, ούτε νομίζω πως με εκφράζουν όλα τα λόγια του στιχουργού, γι’ αυτό μιλάω με δικά μου λόγια. Γι’ αυτό τραγουδάω γραπτώς για το μούσι σου.
Η Ρίτα ασχολήθηκε μ’ αυτό; Το έκοψαν κι άλλοι άντρες ή μόνο εσύ; Κι αν το έκοψαν οι γυναίκες ασχολήθηκαν μ’ αυτό όπως εγώ ή δεν τους ένοιαξε;
Κι εγώ πάλι, σοβαρός άνθρωπος, πως κόλλησα σ’ αυτό;
Πως μπλέχτηκα με τρίχες και έχασα την ουσία;
«Ο πενηντάρης είναι ο άντρας της εποχής», τώρα μόλις το θυμήθηκα, μα μου ξεφεύγουν τα λόγια αυτή τη στιγμή.
Πως νιώθεις πενηντάρη μου, γιατί δε μου λες; Γιατί μ’ αφήνεις τώρα να προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια του στιχουργού κι αν άδικα προσπαθώ κι εσύ αισθάνεσαι αλλιώς; Και της Ρίτας δεν το θυμάμαι όλο, ούτε νομίζω πως με εκφράζουν όλα τα λόγια του στιχουργού, γι’ αυτό μιλάω με δικά μου λόγια. Γι’ αυτό τραγουδάω γραπτώς για το μούσι σου.
Η Ρίτα ασχολήθηκε μ’ αυτό; Το έκοψαν κι άλλοι άντρες ή μόνο εσύ; Κι αν το έκοψαν οι γυναίκες ασχολήθηκαν μ’ αυτό όπως εγώ ή δεν τους ένοιαξε;
Κι εγώ πάλι, σοβαρός άνθρωπος, πως κόλλησα σ’ αυτό;
Πως μπλέχτηκα με τρίχες και έχασα την ουσία;
Υγ. 25/5/2018
Ναι... περί τριχών, δεν το είχα ξεχάσει. Θα το έψαχνα.
Το μούσι
***
Πέμπτη, Αυγούστου 16, 2007
Το μούσι
«Οι σαραντάρες» είχε τραγουδήσει με πάθος η αξέχαστη Ρίτα Σακελαρίου «ίσον με δύο εικοσάρες». Αν είναι έτσι, εγώ στα 50 θα είμαι ίσον με δυο 25αρες ή με 5 δεκάρες;
Με 5 παιδιά, γιατί το παιδί βγαίνει πάντα, έστω συχνά από μέσα μου. Νομίζω.
Ή μήπως τώρα βγαίνει η πραγματική πενηντάρα; Αυτή που ήξερε τι είχε και δε θέλει να το χάσει, αυτή που με πράξεις έκανε τον άντρα της να ερωτευθεί ξανά το πεσμένο στήθος της, γιατί μέσα απ’ αυτό θήλασε τα δυο του παιδιά, την συνέχεια του έρωτά τους και της ζωής τους. Που του θύμισε πως εκείνος τα κούρασε ζυμώνοντάς τα και πλάθοντας τα όπως εκείνος ήθελε με τα δυο του στιβαρά χέρια, εκατομμύρια φορές. Δεν φταίει μόνο ο χρόνος που δεν στέκονται και τα δυο στητά στητά να τον προκαλούν, όπως πρώτα, σαν δυο ψηλά βουνά, σαν το Πήλιο και τον Όλυμπο να τα περπατήσει.
Και του είπα: «Μη με φιλάς κι εκεί. Με γδέρνεις!»
«Ναι, και στην κοιλιά με γδέρνεις. Σ’ αυτή που ξεχείλωσε αλλά έθρεψε εκεί μέσα τον σπόρο των παιδιών σου για δεκαοχτώ μήνες, με διαφορά ένα χρόνο, για να δώσει χαρά σε σένα, στους γονείς σου και να ακουστούν γρήγορα τα ονόματά τους, τώρα που είμαι σκλάβα της αγάπης σου, πριν μετανιώσω και δώσω τ’ όνομα της θεάς της ομορφιάς Αφροδίτης στο κορίτσι και στ’ αγόρι τ’ όνομα του Ερμή».
Αυτά μάλλον δεν τα είπα ποτέ με λέξεις, μα νομίζω τα κατάλαβε. Γι’ αυτό έμεινε κοντά μου. Πως αλλιώς;
Υπήρξαν μπουμπούκια και μπουμπούκια γύρω του. Τον προκαλούσαν άσχημα, μα εκείνος δεν τα ζήλεψε ποτέ. Ποτέ δεν θέλησε να τα κόψει. Άλλωστε είχε δημιουργήσει κι αυτός ο ίδιος ένα μπουμπούκι που ήταν η κόρη του και γι’ αυτό καμάρωνε.
Μπουμπούκια άλλα εκτός από μένα, δεν έκοψε.
Εκείνο που έκοψε ήταν μόνο το μούσι του. Αυτό γιατί ρε άντρα μου το έκοψες; Γιατί;
Εδώ σε ρωτάω. Στο νέο μου βιβλίο. Προφορικά δεν θα το ξανακούσεις. Στο υπόσχομαι. Ούτε θα σου μαρτυρήσω ξανά πως με γδέρνεις και με πονάς. Θα το κρατάω μέσα μου, ώσπου να γίνει όπως πρώτα, αν γίνει ποτέ. Αυτό μάλλον ούτε εσύ το ξέρεις ακόμα. Το παλεύεις. Εκεί που σε κοιτάζω με κρυφές ματιές, εκεί που τις νιώθω να μαλακώνουν μεγαλώνοντας, εκεί που δε με γδέρνουν πια, εκεί νιώθω την λεία επαφή στο μάγουλο μου με το μάγουλό σου, εκεί πάλι νιώθω νέα αγκαθάκια που μεγαλώνουν και με τρυπούν. Πολλές φορές δεν μιλάω, μήπως και δε θέλεις να με πονάς και τ’ αφήσεις να μαλακώσουν και μακρύνουν, για μένα. Γιατί σε θέλω έτσι. Όπως σε ήξερα. Αλλά και πάλι σε θέλω. Όπως κι αν είσαι. Κι όμορφος και άσχημος και κουρασμένος και ιδρωμένος και ατημέλητος και ντυμένος με τα καλά σου και με τσουβάλι να κυκλοφορούσες και στομάχια και κοιλιές να εξείχαν, εγώ πάλι θα σε ήθελα. Και δραστήριο και ζωντανό όπως είσαι, μα και ανίκανο ή ανάπηρο και τυφλό, εγώ πάλι θα σε ήθελα και θα σε αγαπούσα και ξέρεις το γιατί.
Γιατί αγαπώ το μέσα σου κι όχι το περιτύλιγμα. Αυτό πάντα έβλεπα και θα βλέπω. Τώρα γιατί πρόσεξα εκείνο το μούσι κι έφερε αναστάτωση στα λιμνάζοντα νερά μας, κυρίως σ’ αυτά που κολυμπώ εγώ, ίσως φταίνε οι αέρηδες, τα γνωστά μελτέμια που έρχονται στη θάλασσα αυτή την εποχή και τα γενέθλια που πλησιάζουν και μου θυμίζουν ότι αναβαίνω ένα σκαλί ακόμα για κείνα τα πενήντα.
Με 5 παιδιά, γιατί το παιδί βγαίνει πάντα, έστω συχνά από μέσα μου. Νομίζω.
Ή μήπως τώρα βγαίνει η πραγματική πενηντάρα; Αυτή που ήξερε τι είχε και δε θέλει να το χάσει, αυτή που με πράξεις έκανε τον άντρα της να ερωτευθεί ξανά το πεσμένο στήθος της, γιατί μέσα απ’ αυτό θήλασε τα δυο του παιδιά, την συνέχεια του έρωτά τους και της ζωής τους. Που του θύμισε πως εκείνος τα κούρασε ζυμώνοντάς τα και πλάθοντας τα όπως εκείνος ήθελε με τα δυο του στιβαρά χέρια, εκατομμύρια φορές. Δεν φταίει μόνο ο χρόνος που δεν στέκονται και τα δυο στητά στητά να τον προκαλούν, όπως πρώτα, σαν δυο ψηλά βουνά, σαν το Πήλιο και τον Όλυμπο να τα περπατήσει.
