Στην μπάρα δίπλα, δεξιά, έγραφα αυτό:
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018
Εκεί που σμίγουν οι στιγμές με τις μαμάδες και τις κόρες...
Επειδή την έχω παραμελήσει...
Επειδή ξέρω, είδα, (κάπου γράφει: ανυπομονώ να σου πω "Χρόνια Πολλά"), επειδή έχω την μύγα... που λένε, κι επειδή της χρωστάω κάποιες στιγμές μου, κι επειδή πριν λίγο τις βρήκα (θέλει πολύ ψάξιμο για να βρω άκρη, με κάποιες χιλιάδες φωτογραφίες και εκατοντάδες φακέλους, μέρες ψάχνω, ώρες ατελείωτες), πάμε στο ψητό.
Εσείς, φυσικά, δεν θυμάστε, μια φωτογραφία των Φόντων μου, ΕΔΩ, η Λαμπρινή ίσως θυμάται ΜΟΝΟ, μια ακόμα εκκρεμότητα, απέναντί της...
Της έχω εξηγήσει πως ήρθε πολύ αργά στη ζωή μου, κι ο τρόπος... (ορμώμενος ιντερνετικός), βάζει αναγκαστικά ένα "πάγωμα", ένα "φρενάρισμα", θα το έλεγα κι αλλιώς.
Γνωρίζοντάς την από κοντά, ταυτόχρονα γνώρισα και την μαμά της.
Φυσικά, τις συμπάθησα και τις δυο, την Λαμπρινή για τον αυθορμητισμό της και τα πολυποίκιλα ταλέντα και γνώσεις της και την μαμά της, δεν το συζητάω, ΛΑΤΡΕΥΩ μαμάδες, και ειδικά τις μαμάδες παλαιάς κοπής!
Να μην τα πολυλογώ, η κόρη έμοιασε της μαμάς, που δεν πάει πουθενά, χωρίς δώρα!...
Μάζευα, μάζευα, μάλωνα, ώσπου κατάφερα να πείσω την κόρη:
"Όχι άλλα δώρα, με πνίγουν, με υποχρεώνουν, κ.λ.π. ΣΤΟΠ!"
...Στην τελευταία μας συνάντηση, πάλι:
"Όχι, εγώ, η μαμά!"
Άχ! Αυτή η μαμά!...
Και πώς να την προσβάλλεις;
Νά 'ναι γερή και να παραμείνει για ΠΟΛΛΑ - ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, ακόμα, έτσι ΟΡΘΙΑ, ΥΓΙΗΣ, και γεμάτη ΖΩΝΤΑΝΙΑ!
...Κι η κόρη (η πονηρή, που βάζει την μαμά μπροστά, μη την μαλώσω...), ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της εύχομαι σε ΟΛΑ τα όνειρά της, με πάντα βάση την ΚΑΛΗ ΥΓΕΙΑ, φυσικά!
Πάμε:
Εκεί που σμίγουν οι στιγμές με τις μαμάδες και τις κόρες...
Πριν τις 10 Σεπτέμβρη 2018 (νομίζω, μετά άρχιζαν τα μήλα, δεν υπήρχαν χέρια βοηθείας...)
Τα παλιά τα χρόνια στα χωριά, δεν είχαν ντουλάπες. Έτσι, αναγκάζονταν οι νοικοκυρές, να κάνουν θηκιαστές για τα σκεπάσματα κ.λ.π. και να έχουν μπαούλα, ή κρεβάτια με θήκες σαν μπαούλα.
Τώρα, δύσκολα θα δεις θηκιαστή, ακόμα και σε χωριό, εκτός αν πρόκειται για κάποια θηκιαστή παραδοσιακού γάμου, για να φανούν τα προικιά της νύφης. (Φανταστείτε όμως, ένα δωμάτιο ΕΚΘΕΣΗ, με καρφιτσωμένα και κολλαρισμένα τα κεντήματα στον τοίχο... κ.λ.π.)
... Η περίπτωσή μου, ουδεμία σχέση είχε όμως, με τα ανωτέρω...
Σύντομα, γάμος θα γινόταν, ο γαμπρός ερωτεύτηκε και την Ζαγορά, μαζί με τη νύφη, αλίμονο, ΑΝ ή πεθερά, του χάλαγε χατήρι...
Έτσι, ξεκίνησα να βάλω τάξη σ' ένα ΧΑΟΣ, ανάμεσα σε κλειστές σακούλες με καθαρά ρούχα, (σκεπάσματα κ.λ.π.) που μετέφερα απ' τον Βόλο, ανάμεσα σε βρεμένα και μουχλιασμένα απ' την προηγούμενη πλημμύρα του Φλεβάρη, στο χωριό.
...Καθαρά με καθαρά, άπλυτα με άπλυτα, κ.λ.π.
Κουβέρτες με κουβέρτες, σεντόνια με σεντόνια, πετσέτες με πετσέτες, κ.λ.π.
Νέο σπίτι, ντουλάπες γιοκ, δε φτάνει η σύνταξη για το δάνειο, δε χωράει το σπίτι άλλα "ενθύμια",
για τα σκουπίδια εσύ,
για χάρισμα εσύ,
για την σκάφη εσύ,
για βάση, εσύ,*
για μόστρα, εσύ,**
κάπως έτσι... μπήκα σε μια σειρά και σουλουπώθηκε το σπίτι, (μέσα, άσε τα έξω!) όσο κι αν κατέρρευσα εγώ και θύμωνα, όχι με την βροχή, αλλά μ' εκείνο το αυλάκι που λείπει, ΕΔΩ και προκαλεί στα σπίτια της γειτονιάς μας, διαρκείας ζημιές.
Ε, κάπου εκεί, κάποιο βράδυ, πολύ πριν την τελική τάξη, κουρασμένη μεν, μα πολύ συγκινημένη, κράτησα κάποιες φωτογραφίες, ευτυχώς, γιατί μετά, δεν προλάβαινα, ούτε αυτό!
Αυτές χρωστούσα στην Λαμπρινή, ως επανάληψη του θέματος "ΘΟΚΟΣ".
Πάμε μετάφραση:
για βάση, εσύ,*
Είναι ένα χρυσό τραπεζομάντηλο, δώρο της μαμάς της Λαμπρινής, "για το χωριό... για το γάμο... ξέρω, θα το χρειαστείς!...", όπως μου είχε πει. Μήνες πριν, χωρίς καν, να την καλέσω!
(Δεν είχα το δικαίωμα, ούτε την οικονομική άνεση, άλλωστε, έμειναν ήδη πολλοί συγγενείς μας, φίλοι και συγχωριανοί στην απ' έξω, παρεξηγήθηκαν αρκετοί, μα όσοι βάλουν κάτω τη λογική και σκεφτούν, σίγουρα με καταλαβαίνουν, κι αν όχι, δεν μπορώ να απολογηθώ άλλο γι' αυτό, το βρίσκω μάταιο.)
Εν ολίγοις... το ΤΙΜΗΣΑ ιδιαίτερα και το χρειάστηκα (ένα απ' τα πολλά) το ΧΡΥΣΟ δώρο της Κυρά Ευγενίας, της μαμάς της Λαμπρινής!
Την "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" από καρδιάς και "ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ", εύχομαι και στην κόρη της!
για μόστρα, εσύ,**
Θα σταθώ και στο περιτύλιγμα... που ήταν το πρώτο δικό μου προικί, που μου είχε αγοράσει με τις οικονομίες της η μάννα!
(Έχω μια φωτογραφία... αν την πετύχω κάποια στιγμή, θα την φέρω εδώ, εις ανάμνησιν της τότε, χαράς μου, να το στρώσω και να φωτογραφηθώ σ' αυτό... κάπου στα 16;)
Αυτά, εν ολίγοις, πριν με πάρουν τα ζουμιά...
Γιορτάζω κιόλας, θα χτυπήσουν τηλέφωνα, σε λίγα λεπτά, σίγουρα θα καταφθάσει και η αγάπη της Λαμπρινής, θα την φέρω, ευκαιρία να με βοηθήσει και στο λινκ, που τόση ώρα, δεν πρόλαβα να κάνω!
Υγ. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε, απ' τις πρόχειρες θηκιαστές και θηκιαστούλες, ανά δωμάτιο, ακόμα και η διπλανή ξύλινη καρέκλα, παράδειγμα, χαρίστηκε!
Όσα λιγότερα πράγματα έχει ένα σπίτι, τόσο πιο εύκολα "ελέγχεται" από δουλειές και δεν γίνεσαι σκλάβος των πραγμάτων, χάνοντας χρόνο και ουσιαστικές στιγμές της ζωής.
Το * και το ** όμως, παραμένουν, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ!
Ενώνουν μαννάδες παλαιάς κοπής, με κόρες σύγχρονης εποχής, για να θυμίζουν πως τα δώρα με στερήσεις και κόπους, είναι αληθινή αγάπη, ενώνει ανθρώπους, ενώνει στιγμές, ακόμα κι αν λείπουν από κοντά σου, για όποιον λόγο!
Υγεία και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Λαμπρινή, για τις σημερινές ευχές σου!
Σε πρόλαβα, άραγε;
Θα δείξει!
*******************
Όσο κι αν έτρεχα, δε θα την προλάβαινα...
Ευχήθηκε πολύ νωρίς, απλά, δεν το είχα πάρει χαμπάρι!
***
Την Λαμπρινή Τζούρκα, γενικώς, θα την βρείτε ΕΔΩ, μέσω του ιντερνετικού περιπτέρου της, εφ' όλης της ύλης!
***
ΥΓ. Ξημ. 26/11/18
**********
ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ!
Όλες οι Κατερίνες, σ' ευχαριστούν, είμαι σίγουρη, Λαμπρινή μου!
ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ, να έχουμε, την χρειαζόμαστε!
Επειδή ξέρω, είδα, (κάπου γράφει: ανυπομονώ να σου πω "Χρόνια Πολλά"), επειδή έχω την μύγα... που λένε, κι επειδή της χρωστάω κάποιες στιγμές μου, κι επειδή πριν λίγο τις βρήκα (θέλει πολύ ψάξιμο για να βρω άκρη, με κάποιες χιλιάδες φωτογραφίες και εκατοντάδες φακέλους, μέρες ψάχνω, ώρες ατελείωτες), πάμε στο ψητό.
Εσείς, φυσικά, δεν θυμάστε, μια φωτογραφία των Φόντων μου, ΕΔΩ, η Λαμπρινή ίσως θυμάται ΜΟΝΟ, μια ακόμα εκκρεμότητα, απέναντί της...
Της έχω εξηγήσει πως ήρθε πολύ αργά στη ζωή μου, κι ο τρόπος... (ορμώμενος ιντερνετικός), βάζει αναγκαστικά ένα "πάγωμα", ένα "φρενάρισμα", θα το έλεγα κι αλλιώς.
Γνωρίζοντάς την από κοντά, ταυτόχρονα γνώρισα και την μαμά της.
Φυσικά, τις συμπάθησα και τις δυο, την Λαμπρινή για τον αυθορμητισμό της και τα πολυποίκιλα ταλέντα και γνώσεις της και την μαμά της, δεν το συζητάω, ΛΑΤΡΕΥΩ μαμάδες, και ειδικά τις μαμάδες παλαιάς κοπής!
Να μην τα πολυλογώ, η κόρη έμοιασε της μαμάς, που δεν πάει πουθενά, χωρίς δώρα!...
Μάζευα, μάζευα, μάλωνα, ώσπου κατάφερα να πείσω την κόρη:
"Όχι άλλα δώρα, με πνίγουν, με υποχρεώνουν, κ.λ.π. ΣΤΟΠ!"
...Στην τελευταία μας συνάντηση, πάλι:
"Όχι, εγώ, η μαμά!"
Άχ! Αυτή η μαμά!...
Και πώς να την προσβάλλεις;
Νά 'ναι γερή και να παραμείνει για ΠΟΛΛΑ - ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, ακόμα, έτσι ΟΡΘΙΑ, ΥΓΙΗΣ, και γεμάτη ΖΩΝΤΑΝΙΑ!
...Κι η κόρη (η πονηρή, που βάζει την μαμά μπροστά, μη την μαλώσω...), ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της εύχομαι σε ΟΛΑ τα όνειρά της, με πάντα βάση την ΚΑΛΗ ΥΓΕΙΑ, φυσικά!
Πάμε:
Εκεί που σμίγουν οι στιγμές με τις μαμάδες και τις κόρες...
Πριν τις 10 Σεπτέμβρη 2018 (νομίζω, μετά άρχιζαν τα μήλα, δεν υπήρχαν χέρια βοηθείας...)
Τα παλιά τα χρόνια στα χωριά, δεν είχαν ντουλάπες. Έτσι, αναγκάζονταν οι νοικοκυρές, να κάνουν θηκιαστές για τα σκεπάσματα κ.λ.π. και να έχουν μπαούλα, ή κρεβάτια με θήκες σαν μπαούλα.
Τώρα, δύσκολα θα δεις θηκιαστή, ακόμα και σε χωριό, εκτός αν πρόκειται για κάποια θηκιαστή παραδοσιακού γάμου, για να φανούν τα προικιά της νύφης. (Φανταστείτε όμως, ένα δωμάτιο ΕΚΘΕΣΗ, με καρφιτσωμένα και κολλαρισμένα τα κεντήματα στον τοίχο... κ.λ.π.)
... Η περίπτωσή μου, ουδεμία σχέση είχε όμως, με τα ανωτέρω...
Σύντομα, γάμος θα γινόταν, ο γαμπρός ερωτεύτηκε και την Ζαγορά, μαζί με τη νύφη, αλίμονο, ΑΝ ή πεθερά, του χάλαγε χατήρι...
Έτσι, ξεκίνησα να βάλω τάξη σ' ένα ΧΑΟΣ, ανάμεσα σε κλειστές σακούλες με καθαρά ρούχα, (σκεπάσματα κ.λ.π.) που μετέφερα απ' τον Βόλο, ανάμεσα σε βρεμένα και μουχλιασμένα απ' την προηγούμενη πλημμύρα του Φλεβάρη, στο χωριό.
...Καθαρά με καθαρά, άπλυτα με άπλυτα, κ.λ.π.
Κουβέρτες με κουβέρτες, σεντόνια με σεντόνια, πετσέτες με πετσέτες, κ.λ.π.
Νέο σπίτι, ντουλάπες γιοκ, δε φτάνει η σύνταξη για το δάνειο, δε χωράει το σπίτι άλλα "ενθύμια",
για τα σκουπίδια εσύ,
για χάρισμα εσύ,
για την σκάφη εσύ,
για βάση, εσύ,*
για μόστρα, εσύ,**
κάπως έτσι... μπήκα σε μια σειρά και σουλουπώθηκε το σπίτι, (μέσα, άσε τα έξω!) όσο κι αν κατέρρευσα εγώ και θύμωνα, όχι με την βροχή, αλλά μ' εκείνο το αυλάκι που λείπει, ΕΔΩ και προκαλεί στα σπίτια της γειτονιάς μας, διαρκείας ζημιές.
Ε, κάπου εκεί, κάποιο βράδυ, πολύ πριν την τελική τάξη, κουρασμένη μεν, μα πολύ συγκινημένη, κράτησα κάποιες φωτογραφίες, ευτυχώς, γιατί μετά, δεν προλάβαινα, ούτε αυτό!
Αυτές χρωστούσα στην Λαμπρινή, ως επανάληψη του θέματος "ΘΟΚΟΣ".
Πάμε μετάφραση:
για βάση, εσύ,*
Είναι ένα χρυσό τραπεζομάντηλο, δώρο της μαμάς της Λαμπρινής, "για το χωριό... για το γάμο... ξέρω, θα το χρειαστείς!...", όπως μου είχε πει. Μήνες πριν, χωρίς καν, να την καλέσω!
(Δεν είχα το δικαίωμα, ούτε την οικονομική άνεση, άλλωστε, έμειναν ήδη πολλοί συγγενείς μας, φίλοι και συγχωριανοί στην απ' έξω, παρεξηγήθηκαν αρκετοί, μα όσοι βάλουν κάτω τη λογική και σκεφτούν, σίγουρα με καταλαβαίνουν, κι αν όχι, δεν μπορώ να απολογηθώ άλλο γι' αυτό, το βρίσκω μάταιο.)
Εν ολίγοις... το ΤΙΜΗΣΑ ιδιαίτερα και το χρειάστηκα (ένα απ' τα πολλά) το ΧΡΥΣΟ δώρο της Κυρά Ευγενίας, της μαμάς της Λαμπρινής!
Την "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" από καρδιάς και "ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ", εύχομαι και στην κόρη της!
για μόστρα, εσύ,**
Θα σταθώ και στο περιτύλιγμα... που ήταν το πρώτο δικό μου προικί, που μου είχε αγοράσει με τις οικονομίες της η μάννα!
(Έχω μια φωτογραφία... αν την πετύχω κάποια στιγμή, θα την φέρω εδώ, εις ανάμνησιν της τότε, χαράς μου, να το στρώσω και να φωτογραφηθώ σ' αυτό... κάπου στα 16;)
Αυτά, εν ολίγοις, πριν με πάρουν τα ζουμιά...
Γιορτάζω κιόλας, θα χτυπήσουν τηλέφωνα, σε λίγα λεπτά, σίγουρα θα καταφθάσει και η αγάπη της Λαμπρινής, θα την φέρω, ευκαιρία να με βοηθήσει και στο λινκ, που τόση ώρα, δεν πρόλαβα να κάνω!
Υγ. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε, απ' τις πρόχειρες θηκιαστές και θηκιαστούλες, ανά δωμάτιο, ακόμα και η διπλανή ξύλινη καρέκλα, παράδειγμα, χαρίστηκε!
