Σάββατο, Ιουλίου 14, 2007
Αρχή...
Αρχή.
Είναι μια αρχή. Μια καινούργια αρχή.
Αρχή, γιατί πράγμα; Για ένα νέο βιβλίο; Για μια διαφορετική πλεύση ζωής;
Δεν ξέρω. Είναι πάντως μια καινούργια αρχή που ίσως ξεκινάει πάνω και σ’ ένα τέλος.
Έτσι είναι. Αυτά τα δυο πάνε μαζί κι είναι κοντά. Πολύ κοντά.
Τώρα μόλις έκανα μια αρχή. Τώρα μόλις ξεκίνησα. Τώρα μόλις πέρασε το πρώτο «τώρα» της παραγράφου και πέρασα στο επόμενο τώρα, γιατί το προηγούμενο έγινε πριν, παρελθόν και σε λίγο χθες και προχθές και πάει λέγοντας...
Η κάθε γραμμή είναι το «τώρα» μου, η κάθε σκέψη μου είναι στιγμή ζωής και «τώρα» της ζωής μου. Η ζωή μου όλη είναι γεμάτη από εκατομμύρια «τώρα» και «στιγμές», όπως όλων των ανθρώπων άλλωστε.
Μια συνεχιζόμενη αλυσίδα «τώρα» αποτελούν την βάση του νέου μου «τώρα» που θα κρατήσει ως το τέλος αυτού του βιβλίου, γιατί απ’ ότι νιώθω, αυτή τη φορά νομίζω πως γράφω τον πρόλογο ενός βιβλίου. Γιατί τώρα πια, μπορώ να ξεχωρίζω τι απ’ αυτά που γράφω είναι για ανάγνωση τρίτων…
Πάει ο καιρός της αθωότητας. Πέρασε ανεπιστρεπτί.
Καλό αυτό; Κακό ίσως; Μπορεί. Για μένα λίγο δύσκολο, γιατί νιώθω εγκλωβισμένη και τα βιβλία τα θεωρούσα πάντοτε διέξοδο ελευθερίας, όμως, δεν είναι!
Εν γνώσει μου λοιπόν, θυμάμαι ότι «πρέπει» να θυμηθώ.
Αυτά συμβαίνουν όταν μέσα απ’ τους ήρωες ξεπηδούν αληθινά πρόσωπα και αληθινές ιστορίες.
Είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω έτσι, στα τυφλά. Χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει η ψυχή, γιατί έτσι κι αλλιώς, πάντα αυτή βγαίνει πρώτη και πάντα αυτή επικρατεί.
Την έχω κυνηγήσει πολλές φορές, την έχω μαλώσει, την έχω απειλήσει να μη στέκεται εμπόδιο στη φαντασία μου, αλλά εκείνη με νικούσε πάντα μέχρι τώρα.
Αυτή τη φορά αφήνω ελεύθερες και τις δυο, φαντασία και ψυχή ή ψυχή και φαντασία κι όποια θέλει ας νικήσει. Όποια έχει μεγαλύτερα κότσια, ας βγει και στο χαρτί.
Αρχή, γιατί πράγμα; Για ένα νέο βιβλίο; Για μια διαφορετική πλεύση ζωής;
Δεν ξέρω. Είναι πάντως μια καινούργια αρχή που ίσως ξεκινάει πάνω και σ’ ένα τέλος.
Έτσι είναι. Αυτά τα δυο πάνε μαζί κι είναι κοντά. Πολύ κοντά.
Τώρα μόλις έκανα μια αρχή. Τώρα μόλις ξεκίνησα. Τώρα μόλις πέρασε το πρώτο «τώρα» της παραγράφου και πέρασα στο επόμενο τώρα, γιατί το προηγούμενο έγινε πριν, παρελθόν και σε λίγο χθες και προχθές και πάει λέγοντας...
Η κάθε γραμμή είναι το «τώρα» μου, η κάθε σκέψη μου είναι στιγμή ζωής και «τώρα» της ζωής μου. Η ζωή μου όλη είναι γεμάτη από εκατομμύρια «τώρα» και «στιγμές», όπως όλων των ανθρώπων άλλωστε.
Μια συνεχιζόμενη αλυσίδα «τώρα» αποτελούν την βάση του νέου μου «τώρα» που θα κρατήσει ως το τέλος αυτού του βιβλίου, γιατί απ’ ότι νιώθω, αυτή τη φορά νομίζω πως γράφω τον πρόλογο ενός βιβλίου. Γιατί τώρα πια, μπορώ να ξεχωρίζω τι απ’ αυτά που γράφω είναι για ανάγνωση τρίτων…
Πάει ο καιρός της αθωότητας. Πέρασε ανεπιστρεπτί.
Καλό αυτό; Κακό ίσως; Μπορεί. Για μένα λίγο δύσκολο, γιατί νιώθω εγκλωβισμένη και τα βιβλία τα θεωρούσα πάντοτε διέξοδο ελευθερίας, όμως, δεν είναι!
Εν γνώσει μου λοιπόν, θυμάμαι ότι «πρέπει» να θυμηθώ.
Αυτά συμβαίνουν όταν μέσα απ’ τους ήρωες ξεπηδούν αληθινά πρόσωπα και αληθινές ιστορίες.
Είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω έτσι, στα τυφλά. Χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει η ψυχή, γιατί έτσι κι αλλιώς, πάντα αυτή βγαίνει πρώτη και πάντα αυτή επικρατεί.
Την έχω κυνηγήσει πολλές φορές, την έχω μαλώσει, την έχω απειλήσει να μη στέκεται εμπόδιο στη φαντασία μου, αλλά εκείνη με νικούσε πάντα μέχρι τώρα.
Αυτή τη φορά αφήνω ελεύθερες και τις δυο, φαντασία και ψυχή ή ψυχή και φαντασία κι όποια θέλει ας νικήσει. Όποια έχει μεγαλύτερα κότσια, ας βγει και στο χαρτί.
(θα μπορούσε να είναι πρόλογος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου