Ήταν μια σφιχτή αγκαλιά που την περίμενα πολλά χρόνια.
Συγκινηθήκαμε κι οι δυο μας.
Κολλημένες σαν μαγνητάκια, δυσκολευτήκαμε να ξεκολλήσουμε, να καθίσουμε και να τα πούμε... εν ολίγοις και επί της ουσίας.
Δεν βρήκα παρόμοια φωτογραφία, για να στολίσω την ανάρτηση.
Είναι ήδη, από μόνη της στολισμένη.
"ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ", Ειρήνη... Θα σε θυμάμαι. Κι ότι δεν προλάβουμε να πούμε εδώ, όταν έρθω κι εγώ, θα έχει απαντηθεί ήδη, από μόνο του. Κουράγιο και δύναμη στα παιδιά σου. Θα την χρειαστούν. Λυπήθηκα. Ήταν και ξαφνικό...
Ούτε ΑΑχ! δε θα πω!
Κιχ!
Ουδεμία σχέση με έρωτα.
Έτυχε να πω, "ΑΧ!" σήμερα!
Ουδεμία σχέση με μαύρη καρδιά!
Θυμήθηκα τον τίτλο, τ' αναζήτησα, σκεφτόμενη ότι δεν ήταν λογικό το "ΑΧ!" μου... (σήμερα)
τα λόγια μιλάνε περί έρωτος, τρέχα γύρευε.
"Όταν είδα πως θα φύγεις, κόντεψα να τρελαθώ, μα δε μπόρεσα να κλάψω και να παραπονεθώ..."
ναι, δεν ήταν λογικό!
...Μα μετά... και κλάμα η δικιά σου... δε ξανάγινε!
Ευτυχώς, ήμουνα μόνη μου!
Μα που βρέθηκε τόσο ποτάμι;
Πόσα ρέματα συναντήθηκαν μαζί;
Σκουπιζόμουν... και δεν με πίστευα!
Όλα ΚΑΛΑ, κατέληξε στην θάλασσα!
"Καθάρισα" και εσωτερικά, έπρεπε!
Πάει καιρός που είχα "μπουκώσει".
Λογική, λογική, μα αν πιέσεις πολύ το συναίσθημα, μπορεί και να πνιγείς, απ' το ίδιο το ποτάμι σου...
"Τόσο κλάμα, παιδάκι μου, σε Καλό μου! Ούτε, όταν πήγες φαντάρος!" είπα στο τηλέφωνο.
Ήταν που μου το είπε απότομα, κι έφυγε! Έπρεπε να προλάβει το λεωφορείο!
"Γειά σου ρε, μάνα, αλάνι!", μου είπε πάλι. Το σλόγκαν του, μια ζωή!
Πάμε να φέρω το άσμα, αν και θυμήθηκα και τίτλο δεύτερου...
Βίκυ Μοσχολιού - ούτε αχ! δε θα πω / Α. Πάνου
Απότομα - Μαίρη Λίντα & Gadjo Dilo [Live στο Ηρώδειο]
Υγ. Πάμε ν' αλλάξω και φόντο, έρχονται Χριστούγεννα, αλλάζει ο καιρός, αλλάξαν και τα (νόμιζα) δεδομένα προγράμματά μου, οπότε, λιγοστεύουν και οι υποχρεώσεις μου, εφόσον θα λείπουν όλα τα παιδιά, προσαρμοζόμαστε... ήδη αργήσαμε, είχαμε κακομάθει!
"ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΚΟΣΜΕ!"
Με παρέα ή όχι, υγεία να έχουμε κι οι αγαπημένοι μας, είτε κοντά, είτε μακριά, να περνούν ΚΑΛΑ και να είναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ!
...Ζοριζόμαστε λιγάκι, εμείς οι γονείς, ειδικά οι μαμάδες, αλλά... είπαμε: ΛΟΓΙΚΗ!
Ε, κι άμα.... συγκινηθούμε και λιγάκι, ντροπή δεν είναι!
Το ποίημα του Ζαν Ρισπέν,πάντα θα με συγκινεί..και θα με κάνει να δακρύζω..Το ποίημα που αποτυπώνει ακριβώς την έννοια της Μάνας ....
"Η καρδιά της μάνας" Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι, αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη -Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου, της μάνας σου να φέρεις την καρδιά για να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.. Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει και πέφτει ο νιος κατάχαμα, με δαύτη. Κυλάει ο γυιος και η καρδιά κυλάει και την ακούει να κλαίει και να μιλάει Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει: -Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!
***
Σχ. Το θυμήθηκα σήμερα. Λίγη σημασία έχει το γιατί.
27 τα χρόνια, λέει....
Κι όμως, πάντα, Παρούσα!
Μαζί, κι όλοι οι άλλοι.
Κοίταξα Ψηλά.
Ο Σωτήρας Φωτίζονταν από έναν χρυσό Σταυρό!
Όχι, δεν ήταν αντηλιά ηλιοβασιλέματος, ούτε εστίαση κάποιου ηλεκτρικού προβολέα.
"Κάτι" άλλο ήταν, ΑΝΩΤΕΡΟ, μετά το κατάλαβα, κι ήταν πνευματικό δικαίωμα, δικό μου, σίγουρα, μα όχι σαν αυτό... της φωτογραφίας... που πέτυχα και μ' έκανε να χαμογελάσω... μάννα!
Ζανζιμπάρ
Εκεί που υπάρχουν όλα των ειδών "πλούτη", όλων των ειδών την "φτώχεια", (εκτός της μίζερης αγάπης), εκεί που οι άνθρωποι χαμογελούν, αγκαλιάζονται, κι είναι ευτυχισμένοι, με ό,τι έχουν!
***********
Τί θα γίνει με τα Φόντα μας; Μη μιλάς, ντιπ! Κάτσε εκεί που είσαι! Ακόμα είμαστε στην Ζανζιμπάρ, κι εκεί κάνει ζέστα, πολύ!