Όσα λιγότερα πράγματα έχει ένα σπίτι, τόσο πιο εύκολα "ελέγχεται" από δουλειές και δεν γίνεσαι σκλάβος των πραγμάτων, χάνοντας χρόνο και ουσιαστικές στιγμές της ζωής.
Το * και το ** όμως, παραμένουν, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ!
Ενώνουν μαννάδες παλαιάς κοπής, με κόρες σύγχρονης εποχής, για να θυμίζουν πως τα δώρα με στερήσεις και κόπους, είναι αληθινή αγάπη, ενώνει ανθρώπους, ενώνει στιγμές, ακόμα κι αν λείπουν από κοντά σου, για όποιον λόγο!
Υγεία και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Λαμπρινή, για τις σημερινές ευχές σου!
Σε πρόλαβα, άραγε;
Θα δείξει!
*******************
Όσο κι αν έτρεχα, δε θα την προλάβαινα...
Ευχήθηκε πολύ νωρίς, απλά, δεν το είχα πάρει χαμπάρι!
***
Την Λαμπρινή Τζούρκα, γενικώς, θα την βρείτε ΕΔΩ, μέσω του ιντερνετικού περιπτέρου της, εφ' όλης της ύλης!
***
ΥΓ. Ξημ. 26/11/18
Ο χρήστης Περίπτερο στο Ίντερνετ και 3 ακόμη κοινοποίησαν ένα σύνδεσμο.
ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ!
Όλες οι Κατερίνες, σ' ευχαριστούν, είμαι σίγουρη, Λαμπρινή μου!
ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ, να έχουμε, την χρειαζόμαστε!
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018
Ζαγορά, πλατεία Αγίου Γεωργίου, δεκαετία 1960
Ζαγορά, πλατεία Αγίου Γεωργίου, δεκαετία 1960, πριν και μετά, ως πότε, δεν ξέρω!
(Ελπίζω ότι θα ξαναπετύχω την πηγή της καρποστάλ και θα την φέρω.)
Σχ. Στην αριστερή πόρτα ήταν το μαγαζάκι του Δερβενιώτη, που έκοβε εισιτήρια και είχε το πρώτο τηλέφωνο στο χωριό.
Οι συγγενείς μας τηλεφωνούσαν εκεί, δίνοντας ραντεβού, μας ειδοποιούσαν και ... τρέχαμε!
Στην δεξιά πόρτα ήταν το μαγαζί του Ραφτόπουλου, που είχε από υφάσματα, μέχρι ψυγεία και παράρτημα Τράπεζας που εξαργυρώναμε τα τσεκ επιταγής μας, ή τα δολλάρια που μας έστειλναν οι ξενητεμένοι μας...
Αναμνήσεις...
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018
Έλα στο σήμερα... Μουσική
Εύκολο τό 'χεις;
Κρατάει τόσο λίγο αυτό το "Σήμερα"...
Γίνεται τόσο γρήγορα, Πριν, Χθες, Παρελθόν...
Κι όλο μένουμε πίσω, ενώ είμαστε ήδη, αλλού και "μπροστά", ζώντας ήδη, το Αύριο!
Αρκεί να ζούμε ΚΑΛΩΣ, αυτό είναι το νόημα, εν ολίγοις.
Θυμήθηκα και το ανάλογο τραγουδάκι, να μείνει!
Κρατάει τόσο λίγο αυτό το "Σήμερα"...
Γίνεται τόσο γρήγορα, Πριν, Χθες, Παρελθόν...
Κι όλο μένουμε πίσω, ενώ είμαστε ήδη, αλλού και "μπροστά", ζώντας ήδη, το Αύριο!
Αρκεί να ζούμε ΚΑΛΩΣ, αυτό είναι το νόημα, εν ολίγοις.
Θυμήθηκα και το ανάλογο τραγουδάκι, να μείνει!
Αλέκα Κανελλίδου - Έλα στο σήμερα ( β'φωνή Γιάννης Πάριος )
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
φέτος θα πάμε Ευρ ώπη... διότι πέρσι ήμασταν τρίτες στην Ελλάδα!!!...
οπότε... έχουμε και να πάμε στο εξωτερικό...
ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.... Και μιας και τα λέμε... :) = χαμόγελο...
Χρόνια σου πολλά και καλά... για αύριο... με υγεία
και φέτος... γ ιαγιά... να γίνεις!!!.... και πάντα χαρές... να βλέπεις...
φιλιά
καληνύχτα... καλή αυριανή...