Και του είπα: «Μη με φιλάς κι εκεί. Με γδέρνεις!»
«Ναι, και στην κοιλιά με γδέρνεις. Σ’ αυτή που ξεχείλωσε αλλά έθρεψε εκεί μέσα τον σπόρο των παιδιών σου για δεκαοχτώ μήνες, με διαφορά ένα χρόνο, για να δώσει χαρά σε σένα, στους γονείς σου και να ακουστούν γρήγορα τα ονόματά τους, τώρα που είμαι σκλάβα της αγάπης σου, πριν μετανιώσω και δώσω τ’ όνομα της θεάς της ομορφιάς Αφροδίτης στο κορίτσι και στ’ αγόρι τ’ όνομα του Ερμή».
Αυτά μάλλον δεν τα είπα ποτέ με λέξεις, μα νομίζω τα κατάλαβε. Γι’ αυτό έμεινε κοντά μου. Πως αλλιώς;
Υπήρξαν μπουμπούκια και μπουμπούκια γύρω του. Τον προκαλούσαν άσχημα, μα εκείνος δεν τα ζήλεψε ποτέ. Ποτέ δεν θέλησε να τα κόψει. Άλλωστε είχε δημιουργήσει κι αυτός ο ίδιος ένα μπουμπούκι που ήταν η κόρη του και γι’ αυτό καμάρωνε.
Μπουμπούκια άλλα εκτός από μένα, δεν έκοψε.
Εκείνο που έκοψε ήταν μόνο το μούσι του. Αυτό γιατί ρε άντρα μου το έκοψες; Γιατί;
Εδώ σε ρωτάω. Στο νέο μου βιβλίο. Προφορικά δεν θα το ξανακούσεις. Στο υπόσχομαι. Ούτε θα σου μαρτυρήσω ξανά πως με γδέρνεις και με πονάς. Θα το κρατάω μέσα μου, ώσπου να γίνει όπως πρώτα, αν γίνει ποτέ. Αυτό μάλλον ούτε εσύ το ξέρεις ακόμα. Το παλεύεις. Εκεί που σε κοιτάζω με κρυφές ματιές, εκεί που τις νιώθω να μαλακώνουν μεγαλώνοντας, εκεί που δε με γδέρνουν πια, εκεί νιώθω την λεία επαφή στο μάγουλο μου με το μάγουλό σου, εκεί πάλι νιώθω νέα αγκαθάκια που μεγαλώνουν και με τρυπούν. Πολλές φορές δεν μιλάω, μήπως και δε θέλεις να με πονάς και τ’ αφήσεις να μαλακώσουν και μακρύνουν, για μένα. Γιατί σε θέλω έτσι. Όπως σε ήξερα. Αλλά και πάλι σε θέλω. Όπως κι αν είσαι. Κι όμορφος και άσχημος και κουρασμένος και ιδρωμένος και ατημέλητος και ντυμένος με τα καλά σου και με τσουβάλι να κυκλοφορούσες και στομάχια και κοιλιές να εξείχαν, εγώ πάλι θα σε ήθελα. Και δραστήριο και ζωντανό όπως είσαι, μα και ανίκανο ή ανάπηρο και τυφλό, εγώ πάλι θα σε ήθελα και θα σε αγαπούσα και ξέρεις το γιατί.
Γιατί αγαπώ το μέσα σου κι όχι το περιτύλιγμα. Αυτό πάντα έβλεπα και θα βλέπω. Τώρα γιατί πρόσεξα εκείνο το μούσι κι έφερε αναστάτωση στα λιμνάζοντα νερά μας, κυρίως σ’ αυτά που κολυμπώ εγώ, ίσως φταίνε οι αέρηδες, τα γνωστά μελτέμια που έρχονται στη θάλασσα αυτή την εποχή και τα γενέθλια που πλησιάζουν και μου θυμίζουν ότι αναβαίνω ένα σκαλί ακόμα για κείνα τα πενήντα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)